ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง นิยาย บท 1

“เพียะ”

เสียงตบดังขึ้น ซูเนี่ยนลืมตาขึ้น เห็นกลุ่มหญิงวัยกลางคนผู้เป็นบ่าวรับใช้ที่สวมใส่ชุดโบราณห้อมล้อมเธออยู่

“เพียะ”

เสียงตบดังขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้ซูเนี่ยนสะดุ้งตื่นขึ้นทันที

เธอจำได้แม่นว่าเธอกำลังทำการทดลองศึกษายาต้านการอักเสบชนิดพิเศษตัวต่อไปที่กำลังจะออกขาย แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะถูกผู้ช่วยของเธอแทงจนตายเสียก่อน

อะไรเนี่ย นี่เราเดินทางข้ามมิติเวลามางั้นหรือ!

“พระชายาเพคะ บ่าวขอให้พระชายาหยุดดิ้นรนและเอาเด็กในท้องออกแต่โดยดีเสียเถอะเพคะ จวนท่านอ๋องนี้ไม่มีที่สำหรับลูกนอกคอกหรอกนะเพคะ”

คนตรงหน้าซูเนี่ยนคือผู้หญิงแต่งกายในชุดหัวหน้าบ่าวรับใช้คนหนึ่งถือถ้วยยาอยู่ในมือ และจ้องมองซูเนี่ยนด้วยสายตาดูถูก

พระชายา? เด็ก?

ซูเนี่ยนก้มศีรษะลง เหลือบมองท้องที่นูนป่องของเธอ มุมปากกระดกขึ้น ย้อนเวลามาแล้วยังมีเด็กติดมาด้วยหรือนี่!

เมื่อมองดูท้องป่องของตน ซูเนี่ยนคิดอยากจะเอื้อมมือไปลูบ เธอจึงเพิ่งรู้ตัวว่ามือทั้งสองข้างของเธอถูกหญิงรับใช้จับขึงไว้

ทันใดนั้น ความทรงจำแปลกๆ ก็พรั่งพรูออกมา

เจ้าของร่างเดิมเป็นพระชายาเอกของฉู่อี้หาน ผู้ชนะศึกสงครามแห่งราชวงศ์สุย แต่นางไม่ได้เป็นที่โปรดปรานของฉู่อี้หานมากนัก เพียงเพราะนางถูกไทเฮายัดเยียดให้เข้ามาสอดส่องจวนอ๋องหลี ไทเฮาได้วางยาทั้งเจ้าของร่างเดิมและอ๋องหลีเพื่อจะได้ควบคุมจวนอ๋อง เมื่อเรื่องราวสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี แต่อ๋องหลีกลับเข้าใจผิดคิดว่านางเป็นซูเยียนหรันน้องสาวต่างมารดาของนาง

ต่อมาเจ้าของร่างเดิมรู้ว่านางตั้งครรภ์ แต่ใครๆ ต่างก็คิดว่าเด็กในท้องเป็นลูกของคนอื่น ฉู่อี้หานเลยบังคับขู่เข็ญให้นางเอาเด็กออก แต่นางก็ต่อสู้ฟันฝ่ามาจนถึงปัจจุบันนี้

หัวหน้าแม่บ้านที่อยู่ตรงหน้าเธอคือหลิวหมัวมัวซึ่งคอยรับใช้ติดตัวเจ้าของร่างเดิมในตอนแรก

หลิวหมัวมัวเคยชินกับการไหลไปตามน้ำ ก่อนที่เจ้าของเดิมจะเกิดเรื่องขึ้น หลิวหมัวมัวก็เป็นที่ไว้วางใจ นางอาศัยความไว้ใจของเจ้าของร่างเดิมแล้วหลอกให้เจ้าของร่างเดิมทำสิ่งโง่เขลามากมาย ทั้งยังแอบอ้างบารมีของนางเพื่อรังแกผู้อื่น ซึ่งทำให้ทุกคนรู้สึกต่อต้านเจ้าของร่างเดิมยิ่งขึ้นไปอีก

หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น นางก็ตัดความสัมพันธ์กับเจ้าของร่างเดิม เปลี่ยนฝักเปลี่ยนฝ่าย ทรยศหักหลังนางทันที และถึงขั้นเป็นผู้นำในการทำเรื่องยากๆ ให้กับเขา

ซูเนี่ยนกัดฟันกรอด "อ๋องเทพเจ้าแห่งสงครามบ้าบออะไรกัน ก็แค่คนเลวๆ ที่ตาบอดใจดำคนหนึ่งดีๆ นี่เอง แล้วยังมีหลิวหมัวมัวนี่อีก สมควรตายทั้งนั้น!”

ทันใดนั้น เดิมทีที่ถูกหญิงรับใช้จับขึงไว้ เธอก็หลุดออกจากพันธนาการอย่างรวดเร็ว เธอจับมือสาวใช้ทั้งสองคนแล้วหัก

“ว้าย” สาวใช้ทั้งสองร้องลั่น

ก่อนที่หลิวหมัวมัวจะทันได้โต้ตอบ เธอก็ปัดถ้วยยาจนตกแตก

เสียง "เพล้ง" ดังขึ้น ซูเนี่ยนสะบัดมือซ้ายขวา ตบเข้าที่ใบหน้าของหลิวหมัวมัวอย่างแรง

“เจ้า เจ้าไม่ใช่พระชายา เจ้าเป็นใครกันแน่”

หลิวหมัวมัวล้มลงกับพื้นด้วยความตื่นตระหนก ใบหน้าของนางบวมขึ้นอย่างรวดเร็ว นี่ไม่ใช่พระชายาแสนอ่อนแอที่ถูกผู้คนรังแกคนนั้นอย่างแน่นอน

“ข้าเป็นใครอย่างนั้นหรือ ข้าก็คือคนที่ถูกเจ้ารังแก ซูเนี่ยนอย่างไรล่ะ” ซูเนี่ยนหมุนข้อมือของเธอพร้อมด้วยสายตาที่ดูถูก เธอมองไปที่ใบหน้าบวมปูดและแดงก่ำของหลิวหมัวมัวพลันรู้สึกสะใจ เธอรู้จักโครงสร้างร่างกายของมนุษย์เป็นอย่างดี รู้ว่าต้องตบตรงส่วนไหนถึงจะทำให้เจ็บปวดที่สุด

เธอซูเนี่ยน จะไม่ยอมถูกคนอื่นรังแกอย่างเด็ดขาด

มีเพียงเธอเป็นฝ่ายรังแกคนอื่นมาโดยตลอด ใครรังแกเธอ เธอจะต้องให้ผู้นั้นชดใช้เป็นสองเท่า