ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง นิยาย บท 2

"พระชายา" มีเสียงอันอ่อนแรงดังลอยมาจากมุมข้างๆ นั่นก็คือเฟิ่งเอ๋อร์ สาวใช้แต่งเข้าบ้านตามเจ้าของร่างเดิม และเป็นเพียงคนเดียวที่ดีกับเจ้าของร่างเดิมด้วยใจจริง

"พระ…พระชายา นี่เป็นคำสั่งของหมัวมัว ไม่เกี่ยวกับพวกเรานะเพคะ" สาวใช้สองคนที่จับฟิ่งเอ๋อร์ไว้ตัวสั่นเทา แล้วปล่อยตัวเฟิ่งเอ๋อร์ เพราะกลัวว่าตนจะถูกเฆี่ยนตี พวกนางไม่เข้าใจว่าพระชายาที่อ่อนแอมาโดยตลอดเหตุใดถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเช่นนี้

"พระชายาผู้เปี่ยมล้นไปด้วยบารมี อะไรกัน แค่นี้ก็อดทนอดกลั้นไม่ได้แล้วหรือ" เสียงอันมืดมนเย็นเยียบดังมาจากด้านหลัง ซูเนี่ยนไม่ทันได้โต้ตอบอะไร ตัวนางก็ถูกบีบคอเสียแล้ว

"แค่กแค่ก ปล่อยนะ" ซูเนี่ยนตบมือใหญ่ที่บีบคอตนเอาไว้

"ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง ช่วยบ่าวด้วย พระชายาต้องถูกวิญญาณร้ายสิงอยู่เป็นแน่ พระองค์ต้องให้ความเป็นธรรมกับบ่าวนะเพคะ"

หลิวหมัวมัวพุ่งไปหาท่านอ๋องแล้วสะอื้นไห้ทั้งน้ำมูกและน้ำตา นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกองครักษ์ของฉู่อี้หานเตะออกไป นางหวาดกลัวจนไม่กล้าอาละวาด ฉู่อี้หานพินิจมองใบหน้าของซูเนี่ยนอย่างละเอียด ราวกับต้องการมองทะลุผ่านใบหน้าของซูเนี่ยนเข้าไป

"แค่กแค่ก ท่านอ๋อง...ผู้สง่างาม นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเพียงพวก...กากเดนที่มีความสามารถเพียงตบตีสตรีเท่านั้น อะไรกัน ขาของท่านอ๋องพิการแล้ว ดวงตาก็ยัง...มืดบอดอีกหรือ" ซูเนี่ยนพูดออกมาอย่างยากลำบากแต่ก็ไม่วายที่จะกล่าวเหน็บแนม

"กรึก"

ฉู่อี้หานบีบข้อมือของซูเนี่ยนแรงยิ่งขึ้น ตั้งแต่เขาสูญเสียขาทั้งสองข้างไป ก็ไม่มีผู้ใดบังอาจพูดถึงเรื่องนี้อีก

"ท่านอ๋อง ขอร้องเถิดเพคะ ขอพระองค์ทรงเห็นแก่พระพักตร์ของไทเฮา ปล่อยพระชายาไปเถิด พระชายา ท่านรีบยอมรับผิดกับท่านอ๋องเถอะเพคะ พระชายา" เฟิ่งเอ๋อร์คลานไปด้านข้างเก้าอี้ล้อของฉู่อี้หานอย่างยากลำบาก ต้องการขอร้อง แต่ก็ถูกฝ่ามือขององครักษ์ผลักกระเด็นออกไป

"เฟิ่งเอ๋อร์"

ซูเนี่ยนร้อนใจ

"แค่กแค่ก ท่านอ๋อง หากข้าตายไป ไม่เกินหนึ่งเดือนท่านก็ต้องแต่งกับพระชายาคนใหม่อีก มันจำเป็นด้วยหรือ!" ซูเนี่ยนจ้องฉู่อี้หานตาเขม็ง นางกล้าเดิมพันว่าตอนนี้ฉู่อี้หานยังต้องการให้นางเป็นพระชายาอยู่ อย่างไรเสียเจ้าของร่างเดิมก็ไร้เดียงสาจนเกินไป ทั้งยังควบคุมได้ง่าย

"ท่านอ๋อง เมตตาด้วยเถิด" มั่วอีที่อยู่ด้านหลังพูดขึ้น ในตอนนี้ จวนอ๋องยังต้องการซูเนี่ยนอยู่จริงๆ ไม่อย่างนั้นไทเฮาต้องสอดมือเข้ามายุ่งเรื่องในจวนอ๋องอีกเป็นแน่

"ฮึ"

ฉู่อี้หานส่งเสียงฮึออกมาหนึ่งคำ แล้วผลักซูเนี่ยนกระเด็นไปด้านข้าง ดวงตาจดจ้องไปที่ท้องของนาง

"แค่กแค่ก" ซูเนี่ยนหายใจหอบอย่างรุนแรง แล้วกุมท้องเอาไว้

นังตัวดีนี่ถึงกับกล้าตบนาง!

องครักษ์เหล่านั้นเหลือบมองไปยังหลิวหมัวมัวอย่างเย็นชา จากนั้นก็ลากตัวซูเนี่ยนมาแล้วกดลงไปบนม้านั่ง

"พระชายา ล่วงเกินแล้ว"

พูดจบ ไม้ก็ตีลงบนบั้นท้ายของซูเนี่ยนอย่างรุนแรง

ซูเนี่ยนเกร็งหลัง พยายามกันท้องของตนเอาไว้อย่างสุดกำลัง

เมื่อสาวใช้ทั้งแก่และสาวได้ยินข่าวต่างก็มาดูเรื่องสนุกกัน ดวงตาที่เย็นชาและเย้ยหยันล้วนจับจ้องไปที่ซูเนี่ยน

รสชาติทั้งคาวหวานพุ่งขึ้นมา ซูเนี่ยนกัดฟันแน่นพลางจิกเล็บเข้าไปในเนื้อ

นางขอสาบานว่า ความแค้นในวันนี้ต้องได้รับการชำระในภายภาคหน้า คนเหล่านั้นที่รังแกนาง คนที่ทำให้นางผิดหวัง จะไม่มีใครรอดมือไปได้สักคน!