ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 62

"เรื่องวันแต่งงานที่ผู้คนเห็นทั้งเมือง พวกท่าน..เอ่อ..จุมพิตกันเช่นนั้นทำให้คนในเมืองต่างจินตนาการไปไกลหลายคนจึงมาขอให้ข้าแต่งนิทานของพวกท่าน เดิมทีข้าก็ไม่ต้องการเอาเรื่องนี้มาเขียน แต่พอลองเขียนดูสักเล่มลูกค้าติดใจมากยอดขายมากขึ้นข้าน้อยจึงต้องเขียน แต่องค์หญิงทั้งหมดล้วนเพราะปากท้องข้าน้อยจำต้องทำ"

นักเขียนนิทานก้มหน้าสำนึกผิดโขกศีรษะกับพื้นนับครั้งไม่ถ้วนตนจนเองรู้สึกมึนงง องค์หญิงสิบสามผู้นี้ยังไม่มีท่าทางจะยอมยกโทษให้ครั้นหันไปหาแม่ทัพหยาง สายตาเย็นเยียบของคนผู้นั้นกลับทำให้เขากลัวแทบปัสสาวะราด สามีภรรยาคู่นี้เหตุใดจึงโหดเหี้ยมนัก

"สามหาวนักจุมพิตบ้าอะไร ข้าเกือบตายด้วยคมดาบอีกทั้งนั่นยังเป็นอุบัติเหตุ คำว่าอุบัติเหตุเข้าใจหรือไม่ อีกทั้งหากเจ้าจะแต่งข้าไม่ว่าแต่จิตรกรควรจะมีฝีมือที่เหมาะสม แต่นี่พวกเจ้าวาดข้าทั้งที่หน้าตาอัปลักษณ์เช่นนั้นให้คนทั้งเมืองอ่านได้อย่างไร ภาพลักษณ์สตรีล่มเมืองของข้าเสียหายเจ้ารับผิดชอบไหวหรือ"

“ข้าน้อยผิดไปแล้วขอรับ ข้าน้อยสมควรตาย”

“เห๊อะ อยากตายนักข้าจะให้เจ้าสมใจ”

“องค์หญิง โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยยังไม่อยากตาย ข้าน้อยยังไม่อยากตาย”

หยางเอ้อหลางมองใบหน้างดงามที่แดงก่ำด้วยโทสะ นางโกรธจนแทบจะพ่นไฟออกมาด้วยเรื่องรูปวาดเช่นนี้ช่างประหลาดแท้

องครักษ์ของเขาที่ยืนอยู่ข้างกายคงรู้สึกขบขันจนเผยเสียงหัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น เมื่อเขามองไปที่มือของนางกลับพบว่ามือเรียวนั้นแดงก่ำ หยางเอ้อหลางถอนหายใจออกมาเขาแบมือไปทางองครักษ์ฝานแล้วเอ่ยเสียงเบา

“ยา”

องครักษ์ฝานมองไปที่ฝ่ามือขององค์หญิงสิบสาม ก่อนจะหยิบยาแก้ฟกช้ำขวดเล็กที่ตนเองพกอยู่เป็นประจำให้กับหยางเอ้อหลาง

"เหตุใดองค์หญิงสิบสามถึงได้ใส่ใจในเรื่องภาพวาดนัก เป็นสตรีอื่นคงได้อับอายจนไม่อาจพบผู้คนแต่องค์หญิงสิบสามที่เป็นเช่นนั้นดูจะ.."

องครักษ์ฝานเอ่ยกระซิบกับท่านแม่ทัพ

"ดูจะอะไร"

น้ำเสียงเคร่งขรึมของหยางเอ้อหลางไม่ได้ทำให้องครักษ์ฝานหวั่นเกรงเขาเพียงแต่แสดงสิ่งที่คิดออกมาตามตรง

"ท่านอาจมองว่าข้าแปลก แต่ข้าคิดว่าองค์หญิงเป็นเช่นนี้ออกจะน่ารักไปสักหน่อย"