ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25 นิยาย บท 64

องค์หญิงสิบสามเม้มปาก ถูกเขาจับได้คาหนังคาเขาจะแก้ตัวเช่นไรดีเขาจะตัดขานางหรือไม่ หาเหตุผลอยู่ครู่หนึ่งนางจึงเอ่ยอ้ำอึ้งออกมา

"ขะ ข้าไม่คิดว่าท่านจะปล่อยข้าออกมาง่ายๆ นี่ ในจวนเบื่อเหลือเกินไม่มีหนังสืออ่านเลยสักเล่ม หนังสือในห้องของท่านก็มีแต่หนังสือเกี่ยวกับการรบข้าอ่านไม่กี่หน้าก็รู้สึกง่วงแล้ว จึงอยากได้หนังสือสักหลายๆ เล่มมาอ่านแก้เบื่อเสียหน่อย ความจริงไม่ได้ตั้งใจปิดบังอันใด"

"เช่นนั้นหรือท่านแอบออกมาทั้งๆที่มีคนจ้องจะทำร้ายเช่นนี้ด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้ ไม่เคยคิดห่วงตัวเองเลยหรืออย่างไร คราวหน้าอยากได้สิ่งใดก็เพียงบอกพ่อบ้านเรื่องเช่นนี้องค์หญิงสิบสามน่าจะเข้าใจ"

"ใครจะทำอะไรข้าได้เล่า ตัวข้าก็มีวรยุทธ์อีกทั้งดูท่านดูด้านนอกล้วนเป็นคนของท่านที่โอบล้อมข้าอยู่ หากข้าถูกทำร้ายนับว่าคนของท่านบกพร่องแล้ว"

หยางเอ้อหลางไม่โต้เถียงแล้ว ไม่ว่าอย่างไรนางก็หาทางเอาชนะเขาจนได้ บัดนี้สิ่งที่หยางเอ้อหลางสนใจคือเรื่องอื่นแล้ว เขามองไปที่ขาของนางแล้วเอ่ยขึ้น

"ขาของท่านหายดีแล้วหรือ จึงกระโดดโลดเต้นได้เพียงนี้ในตอนแรกที่ท่านหมอรักษา ท่านหมอบอกกับข้าว่าแผลของท่านค่อนข้างลึก ภายในเวลาไม่ถึงเดือนไม่น่าจะหายเร็วเพียงนี้"

"เอ้อ ตัวข้าอาจจะแข็งแกร่งหายเร็วกว่าผู้อื่น แต่เมื่อท่านพูดจู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บนิดๆ ขึ้นมา"

องค์หญิงสิบสามตอบพลางทำหน้าตาคล้ายจะเจ็บปวด หยางเอ้อหลางยกมุมปากมองนางอย่างสงสัย

"นับว่าหายเร็วจนดูผิดปกติ"

"ข้าไม่คิดว่า ท่านแม่ทัพจะใส่ใจข้าเพียงนี้" นางยิ้มแห้ง ๆ ให้เขา

“ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับฮูหยินข้าย่อมใส่ใจ”

“อ้อ เป็นหน้าที่” นางพยักหน้าเข้าใจ

หยางเอ้อหลางไม่ตอบ เขามองนางชั่วครู่แล้วเอ่ยว่า

“ท่านอยากได้หนังสือเล่มใดก็บอกข้าเถิด ข้าจะไปหยิบให้”

“มะ ไม่ต้อง ข้าหาเองได้หนังสือนิทานต้องลองอ่านเสียหน่อยจึงจะซื้อกลับไป ท่านตามสบายเถิดจะไปที่ไหนข้าไม่รบกวนแล้ว หากเป็นห่วงก็ทิ้งองครักษ์ไว้ก็พอ”

นางไล่เขาตรงๆ เขากลับไม่แม้จะขยับอีกทั้งยังมองนางอย่างใจเย็นเป็นอย่างยิ่ง องค์หญิงสิบสามจึงเอ่ยขึ้นว่า