ถ่านไฟเก่า 20+ นิยาย บท 2

จัสมินเลือกที่จะเดินหนีออกมาแทนการต่อบทสนทนากับคนตรงหน้า แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกมาจากตรงนั้นมือหนาของสงครามก็ยื่นเข้ามากระชากแขนเธออย่างแรง จนเสียหลักไปชนกับผนังปูนเย็นเฉียบเข้าอย่างจัง

"จะไม่ทักทายกันหน่อยเหรอ"

"อึก" เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นในตอนที่ชายหนุ่มขยับตัวเข้ามายืนตรงหน้า ครั้งหนึ่งเธอเคยรู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัสของเขา แต่ความรู้สึกแบบนั้นมันหายไปนานมากแล้ว หัวใจดวงน้อยแทบจะหยุดเต้นไปในวินาทีที่สงครามยกมือขึ้นมาลูบเบาๆ บนริมฝีปาก แล้วเริ่มออกแรงบดขยี้มันจนน้ำตารื้นเอ่ออัตโนมัติ

"หนีฉันไปตั้งหลายเดือน สุดท้ายเธอก็ซมซานกลับมาจนได้นะ"

"จะ..เจ็บ"

"..." สงครามจ้องมองใบหน้าเหยเกของคนตรงหน้าด้วยสายตายากจะคาดเดา ต่อให้มีน้ำตาไหลออกมามากมายแค่ไหนเธอก็คงไม่กล้าปัดมือของเขาออกนอกจากพยายามขอร้องให้เขาเป็นฝ่ายปล่อยมือ

"พะ..พี่ครามมีนเจ็บ"

"ไม่ได้ยินคำพูดแบบนี้จากเธอมานานแล้วนะ" น้ำเสียงสั่นเครือของจัสมินเรียกรอยยิ้มมุมปากจากชายหนุ่ม เขาเลื่อนใบหน้าเข้าไปแนบชิด สบตากับเธอท่ามกลางความมืดสลัว "ทุกครั้งที่โดนฉันเอาเธอจะพูดแบบนี้ตลอด"

"..." คำพูดหยาบคายของสงครามทำเอาน้ำตาของหญิงสาวค่อยๆ รินไหลออกมาในที่สุด เธอยกมือสั่นเทาขึ้นมาแตะหลังมือหนาเบาๆ หวังให้เขาปล่อยมือจากริมฝีปาก

สงครามยอมปล่อยมือออก แล้วก้มลงไปประกบริมฝีปากแนบชิดอย่างหนักหน่วงโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันตั้งตัว ทำเอาจัสมินเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เธอรีบยกมือขึ้นมาดันแผงอกแกร่ง แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะต่อกรกับเขา

"อื้อ!" ร่างกายของเธอสั่นเทาอย่างหนักเมื่อได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในโพรงปากในตอนที่สงครามสอดเรียวลิ้นเข้ามา รสจูบที่เต็มไปด้วยความรุนแรงมีแต่สร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างเดียว ก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากออกไป

"แค่จูบคงไม่ถือใช่ไหม ขนาดปล่อยในยังทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนเลย"

"ยะ..อย่ามายุ่งกับมีน" จัสมินรวบรวมความกล้าผลักชายหนุ่มออกห่างอย่างแรง แต่เขากลับถอยหลังไปแค่ก้าวเดียวด้วยซ้ำ "ระ..เราเลิกกันแล้วนะ ตอนนี้มีนไม่ใช่แฟนพี่ครามแล้ว"

"..."

"ตะ..ต่างคนต่างอยู่เถอะค่ะ" เธอกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที ในขณะที่สงครามยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขายกมือขึ้นมาเช็ดเลือดและลิปสติกออกจากริมฝีปาก ดวงตาคมกริบยังคงจ้องมองแผ่นหลังบางที่ห่างออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งลับสายตา

"มาทำอะไรตรงนี้วะ" เสียงทุ้มของเพื่อนสนิททำให้เขาหันไปมองเจ้าของเสียงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำผู้ชายเพียงนิด

"ไม่มีอะไร"

"มุมปากมึงเหมือนมีเลือดติดอยู่นะ" เหมันต์ยื่นหน้าเข้าไปมองเพื่อนใกล้ๆ พร้อมกับยกมือขึ้นมาแตะมุมปากขวาของตัวเองเพื่อบอกตำแหน่ง แต่สงครามก็ใช้ปลายลิ้นเลียเลือดออกจากมุมปากอย่างไม่ใส่ใจนัก "มึงไปทำอะไรมา"

"กูบอกว่าไม่มีอะไร"

"แล้วมึงมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไหนบอกจะกลับไปที่โต๊ะก่อนไง"