ถ่านไฟเก่า 20+ นิยาย บท 4

"พะ..พี่ครามเคยเป็นแฟนของมีน แต่เรื่องของเรามันจบไปแล้วค่ะ เราเลิกกันแล้ว" แต่ละถ้อยคำร้ายกาจที่สงครามพ่นออกมาทำเอาหัวใจดวงน้อยของคนฟังเต้นไม่เป็นส่ำ เธอยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ เหนื่อยล้าจนไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาต่อ

"งั้นเหรอ?" ชายหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันพลางดันลิ้นกับกระพุ้งแก้มเบาๆ ทำเอาจัสมินเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น "แล้วเป็นแฟนเก่ามีสิทธิ์เอาเธออีกไหม?"

"..."

"ไม่เจอกันตั้งนานไม่คิดถึงฉันเหรอ" ใบหน้าหวานเบือนหลบด้วยความหวาดกลัวในตอนที่สงครามยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มแดงระเรื่อ "คิดถึงตอนที่นอนอ้าขาให้ฉันไหม"

"มะ..มีนไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้..อึก"

"..."

"มีนไม่ได้อยากเลิกกับพี่คะ..."

ปึก!

จัสมินสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ สงครามก็ปล่อยหมัดหนักๆ ใส่ประตูรถเต็มแรงก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค แล้วเป็นฝ่ายผละตัวออกไป แววตาที่จ้องมองเธอเต็มไปด้วยความโกรธเคือง

"คิดจะเล่นบทนางเอกนิยายแสนดีไปถึงเมื่อไหร่ เห็นแล้วมันน่าสมเพช"

"อึก"

"ไม่กระดากปากตัวเองบ้างเหรอที่พูดแบบนั้น" หญิงสาวสบตากับสงครามด้วยแววตาสั่นระริก ก่อนจะเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีอีกครั้ง

"มะ..มีนแค่อยากให้เราต่างคนต่างอยู่"

"บางทีที่ที่เธอควรอยู่อาจจะเป็นใต้ร่างของฉันนะ" เขากล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ทำเอาจัสมินทรุดเข่าลงบนพื้นอย่างหมดแรง เธอยกมือขึ้นมาปิดหน้าเพื่อกลั้นน้ำตาที่กำลังจะรินไหลออกมาอีกครั้ง จากนั้นจึงหยัดกายลุกขึ้น เดินออกมาจากตรงนั้น สมองยังนึกถึงเรื่องของสงครามซ้ำไปซ้ำมา การที่เธอกับเขามาเจอกันแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

สงครามคงขับรถตามมาตั้งแต่เธอออกมาจากผับแล้ว

จัสมินเอนกายเข้าหาผนังกระจกทันทีที่ก้าวเข้ามาอยู่ในลิฟต์คนเดียว เธอหลับตาลงช้าๆ และใช้มือเช็ดคราบน้ำตาเกรอะกรังออกจากพวงแก้ม ไม่อยากเชื่อว่าจะได้เจอกับสงครามอีกครั้งตั้งแต่วันแรกที่กลับมาจากต่างประเทศ

ถ้าเป็นไปได้เธอไม่อยากเจอกับเขาอีกเลย

@วันต่อมา

ก๊อก~ ก๊อก~

เสียงเคาะประตูห้องพักดังขึ้นในช่วงเย็นของวัน ทำให้จัสมินที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย เธอยกมือขึ้นมาขยี้ตาเบาๆ พลางหาวหวอดๆ ก่อนจะก้าวลงจากเตียง เดินสะลึมสะลือออกไปเปิดประตู เพราะรู้ว่าคนที่ยืนรออยู่หน้าประตูคือเพื่อนของตัวเอง