ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 1

บทที่ 1 กลับสู่โลกเดิม

กลางคืนอันเงียบสงบกลางฤดูร้อน

จู่ ๆ ก็เกิดสายลมกระโชกแรง และทันใดนั้นสายฟ้าก็ได้ฟาดลงมายังพื้นพิภพ

ตลาดกลางคืนที่ปกติจะมีผู้คนครึกครื้นตลอด แต่คืนนี้มันกลับดูเงียบสงบเพราะผู้คนทั้งหลายต่างพากันรีบกลับบ้านเพื่อที่จะหลบพายุ

ในคอนโดหรูแห่งหนึ่งของย่านการค้าฉางเยี่ยแห่งเมืองฮ่วยอัน

ที่ชั้น 11 ในห้องนั่งเล่นของห้องเลขที่ 1102 มีเด็กสาวหน้าตาน่ารักราวกับเทพธิดาตัวน้อย อายุราว 4-5 ขวบคนหนึ่งกำลังนั่งจ้องสายฟ้าที่ผ่าลงมาโดยไร้ความหวาดกลัวในดวงตา

“น้าหรงเคยบอกว่าเมื่อไหร่ที่มีฟ้าผ่า มันหมายความว่ามีเทพพระเจ้าองค์หนึ่งกำลังสู้อยู่กับสายฟ้าเหล่านั้น…”

“องค์เทพ เจ้าขา หนูไม่ขออะไรท่านมาก หนูแค่อยากขอให้ท่านสละเวลามาช่วยตามหาคุณพ่อกับคุณแม่ของหนูให้หน่อยจะได้ไหม หนูคิดถึงพวกเขา…”

เด็กน้อยหลับตาพร้อมกับพนมมืออธิษฐานคำขอนี้ในใจไปเรื่อย ๆ โดยหวังว่ามันจะส่งไปถึงเทพที่หนูน้อยคิดว่ามีอยู่จริง

ในเวลาเดียวกันนั้น

จู่ ๆ สายฟ้าที่ดูแปลกประหลาดกว่าเส้นอื่น ๆ ก็ผ่าลงมากลางยอดเขาที่อยู่ไม่ไกลจากเมือง สายฟ้าเส้นนี้นั้นมีเส้นผ่าศูนย์กลางหนากว่า 3 เมตรแถมมันยังเป็นสีม่วง!

บึ้ม!!!

ต่อมาเมื่อฝุ่นและควันจางลงไป ร่างของชายผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่ก้นหลุมลึก ซึ่งเกิดจากสายฟ้าสีม่วงที่ผ่าลงมาเมื่อครู่

“ฮ่าฮ่าฮ่า โลก! ในที่สุดข้าอวี้ฮ่าวหรานก็กลับมาที่โลกมนุษย์เหมือนเดิมจนได้!”

ชายผู้ที่เพิ่งตะโกนขึ้นค่อย ๆ ปัดฝุ่นที่ติดอยู่ทั่วตัวด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“การเดินทางผ่านกำแพงมิติที่ซ้อนกันหลายสิบชั้นนั้นนับได้ว่าเป็นงานหินจริง ๆ มันถึงขนาดทำให้แกนดวงวิญญาณเทวะของข้าแตกสลาย”

“ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะข้ามีร่างเทวะ และได้รับการปกป้องจากเกราะศักดิ์สิทธิ์เอาไว้อีกชั้นแล้วล่ะก็ ป่านนี้ร่างของข้าคงแหลกสลายไม่มีทางรอดมาได้แบบนี้แน่นอน”

จากนั้นอวี้ฮ่าวหรานก็ค่อย ๆ เดินขึ้นมาจากหลุมลึกอย่างอ่อนแรง และเริ่มตรวจสอบสภาพของตัวเองโดยใช้พลังวิญญาณอันน้อยนิดที่ยังเหลืออยู่ในร่างของเขา

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นหดหู่เพราะหลังจากที่ตรวจสอบมันก็ทำให้เขารู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในสภาพที่แย่พอสมควร แกนดวงวิญญาณเทวะแหลกสลาย พลังที่บ่มเพาะมาทั้งหมดไม่หลงเหลือเลย และชุดเกราะระดับเทวะก็เหลือแค่เศษซากที่ไม่สามารถเอากลับมาใช้งานใหม่ได้ มีเพียงอย่างเดียวที่ยังคงเหลืออยู่ก็คือร่างกายเทวะของเขาที่ถูกบั่นทอนความแข็งแกร่งลงไปบ้างจากพายุมิติ

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะเสียของเหล่านั้นไป แต่ท้ายที่สุดเขาก็ได้กลับมายังโลกเดิมของเขาสักที!

“นี่มันก็ผ่านมาแล้ว 30,000 ปีสินะ ในตอนนั้นข้าคือลูกเขยที่ไม่มีใครเหลียวแลของตระกูลหลี่แห่งเมืองฮ่วยอัน”

“แต่ด้วยความโชคร้าย จู่ ๆ ข้าก็ตกจากหน้าผาและไปเกิดใหม่ที่ดินแดนแห่งเทพพระเจ้า ด้วยความอุตสาหะของข้า ข้าใช้เวลาเพียงแค่ 3 หมื่นปีไต่ระดับการบ่มเพาะจนขึ้นไปอยู่ในจุดสูงสุดเป็นมหาจักรพรรดิแห่งมวลเทพ!”

อวี้ฮ่าวหรานนั่งพักอยู่บนยอดเขาพลางมองไปที่แสงไฟในเมืองด้วยสายตาเศร้าสร้อย

ที่ผ่านมาถึงแม้ว่าเขาจะกลายเป็นผู้ที่อยู่ในจุดสูงสุดของดินแดนแห่งเทพ แต่เขาก็ไม่เคยลืมโลกเดิมที่เขาจากมาเลยแม้แต่น้อย ทุก ๆ วันเขาเฝ้าเอาแต่หาทางกลับมายังโลกเดิมให้ได้

ความฝันนี้มันไม่เคยจางหายไปแม้ว่าเขาจะเผชิญกับความยากลำบาก สุขสบาย หรือเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน

ท้ายที่สุดเขาก็หาวิธีการกลับโลกเดิมจนเจอ โดยการบุกฝ่ากำแพงมิตินับสิบชั้นที่กั้นขวางระหว่างดินแดนแห่งเทพและโลก

อย่างไรก็ตาม เหตุผลที่เขาต้องการจะกลับมาโลกเดิมนั้นเขาไม่ได้ต้องการที่จะมาชำระแค้นใด ๆ กับตระกูลหลี่ เหตุผลเดียวที่ทำให้เขาอยากกลับมาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันนั้นเป็นเพราะคน 2 คน

“3 หมื่นปีผ่านไปแล้ว ข้าเกรงว่าป่านนี้ทั้งเจ้าและลูกของเราคงสลายกลายเป็นฝุ่นผงไปแล้ว…”

“แต่ไม่เป็นไร ถึงแม้ว่าพวกเจ้าจะเกิดใหม่ไปแล้วสักพันสักหมื่นรอบข้าก็จะตามหาพวกเจ้าให้เจอให้ได้ ข้าจะบ่มเพาะจนพลังทั้งหมดของข้ากลับมาฟื้นสมบูรณ์เหมือนเดิม และเมื่อถึงเวลานั้นต่อให้พวกเจ้าจะอยู่ยมโลกชั้น 6 ข้าก็จะไปพาตัวพวกเจ้ากลับมาหาข้า!”

อวี้ฮ่าวหรานหลับตาลงไปอีกพักใหญ่ จากนั้นเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกรอบ ร่างกายของเขาที่เคยมีบาดแผลมากมายก็ฟื้นตัวจนสมบูรณ์ แต่น่าเสียดายที่พลังต่าง ๆ ของเขานั้นไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นคืนมาด้วย

“ร่างเทวะนี้ของข้านับได้ว่าแข็งแกร่งที่สุดในมวลหมู่เทพ นี่ขนาดข้าไม่มีพลังเทวะคอยเกื้อหนุนมันแล้วแต่มันกลับยังสามารถฟื้นฟูความเสียหายได้อย่างน่าตื่นตะลึงขนาดนี้ นับว่าไม่เสียแรงเลยที่ข้าพยายามบ่มเพาะมันจนสมบูรณ์อยู่เป็นเวลานาน”

จากนั้นไม่นานอวี้ฮ่าวหรานก็เดินตรงกลับไปที่เมืองซึ่งเต็มไปด้วยแสงไฟ

เมื่อเขาเดินเข้าไปในเมือง เขาก็ต้องแปลกใจว่าทำไมเวลาผ่านไปมากกว่า 3 หมื่นปีแล้วทุก ๆ อย่างมันกลับดูแทบไม่เปลี่ยนไปเลย

แม้แต่ป้ายของร้านซุปเนื้อที่เขาชอบกินซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กับคอนโดที่เขาเคยอยู่ก็ยังคงเป็นป้ายเดิมที่ดูเก่าแก่

แกร๊ก!

เสียงล็อกของบานประตูถูกปลด จากนั้นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งน่าจะมีอายุราว 30 กว่า ๆ ก็เปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าตกตะลึง

“ฮ่าวหราน…”

นี่…เขา ยังไม่ตายงั้นเหรอ?

“นะ นี่เธอหายไปไหนมาตั้ง 3 ปี! ทำไมเพิ่งกลับมาเอาป่านนี้?”

เมื่อเห็นใบหน้าชัด ๆ ของอวี้ฮ่าวหราน พี่หนิงก็มั่นใจแล้วว่าเขาคืออวี้ฮ่าวหรานตัวจริง แต่เมื่อเธอมองดูสภาพเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งเธอก็แอบบ่นอยู่ในใจว่าผู้ชายคนนี้ไปทำอะไรมากันแน่ ทำไมถึงได้ซกมกขนาดนี้?

“เอ่อ…มันค่อนข้างอธิบายยากน่ะพี่หนิง” อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับด้วยสีหน้าขมขื่น “ว่าแต่เม่ยเม่ยกับถวนถวนอยู่ที่ไหน ทำไมผมถึงไม่ได้ยินเสียงทั้งคู่เลย?”

“คุณผู้หญิง เธอ…เธอไม่เห็นร่างของคุณ เธอก็เลยคิดว่าคุณยังไม่ตาย เธอจึงออกไปตามหาคุณได้ 2 ปีแล้ว” พี่เลี้ยงหนิงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าสลด

ในเวลาเดียวกัน จู่ ๆ ก็มีเสียงเดินเบา ๆ ที่น่าจะมาจากเด็กตัวเล็ก ๆ เดินออกมาจากห้องนั่งเล่น

เด็กสาวอายุราว 4-5 ขวบคนหนึ่งเดินออกมาดูที่ประตูพร้อมกับตุ๊กตาหมีในอ้อมกอด เธอจ้องอวี้ฮ่าวหรานที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งด้วยสายตาเวทนาพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไร้เดียงสาว่า “คุณลุง คุณลุงหิวงั้นเหรอคะ? ป้าหนิง ๆ พวกเรามีอาหารให้คุณลุงคนนี้บ้างไหม?”

“ถวนถวน…เอ่อ…คือ…คนคนนี้คือพ่อของหนู…” พี่เลี้ยงหนิงค่อย ๆ เดินเข้าไปอุ้มถวนถวน จากนั้นเธอก็เดินกลับมาหาอวี้ฮ่าวหรานด้วยสีหน้าซับซ้อน

“พ่อ?” สายตาของถวนถวนสับสนเป็นอย่างมาก

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหรานเมื่อได้ยินเสียงนี้หัวของเขาแทบจะระเบิด

ร่างทั้งร่างของเขากลายเป็นแข็งค้างจากความรู้สึกซับซ้อนมากมายเกินกว่าใครจะจินตนาการได้

เด็กผู้หญิงคนนี้คือคนที่เขาเฝ้าฝันหามาตลอดมากกว่า 3หมื่นปี! ตอนนี้เด็กคนนี้สามารถเดินและพูดได้แล้ว!

ต้องรู้เอาไว้ว่าที่ผ่านมา 3 หมื่นปี ไม่มีสักครั้งที่อวี้ฮ่าวหรานจะหลั่งน้ำตา ไม่ว่าเขาจะเจอกับเหตุการณ์แบบใดแต่ตอนนี้ดวงตาของเขามันกลับแดงก่ำ และน้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลออกมาช้า ๆ…