ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 114

เมื่อพูดจบ หลี่หรงปิดทีวี วางรีโมททีวีลง ลุกขึ้นและกอดถวนถวน

“ถวนถวน ไหนบอกแม่หรงหน่อยสิว่าวันนี้หนูไปกินอะไรดี ๆ มา?”

“เอ๊ะ? แม่หรง วันนี้ถวนถวนไม่ได้กินอะไรดี ๆ เลย! อาหารของ แม่หรงดีที่สุดแล้ว!”

เด็กน้อยฉลาดมาก เธอรีบโกหกเพื่อให้หลี่หรงสบายใจ

“ฮ่า! ถวนถวนเก่งมาก ไปเถอะ แม่หรงพาหนูไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”

หลี่หรงกลับมายิ้มทันที พร้อมกับกอดและเด็กน้อยไปฟอดใหญ่

หลังจากที่เห็นแบบนี้ อวี้ฮ่าวหรานอึ้งไปเล็กน้อย จิตใจของผู้หญิงนี่ช่างยากหยั่งถึงจริง ๆ เมื่อครู่ยังอารมณ์ไม่ดีอยู่แท้ ๆ แต่ตอนนี้กลับยิ้มได้ด้วยคำเพียงคำเดียวซะงั้น?

เช้าวันรุ่งขึ้น

ทั้งหลี่หรงและอวี้ฮ่าวหรานได้โทรไปบอกเลขาของพวกเขาเองแล้วว่าวันนี้จะไม่เข้าบริษัท

วันนี้ในโรงเรียนอนุบาลแอปเปิลแดงคลาคล่ำไปด้วยผู้ปกครองมากมาย เนื่องจากวันนี้มีการแข่งขันสัตว์เลี้ยง ผู้ปกครองจึงได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมชมได้หากต้องการ

ดังนั้นวันนี้โรงเรียนอนุบาลจึงดูมีชีวิตชีวามากกว่าปกติ

“พวกคุณเป็นผู้ปกครองใช่ไหม? เอาล่ะพวกคุณต้องลงทะเบียนก่อน พวกคุณชื่ออะไร?”

โรงเรียนจัดหน้าที่ให้ครู 2 คนทำหน้าที่ลงทะเบียนให้กับผู้ปกครองที่จะเข้าไปด้านใน หนึ่งในครูที่ทำหน้าที่ลงทะเบียนมองไปที่ทั้งสามคนแล้วถาม

“ผมเป็นพ่อของถวนถวน อวี้ฮ่าวหราน”

“ฉัน…ฉันเป็นป้าของเธอ ชื่อหลี่หรง”

หลี่หรงรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เพราะปกติแล้วมันควรจะเป็นพ่อแม่ที่มาดูลูกของตัวเอง แต่ทางด้านของพวกเขากลับเป็นพ่อและน้องภรรยาแทนซึ่งมันแปลกกว่าคนอื่นจริง ๆ

“หืม? อะ…เอ่อ…ลงทะเบียนเรียบร้อยแล้ว พวกคุณเข้าไปรอด้านในได้เลย พยายามให้กำลังใจลูกและหลานของพวกคุณเยอะ ๆ ด้วยล่ะ”

ครูลงทะเบียนสับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เธอก็ไม่กล้าถามอะไรมาก เมื่อพูดจบเธอชี้ไปที่จุดสำหรับพักคอย

แต่ในขณะนั้น เสียงเล็ก ๆ ของเด็กผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลังถวนถวน

“เอ๊ะ? ถวนถวน ทำไมเธอพาหมาตัวเล็ก ๆ แบบนี้มา? มันยังเด็กอยู่เลย มันเข้าใจคำสั่งด้วยเหรอ?”

ทันทีที่ได้ยินเสียงนี้ ถวนถวนรู้ทันทีว่าเป็นใคร เด็กที่พูดทักขึ้นคือเพื่อนร่วมชั้นของเธอเอง เสี่ยวห่าว

คิ้วเล็ก ๆ ของถวนถวนขมวดเป็นปมทันที จากนั้นเด็กน้อยหันกลับไปตอบอย่างฉุนเฉียว

“อย่าพูดเหลวไหลนะ เจ้าลูกกวาดของฉันเก่งที่สุด!”

“ไม่มีทาง! ยังไงหมาของเธอก็สู้เจ้าราโด้ของฉันไม่ได้แน่! นี่คือหมาที่พ่อของฉันซื้อมาราคาแพงมากเลยรู้ไหม!”

เสี่ยวห่าวเขย่าโซ่ในมือของเขาอย่างภาคภูมิใจ หมาที่เขาพามาคือหมาพันธุ์ลาบราดอร์สีดำรูปร่างสมบูรณ์แบบซึ่งน่าจะเป็นสายพันธุ์แชมป์ ตัวของมันใหญ่กว่าเจ้าลูกกวาดถึง 5-6 เท่า

สายตาของมันในตอนนี้จ้องไปที่เจ้าลูกกวาดอย่างหยิ่งผยอง ซึ่งดูเข้ากันดีกับบุคลิกของเจ้าของมันมาก ๆ

“เธอไม่มีทางชนะแน่นอน ถวนถวน รอบที่แล้วฉันกับเจ้าราโด้ก็ได้ที่ 1 มันไม่มีวันที่เธอกับลูกหมาของเธอจะชนะฉันได้หรอก!”

“ฮึ่ม! ยังไม่เริ่มแข่งเลย นายอย่าเพิ่งด่วนสรุปดีกว่า!”

ถวนถวนยกกำปั้นเล็ก ๆ ขึ้นแล้วพูดกลับด้วยท่าทางมั่นใจ

เมื่อเห็นสีหน้าที่มั่นใจของถวนถวน เสี่ยวห่าวก็ยิ่งแสดงออกอย่างมั่นใจมากกว่าเดิม

“งั้นฉันจะให้เธอดูความสามารถของหมาฉันเล็ก ๆ น้อย ๆ เธอจะได้รู้ว่าเธอไม่มีวันชนะ!”

“ราโด้! หมุนตัว!”

ทันทีที่ได้ยินคำสั่ง เจ้าราโด้ก็หมุนตัวเป็นวงกลมทันที

“พอแล้ว ราโด้นั่งลงและยกมือขึ้น!”

เหมือนเช่นเดิม เจ้าหมาสีดำทำตามคำสั่งของเสี่ยวห่าวอย่างว่าง่ายมันปฏิบัติตามคำสั่งในทันที