ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 117

“คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เดินหน้าโครงการสวนสนุกนี้ต่อไปไม่ต้องสนใจความคิดของใครทั้งนั้น”

อวี้ฮ่าวหรานไม่สนใจความคิดเห็นของอีกฝ่าย สิ่งใดที่ทำแล้วลูกสาวของเขามีความสุขเขาจะทำมันทุกอย่างโดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น แม้กระทั่งให้เขาฆ่าทุกชีวิตบนโลกนี้ยกเว้นภรรยาของเขา เขาก็จะทำมันโดยไม่กะพริบตาหากลูกสาวของเขาต้องการ

ความสุขของลูกสาวเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใด!

หลังจากเฝ้าดูอยู่พักหนึ่ง อวี้ฮ่าวหรานก็เดินกลับไปที่ออฟฟิศของตัวเองเพื่อจัดการเอกสารต่าง ๆ ที่เขาจำเป็นต้องเซ็นอนุมัติ

จากนั้นเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วถึงช่วงบ่าย

ตามปกติแล้วอวี้ฮ่าวหรานจะเรียกประชุมบอร์ดบริหารทุกบ่ายวันเสาร์ ซึ่งวันนี้ก็เป็นเช่นเดิมเหมือนกับทุก ๆ เสาร์ที่ผ่านมา

หลังจากการปรับเปลี่ยนโครงสร้างของบริษัทเสร็จสมบูรณ์ บอร์ดบริหารทั้งหลายก็มีความกระตือรือร้นขึ้นมากในการทำงานดังนั้นภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที บอร์ดบริหารและผู้จัดการฝ่ายต่าง ๆ ก็มานั่งกันอยู่ในห้องประชุมครบทุกคน

“ปัจจุบันนี้ ประสิทธิภาพการดำเนินงานของบริษัทเราเพิ่มขึ้นในทุกด้านโดยเฉพาะในเรื่องของกำลังการผลิต ซึ่งหลังจากการวิเคราะห์แล้วกำลังการผลิตของเราเพิ่มขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนเกือบ 1 เท่าตัว…”

“เพิ่มขึ้นยังไง? ทำไมฉันไม่เห็นจะรู้สึก? กลับกัน ผลกำไรของบริษัทตอนนี้หากเทียบกับรายจ่ายแล้วมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับค่าเฉลี่ยเมื่อเทียบกับเมื่อก่อนเลยด้วยซ้ำ!”

ในห้องประชุม เจิ้งเหวยกัวลุกขึ้นยืนพร้อมกับตบโต๊ะเพื่อขัดจังหวะอวี้ฮ่าวหราน

“ยิ่งไปกว่านั้น ภายใต้สถานการณ์ที่กำไรไม่ได้เพิ่มขึ้น นายที่เป็นประธานกลับเสียเงินจำนวนมากเอาไปสร้างสวนสนุกของบริษัท นายรู้รึเปล่าว่าเรื่องนี้มันทำให้บริษัทของเราสูญเสียทั้งกำลังคนและทรัพยากรไปโดยเปล่าประโยชน์มากขนาดไหน!?”

ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งได้ใจมากขึ้นเท่านั้น ราวกับว่าเขาโจมตีฝั่งตรงข้ามได้ตรงตามเป้าหมายที่วางเอาไว้

“ขืนนายยังดำเนินโครงการสวนสนุกไร้สาระนั่นต่อไป ฉันทำนายได้เลยว่าอนาคตรายได้ของบริษัทจะต้องติดลบแน่นอน! คนอย่างนายมันไม่รู้วิธีจัดการบริษัทเลยสักนิด!”

ในขณะที่เจิ้งเหวยกัวพูดอย่างเมามัน แต่อวี้ฮ่าวหรานกลับมองไปที่ฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาเหมือนมองคนปัญญาอ่อน

“พูดจบแล้วนะ?”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งลง อวี้ฮ่าวหรานจึงเอ่ยถามขึ้นห้วน ๆ แต่แทนที่จะรอให้เจิ้งเหวยกัวตอบ เขากลับพูดถึงแผนการต่อไปของเขาให้กับคนในห้องทั้งหมดได้ยิน

“เมื่อวานผมได้ตัดสินใจปรับเปลี่ยนแผนเกี่ยวกับโครงการสวนสนุกในร่มของบริษัทใหม่ ผมตัดสินใจว่าจะเพิ่มงบประมาณสำหรับสวนสนุกให้มากขึ้นไปอีกเพื่อพัฒนาให้มันดีมากกว่าเดิม!”

“นี่นายบ้าไปแล้วเหรอไง! นายคิดบ้าอะไรอยู่ถึงคิดจะเพิ่มเงินเข้าไปในโครงการที่ไร้ประโยชน์แบบนั้นอีก? นายมีความคิดรับผิดชอบต่อบริษัทบ้างไหม?”

ทันทีที่ได้ยินว่าฝั่งตรงข้ามต้องการเพิ่มงบเข้าไปในโครงการสวนสนุกอีก เจิ้งเหวยกัวก็ตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าแดงก่ำทันที

“ฉันไม่เห็นด้วยกับแผนนี้! และฉันเชื่อว่ากรรมการของบริษัทส่วนใหญ่ไม่เห็นด้วยกับแผนนี้เช่นกัน!”

ในความเห็นของเขา เรื่องนี้เป็นเรื่องไร้สาระที่สุดตั้งแต่เขาเข้ามาอยู่ในบริษัทนี้!

“ต่อให้นายจะเป็นประธานของบริษัท แต่นายก็ไม่สามารถทำตามอำเภอใจได้ทุกอย่าง! ฉันขอเรียกร้องให้ลงคะแนนด้วยการยกมือ!”

สีหน้าในตอนนี้ของอวี้ฮ่าวหรานยังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม เขาจ้องมองไปที่อีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ เอ่ยตอบกลับไป

“ก็ได้! ถ้างั้นก็ลองลงคะแนนกันดู”

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดเหมือนว่าเห็นด้วยกับข้อเสนอของอีกฝ่าย แต่ในใจของเขาแล้วไม่ว่าคะแนนมันจะออกมาแบบไหน เขาก็ยังจะพัฒนาโครงการสวนสนุกในร่มต่อไปอยู่ดี ไม่มีอะไรจะมาห้ามเขาได้ทั้งนั้น!

เมื่อเจิ้งเหวยกัวได้ยินว่าอวี้ฮ่าวหรานเห็นด้วย สีหน้าของเขาก็ยิ่งหยิ่งผยองมากขึ้น

“พวกคุณทุกคนได้ยินแล้วใช่ไหม ในเมื่อประธานบริษัทเห็นด้วยว่าให้พวกเราโหวตลงคะแนน ดังนั้นตอนนี้มันถึงโอกาสที่ทุกคนจะได้ร่วมมือกันหยุดยั้งแผนบ้า ๆ นี้แล้ว! ตอนนี้ใครไม่เห็นด้วย ยกมือขึ้น!”

อย่างไรก็ตาม เมื่อเจิ้งเหวยกัวพูดจบ กลับมีไม่ถึง 10% ของคนในห้องทั้งหมดที่ยกมือขึ้น

คนส่วนใหญ่นั่งนิ่งเงียบ มองเจิ้งเหวยกัวราวกับว่าพวกเขากำลังมองคนพิการทางจิต

“ทำไมกัน! พวกคุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอไง? พวกคุณไม่เห็นเหรอว่าโครงการนี้มันกำลังทำลายผลประโยชน์ของบริษัท!”

เจิ้งเหวยกัวมองดูผู้คนที่ไม่ได้ยกมือขึ้นด้วยความงุนงง ซึ่งมีบางคนที่เคยสนิทกับเขาก็ไม่ยกมือขึ้นเช่นกัน