ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 12

บทที่ 12 เขาคือคนที่ฉันรัก!

“นะ…นี่…แกเป็นปีศาจหรือไงกัน!?”

คนขับแท็กซี่ตะโกนลั่นด้วยอาการสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง เพราะความหวาดกลัวสุดขีด

“กะ..แก ยะ..อย่า เข้ามานะ อย่าเข้ามา!”

อวี้ฮ่าวหรานค่อย ๆ เดินไปหาคนขับรถแท็กซี่อย่างใจเย็นพร้อมกับปล่อยกลิ่นอายของตัวเองกดดันไม่ให้ฝั่งตรงข้ามหนีไปไหนได้

ถึงแม้ว่าในตอนนี้เขาจะไม่มีพลังเหมือนตอนที่อยู่ในดินแดนแห่งเทพ แต่กลิ่นอายจากร่างเทวะเพียงอย่างเดียวมันก็เพียงพอแล้วที่จะสยบคนธรรมดาให้กลายเป็นอัมพาต

“ผลั่ก!”

ด้วยกลิ่นอายอันรุนแรงที่อวี้ฮ่าวหรานปลดปล่อยออกมา ในที่สุดมันก็ทำให้คนขับรถแท็กซี่ทนไม่ไหว เขาคุกเข่าลงไปที่พื้นด้วยสีหน้าหวาดกลัวสุดชีวิต

“ได้โปรดเถอะ ได้โปรด…อย่าฆ่าผมเลย ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมสาบานว่าผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ผมสาบานว่านับจากนี้ไปผมจะหายตัวไปแล้วไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีกแน่นอน ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ…”

ถึงแม้ว่าตัวของเขาจะเคยฆ่าคนมาแล้วหลายคน แต่การที่เขาได้เห็นความสามารถที่เหนือมนุษย์ของอวี้ฮ่าวหรานมันกระทบกระเทือนจิตใจของเขามากเกินไป จนในตอนนี้เขามีเพียงความคิดเดียวในหัวก็คือหากเขารอดไปได้เขาจะไม่มีวันมาเจอกับปีศาจตนนี้อีกแน่นอน

“บทลงโทษที่เจ้าจะได้รับเมื่อทำตัวกำแหงต่อหน้าเทพผู้นี้มีเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้นและมันก็คือ…ตาย!”

“ปัง!”

อวี้ฮ่าวหรานเตะร่างของฝั่งตรงข้ามให้ลอยสูงขึ้นไปบนอากาศเพื่อให้แรงโน้มถ่วงเป็นผู้ช่วยปิดบัญชีหากฝั่งตรงข้ามรอดตายจากแรงเตะของเขา

แน่นอนว่าผลลัพธ์นั้นไม่จำเป็นต้องเดาก็รู้ว่าคนขับแท็กซี่ตายตั้งแต่โดนเขาเตะแล้ว แต่เมื่อร่วงลงมาหัวกระแทกกับพื้นมันก็ยิ่งทำให้สภาพศพของเขาเละยิ่งกว่าเดิมเนื่องจากแรงกระแทกทำให้กะโหลกของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ

เมื่อจัดการกับคนขับแท็กซี่เรียบร้อย อวี้ฮ่าวหรานก็หันไปสำรวจรอบ ๆ เพื่อตรวจสอบว่ามีใครรอดอยู่อีกหรือเปล่า เขาไม่อยากทิ้งพยานใด ๆ ไว้ เพราะมันจะทำให้ชีวิตของเขายุ่งยากมากขึ้นแน่นอน โดยเฉพาะตอนนี้ที่พลังของเขายังไม่ฟื้นกลับมาเหมือนเดิม

เมื่อตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครเหลือรอดแล้ว อวี้ฮ่าวหรานก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาเปิดดูแผนที่ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน จากนั้นเขาก็กระโดดหายไปในทันที ทิ้งศพเหล่านี้เอาไว้โดยไม่จัดการใด ๆ เพราะเขามั่นใจว่าต่อให้มีคนไปแจ้งตำรวจเกี่ยวกับศพพวกนี้ เบาะแสทุกอย่างมันก็โยงมาถึงเขาไม่ได้แน่นอน

มันคงไม่มีใครคิดแน่นอนว่าเขาจะสามารถใช้หินธรรมดา ๆ ในการฆ่าคนเหล่านี้ได้ทั้งหมด

จากนั้นเมื่ออวี้ฮ่าวหรานวิ่งไปถึงเขตตัวเมืองเขาก็เรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่บริษัทของหลี่หรง

“อะ…เอ่อ…คุณอวี้…คุณโปรดรอก่อนได้ไหม?”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบริษัทเอ่ยขึ้นกับอวี้ฮ่าวหรานด้วยสีหน้าลังเลราวกับว่าในตอนนี้มีบางอย่างเกิดขึ้นในบริษัท ส่วนเหตุผลที่เขารู้จักอวี้ฮ่าวหรานนั่นก็เป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานหน้าบริษัทมันทำให้อวี้ฮ่าวหรานดังไปทั่วบริษัท

“ทำไม มีอะไรเกิดขึ้น?” อวี้ฮ่าวหรานหยุดมองเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“อะ..เอ่อ…คือตอนนี้ประธานหลี่กำลังรับแขกอยู่ในออฟฟิศของเธอ…” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตอบกลับโดยไม่กล้าสบตา

คนที่มาหาหลี่หรงในวันนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่มันคืออู๋เส้าฮัวนั่นเอง

คนทั้งบริษัทนั้นต่างรู้กันหมดว่ามันเป็นเวลาพักใหญ่แล้วที่อู๋เส้าฮัวตามจีบเจ้านายของพวกเขา และต่อให้เจ้านายของพวกเขาจะไม่ได้ชอบคุณชายตระกูลอู๋ผู้นี้ แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ไม่กล้าที่จะหยุดฝั่งตรงข้ามไม่ให้เข้าไปเจอกับเจ้านายของเขาเองได้

อันที่จริงในเมืองฮ่วยอันนั้นแทบไม่มีใครกล้าหยุดอู๋เส้าฮัวอยู่แล้ว

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เมื่อโดนอวี้ฮ่าวหรานจ้องมอง

“แขก?”

หากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้บอกกับเขาด้วยท่าทีปกติและให้เขารอ เขาคงจะไม่คิดอะไรมาก แต่ท่าทีที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้แสดงออกมาตอนนี้มันมีพิรุธมากเกินไป