แม้ว่าอาหารมื้อนี้จะเลิศรสเป็นอย่างมาก แต่ถวนถวนกลับดูผิดปกติไปไม่เหมือนทุกวัน เธอกินแค่ไม่กี่คำก็เอ่ยว่าอิ่มซะแล้วและไม่อยากกินอะไรอีกต่อไป
“ทำไมวันนี้ถวนถวนกินน้อยจัง แม่หรงทำอาหารไม่อร่อยเหรอ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ อาหารของแม่หรงอร่อยมาก แต่ถวนถวนอิ่มจริง ๆ”
เด็กน้อยตอบกลับพร้อมกับลูบท้องตัวเองเลียนแบบผู้ใหญ่
“ทำไมวันนี้ถวนถวนกินได้น้อยแบบนี้?”
หลี่หรงแปลกใจ แม้ว่าถวนถวนจะไม่ใช่เด็กตัวใหญ่ แต่ปกติแล้วเธอเป็นเด็กที่กินได้ค่อนข้างเยอะ แถมยังเป็นเด็กที่ไม่เลือกกินมากสักเท่าไหร่อีกต่างหาก
“เมื่อตอนเที่ยง ครูสวีทำอาหารมาให้หนูกินเยอะแยะเลย พวกมันอร่อยมากหนูก็เลยกินไปเยอะจนตอนนี้หนูยังอิ่มอยู่เลย”
หลี่หรงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยทันทีเมื่อเธอได้ยินชื่อของสวีรุ่ย เธอยังคงจำได้ว่าครูคนนี้เคยส่งสายตาหวานเยิ้มให้กับพี่เขยของเธอ
“พี่ได้ยินมาว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้พ่อของครูสวีเพิ่งกลับมาหาเธอ ดังนั้นช่วงนี้ครูสวีจึงน่าจะกำลังอารมณ์ดี เธอก็เลยทำอาหารมาเลี้ยงนักเรียนรวมไปถึงถวนถวนด้วยล่ะมั้ง?”
อวี้ฮ่าวหรานพยายามพูดจากลบเกลื่อนกลัวว่าน้องภรรยาของเขาจะถามถึงรายละเอียดต่อ ว่าทำไมสวีรุ่ยจู่ ๆ ถึงใจดีกับถวนถวนมากกว่าปกติแบบนี้ เขาขี้เกียจอธิบายเรื่องต่าง ๆ ออกไปเพราะมันค่อนข้างซับซ้อนและเป็นสิ่งที่หลี่หรงคงจะไม่เข้าใจแน่
หลี่หรงพยักหน้าเมื่อเขาได้ยินคำพูดของอวี้ฮ่าวหราน จากนั้นเธอก็ไม่ได้คิดอะไรต่อเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องดีที่ครูในโรงเรียนดูแลถวนถวนจริงไหม?
แต่แล้วหลังจากพยายามกินอาหารไปได้อีก 2-3 คำ ถวนถวน ก็หันความสนใจไปที่เจ้าลูกกวาดที่นอนซึมอยู่บนพื้น
หลังจากเฝ้าดูอยู่ครู่หนึ่ง คิ้วบนใบหน้าเล็ก ๆ นั้นก็ขมวดเป็นปมอย่างช่วยไม่ได้
เธอพบว่าตอนนี้ลูกกวาดนอนซึมอยู่บนพื้นไม่แตะข้าวในชามด้วยเหตุผลบางอย่าง
“ทำไมเจ้าลูกกวาดไม่ยอมกินข้าวล่ะ?”
ถวนถวนพึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัย จากนั้นเด็กน้อยวางตะเกียบลงและลุกออกเจ้าเก้าอี้ลงไปนั่งคุกเข่ามองดูเจ้าลูกกวาดใกล้ ๆ
“ถวนถวน ทำไมลูกถึงลงไปนั่งกับพื้นแบบนั้นล่ะ?”
หลี่หรงเอ่ยถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าจู่ ๆ เด็กน้อยลงไปนั่งกับพื้น
“พ่อ แม่หรง มาดูสิ เจ้าลูกกวาดไม่ยอมกินข้าวเลย… มันไม่สบายหรือเปล่า?”
ถวนถวนเงยหน้าขึ้นมองอวี้ฮ่าวหรานและหลี่หรง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ากังวล
“หืม? มันไม่ยอมกินข้าวเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาวตัวเอง อวี้ฮ่าวหรานก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วไปนั่งลงข้าง ๆ เจ้าลูกกวาดพร้อมกับมองสำรวจมัน ซึ่งเขาก็พบว่ามันดูไม่ปกติจริง ๆ
ดูเหมือนว่ามันน่าจะป่วย แต่ก่อนหน้านี้เขาก็ให้มันดูดซับพลังวิญญาณของเขาไปแล้ว ร่างกายของมันควรจะแข็งแรงกว่าสุนัขธรรมดาซึ่งมันไม่ควรจะป่วยได้ง่าย ๆ นี่นา?
“อืม เจ้าลูกกวาดดูเหมือนจะไม่สบายจริง ๆ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้หลังจากถวนถวนเลิกเรียน พ่อกับแม่หรงจะพามันไปโรงพยาบาลสัตว์ก็แล้วกัน”
เด็กน้อยยิ่งแสดงสีหน้าวิตกเมื่อได้ยินคำพูดของอวี้ฮ่าวหราน เธอรีบเอ่ยถามกลับอย่างรวดเร็ว
“พ่อจ๋า พรุ่งนี้พ่อจะพาเจ้าลูกกวาดไปหาหมอจริง ๆ นะ?”
“อืม พ่อสัญญา”
ก่อนเข้านอน
“แม่หรง วันนี้หนูขอนอนกับลูกกวาดได้ไหม วันนี้ลูกกวาดไม่สบาย หนูอยากอยู่กับมัน”
ถวนถวนที่สวมชุดนอนเรียบร้อยแล้ว มองดูเจ้าลูกกวาดที่กำลังนอนซึมด้วยสายตาเวทนา
“ไม่ใช่คืนนี้!”
หลี่หรงส่ายหัวทันทีเมื่อได้ยินคำขอนี้
แม้ว่าที่ผ่านมาถวนถวนจะสุขภาพแข็งแรงดีและไม่ค่อยป่วย แต่ถ้าลูกกวาดป่วยจริง ๆ ก็มีโอกาสสูงที่เจ้าลูกกวาดอาจแพร่เชื้อให้กับถวนถวนได้หากใกล้ชิดกันมากเกินไป
“อือ…”
ถวนถวนทำหน้ามุ่ยทันทีเมื่อไม่ได้รับอนุญาต อย่างไรก็ตามเด็กน้อยก็ไม่ได้ดื้อดึงเอาแต่ใจตัวเอง เธอพยักหน้าก่อนที่จะเดินคอตกเข้าไปในห้องของตัวเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]