ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 126

“ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะปัญหานี้นี่แหละ” สัตวแพทย์คนสวยยืนยันคำวินิจฉัยของเธออีกรอบจากนั้นจึงแนะนำว่า “ถ้าคุณอยากแก้ปัญหา ก็พาเจ้าลูกกวาดไปพบสุนัขที่มันเพิ่งเจอมาเร็ว ๆ นี้”

อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคนี้ แต่แล้วเมื่อคิดไปได้สักพักเขาก็คิดอะไรบางอย่างออก

หรือว่าจะเป็นตอนเข้าร่วมการแข่งขันสัตว์เลี้ยง?

อวี้ฮ่าวหรานเริ่มนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์วันนั้นที่มีสุนัขมากมายขึ้นไปบนเวที ในวันนั้นเจ้าลูกกวาดมันคงจะเจอตัวเมียที่มันชอบแน่ ๆ

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานก็เข้าใจในทันทีว่ามันเป็นไปได้จริง ๆ

“ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของคุณ มันมีประโยชน์มากจริง ๆ”

พอคิดได้แล้วเขาก็ลุกขึ้นขอบคุณสัตวแพทย์คนสวย จากนั้นพอจ่ายค่ารักษาเจ้าลูกกวาดเสร็จ เขาก็พาถวนถวนและลูกกวาดออกจากโรงพยาบาลสัตว์เลี้ยง

“พ่อจ๋า เราจะรีบออกไปไหนกัน? โรคของลูกกวาดยังไม่หาย ตอนนี้มันยังซึมอยู่เลย”

ถวนถวนเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงงในขณะที่กำลังอุ้มลูกกวาดอยู่ในอ้อมแขน

“ไม่ต้องห่วง พ่อจะพามันไปรักษา”

เมื่อเห็นการแสดงออกที่น่ารักของเด็กน้อยที่เต็มไปด้วยความกังวล อวี้ฮ่าวหรานก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและบีบแก้มของเธอที่กำลังไม่สบายใจ

เมื่อกลับไปถึงรถ อวี้ฮ่าวหรานก็โทรหาสวีรุ่ย

“เฮ้ ผมมีเรื่องจะขอร้องคุณ”

“หืม? คุณอวี้งั้นเหรอ? คุณมีอะไรจะให้ฉันช่วยบอกมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ ฉันจะช่วยคุณอย่างสุดความสามารถแน่นอน!”

สวีรุ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานปนตื่นเต้น

“การแข่งขันสัตว์เลี้ยงครั้งก่อน สุนัขทั้งหมดถูกลงทะเบียนข้อมูลเอาไว้ใช่ไหม?”

“ก็ต้องลงทะเบียนสิ มีอะไรงั้นเหรอ?”

สวีรุ่ยรู้สึกงงงวยเล็กน้อย เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ข้อมูลของสุนัขย่อมไม่มีประโยชน์หลังจากจัดงาน และทุกคนก็ลืมไปหมดแล้ว

“ดีมาก ตรวจดูหน่อยได้ไหมว่านักเรียนคนไหนพาสุนัขตัวเมียมาบ้างในวันนั้น”

“ก็ได้ แต่เอกสารพวกนั้นถูกเก็บเข้าห้องเก็บเอกสารไปหมดแล้ว ฉันต้องไปหามันก่อน อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย”

สวีรุ่ยไม่ได้ถามรายละเอียดอะไรมาก เธอตกลงอย่างง่ายดาย

“ถ้าเจอก็โทรบอกผมด้วยก็แล้วกัน”

หลังจากนั้นอวี้ฮ่าวหรานก็วางสายไป

“พ่อจ๋า เจ้าลูกกวาดมันคิดถึงลูกสุนัขที่เข้าร่วมการแข่งขันวันนั้นงั้นเหรอ?”

ถวนถวนฟังโทรศัพท์และน่าจะคิดอะไรออก เธอจึงถามขึ้นด้วยความสงสัย

“พ่อว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น เราลองพาเจ้าลูกกวาดไปเจอพวกมันดูก่อน”

“อย่าเป็นสุนัขของเสี่ยวห่าวเชียวนะ ถวนถวนเกลียดเขา”

เด็กน้อยเริ่มกังวลเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอกับเสี่ยวห่าวไม่ค่อยเข้ากันได้ดีเท่าไหร่ที่โรงเรียน

อวี้ฮ่าวหรานที่ได้ยินดังนั้นจึงหัวเราะเบา ๆ “ไม่ต้องกังวลถวนถวน สุนัขสีดำของเสี่ยวห่าวเป็นสุนัขตัวผู้ เจ้าลูกกวาดไม่ชอบมันอย่างแน่นอน”

“ฟู่… ถ้างั้นหนูค่อยโล่งใจหน่อย…”

ถวนถวนรู้สึกโล่งใจและเอาหน้าเข้าไปถูหัวของเจ้าลูกกวาดที่กำลังเซื่องซึม

สักพักโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“พ่อกับหนูมาที่นี่เพื่อมาหาลูกสุนัขของตงตงค่ะ”

หลังจากตอบกลับ ถวนถวนก็เดินเข้าไปให้แม่ของตงตงกอดอย่างว่าง่าย ซึ่งมันเห็นได้ชัดเลยว่าถวนถวนเองก็รู้จักกับครอบครัวนี้เป็นอย่างดี

เมื่อแม่ของตงตงได้ยินคำตอบของถวนถวน หลังจากเธอกอดและหอมแก้มที่น่ารักของเด็กน้อยเสร็จ เธอก็จึงลุกขึ้นยืนและโค้งตัวเล็กน้อยให้กับอวี้ฮ่าวหรานเป็งเชิงขออภัย

“ฉันขอโทษที่เมื่อครู่หยาบคายกับคุณไปหน่อย คุณเป็นพ่อของถวนถวนเองเหรอ เธอเป็นเด็กน่ารักมาก ฉันชอบเธอมาก”

“ไม่เป็นไรครับ เพราะยังไงวันนี้เราก็ถือว่าเป็นฝ่ายที่มารบกวนคุณ” อวี้ฮ่าวหรานยิ้มตอบ การที่ฝั่งตรงข้ามเอ็นดู ถวนถวนอย่างจริงใจทำให้เขารู้สึกดีกับครอบครัวนี้มากขึ้น

“โอยไม่ต้องเกรงใจ ๆ ตงตงของฉันสนิทกับถวนถวนจะตาย ถ้าเราช่วยได้เรายินดีที่จะช่วยอย่างเต็มที่แน่นอน ปะ พวกเราเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ”

แม่ของตงตงพยักหน้าตกลง จากนั้นก็พาอวี้ฮ่าวหรานเข้าไปในบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“เอ๊! ถวนถวน! เธอมาเล่นที่บ้านฉันเหรอ เยี่ยมไปเลย!”

ข้างในบ้าน ตงตงตะโกนอย่างมีความสุขเมื่อเห็นถวนถวน

เด็กน้อยทั้งสองรีบวิ่งเข้าหากัน

หลังจากนั่งลงบนโซฟา อวี้ฮ่าวหรานพลันอธิบายความตั้งใจของพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

“ลูกกวาดคือสัตว์เลี้ยงของเรา มันซึมไม่ยอมกินอะไรเลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แพทย์ตรวจแล้วปกติดี แต่บางทีอาจเป็นไปได้ว่า…”

เขาเล่าเรื่องโดยละเอียด จากนั้นมองไปที่ตงตงและถวนถวนพลางถอนหายใจ

“เด็กสองคนสนิทกันดีนะครับ”

“อืม พวกเราและตงตงชอบถวนถวน ทุกวันหลังจากเลิกเรียนเมื่อลูกชายของฉันกลับมาถึงบ้าน เขาจะเล่าเรื่องของถวนถวนให้ฉันฟังตลอดว่าเป็นอย่างไร”

“นอกจากนี้ ถวนถวนยังฉลาดและน่ารักอีกด้วย!” แม่ของตงตงพูดด้วยรอยยิ้ม