ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 129

“ดีมาก จับตาดูเขาเอาไว้ให้ผม แล้วถ้าหากเขามีความเคลื่อนไหวอะไรก็รายงานมาที่ผมโดยตรงทันที”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็กลับขึ้นรถไปกับถวนถวนและเจ้าลูกกวาด

ผู้จัดการหวังเมื่อเห็นว่าเจ้านายของเขาขึ้นรถไปแล้ว เขาเองก็กลับขึ้นรถไปเช่นกัน

ทางด้านของหลิวเทียนอี้ เมื่อเห็นเช่นนี้เขาก็รีบวิ่งไปที่รถของอวี้ฮ่าวหราน เขาจะพลาดโอกาสผูกมิตรกับบอสใหญ่ของผู้จัดการหวังไม่ได้ หรืออย่างน้อยๆ เขาก็ต้องทำให้ฝั่งตรงข้ามหายโกรธเขาก่อน!

“อ…เอ่อ…ท่านประธานอวี้ คุณจะกลับแล้วเหรอ? คุณไม่เข้าไปนั่งเล่นในบ้านผมอีกสักหน่อยเหรอ? ได้โปรดให้ผมดูแลท่านประธานสักหน่อยเพื่อชดใช้ความโง่เขลาของผมด้วย!”

อย่างไรก็ตาม ท่าทางประจบสอพลอแบบนี้ทำให้อวี้ฮ่าวหรานอยากจะตบฝั่งตรงข้ามให้คว่ำ

คนหน้าด้านแบบนี้น่าขยะแขยงจริงๆ!

โชคดีที่การมาครั้งนี้ไม่ได้มาโดยเปล่าประโยชน์ ในที่สุดลูกกวาดก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม ซึ่งทำให้ถวนถวนเองก็กลับมาเบิกบานได้เช่นกัน

เมื่อเห็นว่าฝั่งตรงข้ามพยายามจะประจบต่อ อวี้ฮ่าวหรานก็เหยียบคันเร่งออกไปทันทีโดยไม่สนใจว่าฝั่งตรงข้ามจะรู้สึกทุกข์ร้อนแค่ไหน

หลังจากกลับไปถึงห้อง

บนโซฟา หลี่หรงมองดูลูกกวาดที่กลับมาร่าเริงแล้วด้วยสีหน้าประหลาดใจ

นี่มันเร็วเกินไปรึเปล่า!

ออกไปข้างนอกแค่วันเดียวก็กลับมาร่าเริงแล้วเนี่ยนะ?

“พี่เขย สรุปแล้วลูกกวาดมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ ที่โรงพยาบาลเขาบอกว่ายังไงบ้าง?”

“มันแค่ติดสัดน่ะ”

อวี้ฮ่าวหรานมองไปยังลูกกวาดที่วิ่งเล่นรอบๆ ถวนถวนในห้องนั่งเล่นด้วยสายตาละอายใจ

“หะ? ติดสัด?”

“หมอบอกว่ามันก็แค่คิดถึงหมาตัวเมียที่มันเพิ่งเจอเมื่อเร็วๆ นี้ ซึ่งถ้าเธอยังจำได้ล่าสุดเราเพิ่งพามันไปแข่งที่โรงเรียนของ ถวนถวน และนั่นก็คือวันที่มันไปเจอตัวเมียที่มันถูกใจและจากนั้นมันก็คิดถึงหมาตัวเมียตัวนั้นจนไม่เป็นอันกินอันนอนนั่นแหละ”

“หะ? ลูกกวาดตกหลุมรักหมาตัวอื่น?”

หลี่หรงอุทานขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจมากกว่าเดิม

“ใช่ ที่ฉันเพิ่งพาถวนถวนกลับมาเอาป่านนี้เป็นเพราะฉันพาถวนถวนไปตระเวนหาว่าหมาบ้านไหนที่เจ้าลูกกวาดมันชอบ ซึ่งเจ้าลูกกวาดมันช่างมีสายตาที่ดีจริงๆ เจ้าหมาตัวเมียที่มันชอบเป็นหมาพันธุ์ชเนาเซอร์สีขาวชื่อติงติงที่น่ารักมากๆ เลย”

ในขณะที่อวี้ฮ่าวหรานเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนบ่าย เขาก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อยเพราะเขาผู้ที่เคยจักรพรรดิวันนี้กลับต้องมาตามหาคู่ให้ลูกหมาตัวหนึ่งเนี่ยนะ…

“ถ้างั้นนี่มันก็หมายความว่าเจ้าลูกกวาดของเรามีแฟนแล้วสินะ!”

หลี่หรงหัวเราะเบาๆ ด้วยความขบขัน เจ้าลูกหมาตัวนี้น่าสนใจจริงๆ

“อืม พี่สัญญากับเจ้าลูกกวาดแล้วว่าพี่จะพามันไปหาเจ้าติงติงบ่อยๆ แต่เจ้าของบ้านหลังนั้นเป็นคนที่พี่ไม่ค่อยอยากจะเจอหน้าเลย เอาเป็นว่าในอนาคตเธอช่วยพาถวนถวนกับเจ้าลูกกวาดไปที่นั่นหน่อยก็แล้วกัน”

เมื่อนึกถึงหลิวเทียนอี้ อวี้ฮ่าวหรานก็เผลอขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ไอ้อ้วนคนนั้นถ้ามันยังทำตัวเป็นศัตรูกับเขาอยู่ก็คงจะดี เขาจะได้จัดการมันได้อย่างไม่ต้องคิดมาก แต่ตอนนี้มันกลับพยายามทำดีกับเขาซะงั้น ซึ่งมันทำให้เขาไม่รู้จะรับมือกับความไร้ยางอายของมันยังไง!

“ฮ่าฮ่า มีคนที่สามารถทำให้พี่เขยไม่อยากเจอหน้าได้ด้วยงั้นเหรอ?”

หลี่หรงอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อเห็นสิ่งนี้ พี่เขยของเธอมักจะสงบและมั่นคงราวกับว่าต่อให้ท้องฟ้าจะถล่มสีหน้าของเขาก็จะไม่เปลี่ยนแปลง แต่ตอนนี้มันกลายเป็นว่าพี่เขยของเธอกำลังพยายามหลบหน้าใครก็ไม่รู้อย่างสุดฤทธิ์

“เอาล่ะ ไม่ว่ายังไงในอนาคตเธอช่วยพี่พาถวนถวนไปที่นั่นด้วยก็แล้วกัน พี่ไม่อยากไปเหยียบที่นั่นอีกถ้าไม่จำเป็น”

อวี้ฮ่าวหรานพูดขึ้นพร้อมกับนวดขมับตัวเอง แค่คิดถึงหน้าหลิวเทียนอี้ มันก็ทำให้เขาปวดหัวตุบๆ แล้ว

“ว่าแต่พี่เขย เจ้าลูกกวาดเองก็ยังเด็กอยู่เลยทำไมมันถึงคิดถึงตัวเมียแล้วแบบนี้?”

หลี่หรงเอนตัวเข้าไปถามอวี้ฮ่าวหรานอย่างลืมตัว