ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 147

“พี่หลิน อย่าไปคิดอะไรมากเลย คิดซะว่าทำธุรกิจขาดทุนก็แล้วกัน”

“ใช่แล้ว มันเป็นเรื่องปกติจะตายไปจริงไหม? และอีกอย่างไม่มีใครที่ไม่เคยถูกหลอกหรอก”

เมื่อเห็นหลินป๋อยังคงมีสีหน้าที่ขมขื่น บรรดาผู้คนที่อยู่ในห้องซึ่งเป็นเพื่อนของหลินป๋อต่างก็พยายามพูดขึ้นปลอบโยน

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหรานเองก็พยายามพูดให้กำลังใจเหมือนกัน และหลังจากเวลาผ่านไปสักพัก เข็มนาฬิกาก็ได้ชี้ไปที่เวลาบ่าย 3 โมง

มันใกล้ได้เวลาที่เขาจะต้องไปรับถวนถวนแล้ว

เนื่องจากโรงแรมแคมปินสกี้อยู่ห่างจากโรงเรียนของถวนถวนค่อนข้างพอสมควร ดังนั้นอวี้ฮ่าวหรานจึงจำเป็นต้องเผื่อเวลาให้เยอะหน่อย

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานจึงลุกขึ้นและเอ่ยขอตัวทันที

“เอาล่ะเดี๋ยวผมคงต้องขอตัวก่อน เผอิญว่าผมมีธุระต้องรีบไปทำ”

“อืม หากน้องอวี้มีธุระก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวพวกเราคงยังนั่งอยู่ต่ออีกสักหน่อยแล้วเดี๋ยวก็คงแยกย้ายแล้วเหมือนกัน”

หลินป๋อไม่มีกะจิตกะใจจะรั้งอวี้ฮ่าวหรานเอาไว้อีกต่อไป และหลังจากที่รู้จักนิสัยอวี้ฮ่าวหรานมาพอสมควร เขาก็รู้ว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งอวี้ฮ่าวหรานเอาไว้เพราะมันคงไม่สำเร็จ

อย่างไรก็ตาม แววตาของซูหว่านเอ๋อกลับฉายแววความผิดหวังออกมา

“คุณจะไปแล้วเหรอ? ทำไมคุณไม่อยู่ต่ออีกสักหน่อย วันนี้ฉันเองก็เอาวัตถุโบราณมาด้วย คุณไม่อยู่ดูมันก่อนเหรอ?”

เธอรู้ว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา แต่เธอไม่คิดว่ามันจะไวขนาดนี้

อันที่จริงเธอไม่ได้อยากให้จะให้อวี้ฮ่าวหรานดูวัตถุโบราณของเธอเท่าไหร่ เธอแค่อยากให้เขาอยู่ต่อก็แค่นั้น

แต่แน่นอนว่าสำหรับอวี้ฮ่าวหรานแล้ว ถวนถวนคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธทันที

“ผมมีเรื่องสำคัญต้องไปทำ เอาไว้คราวหน้าหากผมมีเวลาผมค่อยดูให้ก็แล้วกัน”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไปในทันทีโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น

ทำไมเขาต้องรีบร้อนขนาดนี้?

ซูหว่านเอ๋อมองตามหลังอวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตาที่ผิดหวัง…

…

เวลา 5 โมงเย็น อวี้ฮ่าวหรานและถวนถวนกลับไปถึงคอนโดพอดี

“กลับมาได้เวลาอาหารเสร็จพอดีเลย พี่เขยพาถวนถวนไปล้างมือก่อนแล้วมากินข้าวกัน”

หลี่หรงซึ่งกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่เอ่ยทักทันทีที่อวี้ฮ่าวหรานและถวนถวนเปิดประตูเข้ามา

“ทำไมวันนี้เธอถึงกลับมาบ้านเร็วกว่าปกติ?” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“อ๋อ บังเอิญว่าช่วงนี้งานที่บริษัทของฉันดำเนินไปได้ราบรื่นแบบสุดๆ ดังนั้นฉันก็เลยไม่จำเป็นต้องห่วงอะไรมากมาย อันที่จริงความดีความชอบทั้งหมดนี้เป็นพี่เขยนั่นแหละที่มีส่วน!”

ในเวลานี้มีกับข้าว 8 อย่างถูกนำมาวางอยู่บนโต๊ะ

อวี้ฮ่าวหรานอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นเมื่อเห็นภาพนี้ น้องภรรยาของเขาช่างเอาใจใส่ดีจริงๆ

“วันหลังเธอไม่ต้องทำอาหารมากขนาดนี้หรอก ลำบากเปล่าๆ”

“ฮึ่ม! พี่นี่เก่งในเรื่องพูดให้คนอื่นเขาเสียกำลังใจจริงๆ” หลี่หรงพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด

“ว่าแต่ช่วงนี้บริษัทของพี่เป็นยังไงบ้าง? พวกเจิ้งเหวยกัวยังสร้างปัญหาให้กับพี่อยู่อีกรึเปล่า?”

ในระหว่างที่กำลังกินข้าวกันอยู่ หลี่หรงก็ถือโอกาสสอบถามความเป็นไปในเครือฮ่าวหราน

“เจิ้งเหวยกัวงั้นเหรอ? หึหึ นับจากนี้เธอไม่ต้องถามถึงชื่อตาแก่นั่นอีกแล้ว เพราะตอนนี้มันเข้าไปอยู่ในคุกเรียบร้อยแล้ว!”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

หลังจากที่จัดการกับเจิ้งเหวยกัวได้ อวี้ฮ่าวหรานก็รู้สึกโล่งใจมาก