ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 157

“ผมก็แค่บังเอิญเดินไปเห็นเหตุการณ์ก็เท่านั้น คุณไม่จำเป็นต้องตามหาผมให้วุ่นวายขนาดนี้หรอก” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ไม่ได้! สิ่งที่คุณทำลงไปมันคือการช่วยชีวิตของฉันเลยนะ! ถึงแม้ว่าฉันจะรู้ว่าคุณไม่ได้ใส่ใจอะไรและไม่ได้อยากจะรู้จักฉันสักเท่าไหร่ แต่ฉันจะต้องตอบแทนคุณให้ได้!”

ฟ่านซีเหยียนเอ่ยขึ้นพร้อมกับกำมือของอวี้ฮ่าวหรานแน่นกว่าเดิมราวกับเธอกลัวว่าอวี้ฮ่าวหรานจะเดินหนีจากไป

“ได้โปรด ฉันขอเบอร์โทรคุณได้ไหม!”

“เอ่อ…ก็ได้…”

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกรำคาญใจกับสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างมากแต่เพื่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับลูกสาวของตัวเองเขาจึงจำเป็นต้องอดทนต่อไป

แน่นอนว่าถ้าความคิดนี้ของเขาถูกทุก ๆ คนในที่นี้รับรู้ ทุกคนคงจะถ่มน้ำลายใส่เขาจนเขาจมน้ำลายตาย!

นี่คือฟ่านซีเหยียนเชียวนะ!

จากนั้นต่อมาพวกเขาทั้งคู่ต่างก็แลกเบอร์โทรกันภายใต้สายตาของผู้คนนับไม่ถ้วน…

แต่ไม่ใช่แค่นั้น ภาพเหตุการณ์ต่อมามันยิ่งทำให้ทุกคนตกตะลึงมากกว่าเดิม

“ฉันขอขอบคุณมากจริง ๆ เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันขอไม่รบกวนคุณแล้ว”

ฟ่านซีเหยียนยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แต่แล้วหลังจากที่เธอเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าตัวเองเรียบร้อย เมื่อสบโอกาสเห็นว่า อวี้ฮ่าวหรานไม่ทันระวังตัวเธอก็เขย่งตัวจูบไปที่แก้มของเขา!

แน่นอนว่าภาพนี้ทำให้ทุกคนที่ดูเหตุการณ์อยู่หยุดหายใจ โดยเฉพาะ หวังเจวียที่อ้าปากค้างโดยไม่มีเสียงร้องใด ๆ ออกมา

นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?!

เขานึกว่าเขาเหนือกว่าอีกฝ่ายแล้วที่สามารถเอารูปภาพพร้อมลายเซ็นของจริงมาได้แต่ท้ายที่สุดมันกลับกลายเป็นว่าอวี้ฮ่าวหรานได้จูบของ ฟ่านซีเหยียนไปซะงั้น?

หวังเจวียรู้สึกหดหู่จนไร้เรี่ยวแรง งานนี้มันกลายเป็นว่าเขาทำตัวเองขายขี้หน้าอย่างจัง!

“เอ่อ…นี่แทนคำขอบคุณของฉันเบื้องต้น…ตอนนี้คนมุงดูเยอะแล้วฉันขอตัวไปก่อนก็แล้วกัน…”

หลังจากพูดจบ ฟ่านซีเหยียนก็ส่งสัญญาณเรียกสติคนของเธอให้ฟื้นจากอาการตกตะลึง จากนั้นพวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็รีบแหวกฝูงชนเปิดทางให้เธอเดินออกไปอย่างรวดเร็ว…

แน่นอนว่าในระหว่างที่เธอเดินออกไปหน้าของเธอก็แดงก่ำเนื่องจากความเขินอายกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเมื่อครู่

หลังจากฟ่านซีเหยียนจากไปแล้ว อวี้ฮ่าวหรานก็ลูบแก้มตัวเองด้วยรอยยิ้มขมขื่น

จักรพรรดิเทพอย่างเขาถูกมนุษย์ขโมยจูบแก้มแบบนี้ได้ยังไง?!

“พี่เขย! นี่พี่ช่วยอะไรฟ่านซีเหยียนเอาไว้กันแน่? ทำไมเธอถึงมาหอมแก้ม…ไม่สิไม่ใช่ เธอจูบแก้มเลยต่างหาก! ทำไมเธอถึงจูบแก้มพี่แบบนี้!”

หลี่หรงซึ่งกำลังอุ้มถวนถวนอยู่ เอ่ยถามขึ้นด้วยดวงตาเบิกกว้าง เธอมองอวี้ฮ่าวหรานตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือพี่เขยที่เธอรู้จัก

นั่นคือฟ่านซีเหยียนเชียวนะ!

แค่รูปพร้อมลายเซ็นก็ทำให้คนบ้าคลั่งได้แล้วแต่เมื่อกี้พี่เขยของเธอถูกอีกฝ่ายขโมยจูบแก้ม!

เหตุการณ์แบบนี้หากเธอเอาไปเล่าให้ใครฟังก็คงไม่มีใครเชื่อ!

“แม่หรง แม่หรง พี่สาวคนนั้นนั่นแหละที่พ่อจ๋าช่วยเอาไว้”

ถวนถวนเอ่ยขึ้นแทรกอย่างภาคภูมิใจ

ในทางกลับกันเฉิงชิวอวี้กลับแสดงสีหน้ามืดหม่น

ศิลปินในดวงใจของเธอกลับขโมยจูบแก้มอวี้ฮ่าวหราน!

แย่จริง ๆ แบบนี้ ดูเหมือนว่าศัตรูตัวฉกาจจะโผล่ขึ้นมาอีกคนแล้ว!

“เอ่อ…เมื่อกี้มันอะไรกัน…”

หวังเจวียเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าที่ยังคงมึนงง

เมื่อได้ยินเสียงของหวังเจวีย เฉิงชิวอวี้ ก็หันไปมองด้วยสายตารังเกียจ

“นายรีบ ๆ เก็บรูปของนายแล้วไปได้แล้ว พวกฉันไม่อยากได้รูปของนาย!”