ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 156

“ช่างเถอะ ๆ เอาเป็นว่าถ้าเธออยากได้ฉันจะแบ่งให้ก็ได้ ฉันยังมีเหลืออยู่”

หวังเจวียมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าของหลี่หรงก่อนที่จะพูดขึ้นแน่นอนว่าไม่ใช่เพราะเขาใจดีถึงได้เสนอรูปพร้อมลายเซ็นของ ฟ่านซีเหยียนให้กับหลี่หรงแบบนี้…

แต่มันเป็นเพราะเขาเห็นว่าหลี่หรงมีหน้าตาที่สวยไม่แพ้เฉิงชิวอวี้ต่างหาก!

อย่างไรก็ตามก่อนที่ หลี่หรง จะทันได้ตอบอะไรกลับไป เฉิงชิวอวี้ก็พูดขึ้นกับหวังเจวียขึ้นมาก่อนว่า “ฉันไม่อยากได้ของนาย นายเอาไปให้คนอื่นเถอะ!”

ถึงแม้ว่าเธอจะชอบ ฟ่านซีเหยียน และอยากได้รูปพร้อมลายเซ็นแบบนี้เก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกมาก ๆ แต่เมื่อเธอคิดถึงคำพูดของหวังเจวีย ที่พยายามเหน็บแนมอวี้ฮ่าวหรานตลอดเวลา เธอก็ตัดสินใจว่าเธอจะไม่รับมันเด็ดขาด

ไม่ว่ายังไงเธอไม่มีทางทำให้อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกเสียหน้ากับเรื่องนี้แน่นอน…

สีหน้าของหวังเจวียเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวทันที ตามที่เขาเข้าใจเฉิงชิวอวี้ คลั่งไคล้ในตัวของฟ่านซีเหยียนมาก ๆ ตามปกติแล้วเธอจะต้องอยากได้ของพวกนี้แน่นอน แต่ไหงเธอกลับปฏิเสธไม่รับพวกมันอย่างไม่ใยดีแบบนี้?

ต้องเป็นเพราะไอ้อวี้ฮ่าวหรานแน่ๆ!

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรจู่ ๆ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของงานคอนเสิร์ตก็เดินฝ่าฝูงชนเข้ามาหากลุ่มของพวกเขา

“นั่นไง…เป็นเขาคนนั้น!”

“สวัสดี ฉันเป็นเลขาของคุณฟ่านซีเหยียน เจ้านายของฉันต้องการเชิญคุณไปพบตามลำพังตอนนี้ เธอมีเรื่องสำคัญที่อยากจะคุยกับคุณเป็นการส่วนตัว”

หญิงสาวคนหนึ่งที่แต่งตัวใส่เสื้อยืดปักลายเขียนคำว่า ‘STAFF’ เอาไว้ที่กลางอกและใส่ผ้าปิดปากพร้อมกับแว่นดำอันใหญ่รวมไปถึงหมวกแก๊ปเดินเข้ามาเอ่ยเชิญอวี้ฮ่าวหรานอย่างสุภาพ

“ห๊ะ? ฟ่านซีเหยียนอยากเจอพี่เขยเป็นการส่วนตัว?”

ดวงตาของหลี่หรงเบิกกว้างเนื่องจากอาการตกตะลึง เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฟ่านซีเหยียนจะส่งคนมาเชิญอวี้ฮ่าวหรานต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนี้….

“พี่เขยพวกเรารีบไปเจอฟ่านซีเหยียนกันดีกว่า ฉันอยากได้ลายเซ็น!”

“ขออภัยด้วยจริง ๆ แต่คุณฟ่านซีเหยียนเชิญคุณผู้ชายเพียงคนเดียวเท่านั้น”

คำพูดนี้ของเลขาฟ่านซีเหยียนยิ่งทำให้ทุกคนตกตะลึงมากกว่าเดิม พวกเขามีอะไรกันแน่ทำไมต้องคุยกันสองต่อสองด้วย?

ถึงแม้ว่าเฉิงชิวอวี้และหลี่หรงจะตกตะลึง แต่พวกเธอก็พอเข้าใจว่าทำไมฟ่านซีเหยียนถึงทำแบบนี้ สาเหตุมันน่าจะมาจากอวี้ฮ่าวหราน เพิ่งไปช่วยอีกฝ่ายมาก่อนหน้านี้ แต่สำหรับคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนพวกเขาตกตะลึงมากยิ่งกว่าหลายเท่า…

หนึ่งในนั้นคือหวังเจวียที่กำลังถือรูปพร้อมลายเซ็นอยู่ เขาตกตะลึงจนแทบจะทำรูปหลุดจากมือ

ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งคิดว่าตัวเองเหนือกว่าอยู่เลย แต่ตอนนี้ความจริงกลับตบหน้าเขาอย่างแรง ถ้าเทียบกับรูปและลายเซ็น สิทธิพิเศษที่อวี้ฮ่าวหรานได้รับในการเข้าไปเจอแบบตัวต่อตัวมันเทียบกันไม่ติดแม้แต่น้อย!

แถมเมื่อครู่เขาเพิ่งเหน็บแนมฝั่งตรงข้ามไปหมาด ๆ อีกต่างหากว่าเป็นคนที่ไม่มีสิทธิเพียงพอ

ตอนนี้สถานการณ์ทุกอย่างมันทำให้เขากลายเป็นตัวตลก…

ไม่ใช่แล้วเรื่องนี้มันเป็นไปไม่ได้หรอก!

ไม่มีทางที่ไอ้เวรนี่จะมีสิทธิพิเศษเหนือกว่าฉันคนนี้!

หลังจากครุ่นคิดด้วยความริษยา หวังเจวียก็ยิ่งไม่เชื่อว่านี่มันคือเรื่องจริง!

“เฮ้ย! หยุดเล่นละครกันได้แล้ว!” หวังเจวีย ตะโกนดังลั่นด้วยสีหน้าเยาะเย้ย