ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 155

“ขอบคุณ ขอบคุณมากจริง ๆ!! ได้โปรดบอกชื่อของคุณให้ฉันรู้ที ฉันอยากตอบแทนน้ำใจนี้ของคุณ!”

ฟ่านซีเหยียนเดินเข้าไปหาอวี้ฮ่าวหรานด้วยสีหน้าซาบซึ้ง

อย่างไรก็ตามอวี้ฮ่าวหรานกลับไม่สนใจเธอเช่นกัน เขาหันหลังและเดินออกจากห้องไปโดยไม่ตอบอะไรเธอ

หากไม่ใช่คนใกล้ชิดเขาเองก็ไม่อยากจะสุงสิงอะไรด้วย และนี่ยังไม่นับเรื่องที่ว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา เพราะต่อให้เทพธิดาหรือลูกจักรพรรดิสวรรค์คนไหนมาทักทายเขา หากเขาไม่รู้จักเขาก็แทบไม่เคยคุยตอบ

แน่นอนว่าเมื่อถูกเมินเฉย ฟ่านซีเหยียนก็อึ้งไปในทันที

ผู้ชายคนนี้ไม่สนใจเธอเลยงั้นเหรอ?

หรือเป็นเพราะว่าฉันสวยไม่พอ?

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอรู้สึกสงสัยตัวเองเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของเธอ

อวี้ฮ่าวหรานเดินไปอุ้มถวนถวนซึ่งตอนนี้มายืนดูอยู่หน้าประตูโดยไม่สนใจว่าใครจะรู้สึกยังไง เมื่อครู่อวี้ฮ่าวหรานสั่งให้เด็กน้อยไปแอบอยู่หลังตู้ที่ด้านนอก แต่เมื่อเด็กน้อยเห็นว่าพวกนักเลงหนีไปหมดแล้ว เธอจึงกล้าที่จะเดินมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นในห้อง

“ฮี่ฮี่…พ่อจ๋าสุดยอดอีกแล้ว พ่อไล่พวกคนเลวหนีไปหมดช่วยพี่สาวนักร้องเอาไว้ได้ แม่หรงจะต้องดีใจแน่ ๆ ถ้ารู้เรื่องนี้!”

ถึงแม้ว่าถวนถวนจะไม่ได้เห็นตอนที่อวี้ฮ่าวหรานอัดพวกนักเลง แต่เธอก็พอจะเดาได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างเพราะหลังจากที่พ่อของเธอกลับมา เธอก็เห็นพ่ออัดพวกนักเลงอยู่บ่อย ๆ จนรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลก…

“ฮ่าๆ…ถ้าลูกชอบ อนาคตพ่อจะอัดพวกคนเลวอีกเยอะ ๆ เลยดีไหม?”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นพร้อมกับหอมแก้มเด็กน้อยอย่างเบิกบาน

“ดี! แต่ว่าพ่อจ๋า พ่ออย่าใจร้ายกับพี่สาวนักร้องสิ พี่สาวเขาดูน่าสงสารมาก ๆ เลย”

“อืม เอาไว้เจอกันคราวหน้าพ่อจะดีกับพี่สาวคนนั้นกว่าเดิมก็แล้วกัน”

คู่พ่อลูกเดินคุยกันอย่างสบายอกสบายใจราวกับว่าเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น…

หลังจากนั้นผ่านไปสักพัก อวี้ฮ่าวหรานก็กลับไปยังที่นั่งเดิม

“พี่เขยในที่สุดพี่ก็กลับมา! ดูสิ ฉันว่าหลังเวทีจะต้องมีปัญหาแน่ ๆ นักร้องขั้นเวลาคนนี้ขึ้นมาร้องก็หลายเพลงแล้วแต่ ฟ่านซีเหยียน ยังไม่ขึ้นมาร้องต่อสักที ฉันรู้สึกเสียเวลาจริง ๆ ที่มางานคอนเสิร์ตนี้!”

ในทันทีที่หลี่หรงเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานกลับมา เธอก็บ่นไม่หยุดเรื่องนักร้องคั่นเวลาร้องเพลงไปหลายรอบจนดูราวกับว่าคอนเสิร์ตครั้งนี้ไม่ใช่คอนเสิร์ตของฟ่านซีเหยียน

ถึงแม้ว่านักร้องชายที่ขึ้นมาร้องขั้นเวลาจะร้องได้ไม่เลว แต่ความสามารถของเขาก็ยังเทียบกับฟ่านซีเหยียนไม่ได้

“ทำไมคุณไปนาน…เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

เฉิงชิวอวี้ไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องบนเวทีคอนเสิร์ตอะไรมากนัก เธอรู้สึกสงสัยเรื่องที่อวี้ฮ่าวหรานหายไปนานมากกว่า

อวี้ฮ่าวหรานหายไปนานเกือบครึ่งชั่วโมง

ที่นี่มันไม่มีวิวอะไรให้ดูมากสักหน่อย ทำไมเขาถึงไปนานขนาดนี้?

“ไม่มีอะไรหรอกผมแค่พาถวนถวนเดินเล่นไปเรื่อย ๆ ก็แค่นั้น”

อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับด้วยสีหน้านิ่ง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันค่อนข้างอธิบายยากอยู่สักหน่อย ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจยังไม่พูดอะไรออกไป

“เมื่อกี้พ่อของหนูไปช่วยคนมา! พ่อของหนูสุดยอดที่สุดเล้ย!”

ในทางกลับกัน ถวนถวนไม่รีรอเลยที่จะอวดพ่อของเธอเอง เธอรู้สึกว่าพ่อของเธอเก่งที่สุดซึ่งเธออยากให้คนอื่น ๆ รู้เรื่องนี้เช่นกัน

หลี่หรงและเฉิงชิวอวี้ต่างรู้แสดงสีหน้างุนงง

ไปช่วยคนมา?

แต่ก่อนที่พวกเธอจะทันได้ถามอะไรต่อจู่ ๆ ฟ่านซีเหยียนก็ขึ้นมาบนเวทีพอดี

“ฟ่านซีเหยียนมาแล้ว!”

“ใช่ในที่สุดเธอก็ออกมา!”

“…”

เมื่อเห็นภาพนี้ฝูงชนต่างตะโกนร้องกันอย่างบ้าคลั่ง

“ฉันขออภัยทุกคนด้วยจริง ๆ กับความล่าช้าที่เกิดขึ้น จากนี้ฉันขอมอบบทเพลงที่ไพเราะให้กับทุกคนเพื่อเป็นการขออภัยของฉัน”

คราวนี้ฟ่านซีเหยียนขึ้นมาบนเวทีด้วยชุดเดรสสีขาวซึ่งเมื่อรวมกับเสียงอันไพเราะของเธอ มันทำให้เธอดูงดงามราวกับนางฟ้า