ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 162

เมื่อเผิงอิงอิงเข้ามาใกล้ อวี้ฮ่าวหรานก็ขมวดคิ้วเพราะกลิ่นน้ำหอมที่ฉุนกึกของเธอ

“ออกไปให้พ้นจากออฟฟิศของฉันเดี๋ยวนี้!”

อวี้ฮ่าวหรานหมดความอดทนกับเผิงอิงอิงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!

ล้อเล่นหรือไง ผู้หญิงคนนี้กล้ายั่วยวนเขางั้นเหรอ?!

นี่มันไร้สาระที่สุด!

อย่างไรก็ตามในขณะเดียวกันจู่ ๆ ประตูออฟฟิศของอวี้ฮ่าวหรานก็ถูกเปิดออกอย่างกระทันหัน!

“เสียมารยาทขนาดนี้ได้ยังไง? ทำไมถึงไม่เคาะประตูแล้วรอคำอนุญาตก่อนถึงเข้ามา!”

ผู้จัดการหวังหันไปตวาดใส่พนักงานที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาทันที เขาไม่ชอบที่พนักงานในบริษัทไร้มารยาทขนาดนี้

“ข…ขอโทษด้วยจริง ๆ ครับท่านประธานอวี้ ผู้จัดการหวัง แต่นี่เป็นเรื่องด่วนจริงๆ!”

พนักงานดูเหมือนจะหายใจไม่ทันจากความเหนื่อยหลังจากวิ่งมาอย่างเร่งรีบ แต่เขาก็ยังรีบตอบเมื่อถูกตำหนิจากผู้จัดการหวัง

“เอาล่ะมีเรื่องอะไร?” ผู้จัดการหวังถามขึ้นพร้อมขมวดคิ้ว

“ท..ท่านประธานอวี้ ท่านควรไปดูด้วยตัวเองตอนนี้ลูกสาวของท่านได้รับบาดเจ็บอยู่ในสวนสนุกของเรา!”

“ว่าไงนะ!?”

อวี้ฮ่าวหรานลุกจากเก้าอี้แล้ววิ่งออกจากห้องไปในทันทีเมื่อได้ยินคำนี้ซึ่งผู้จัดการหวังก็รีบวิ่งตามออกไปติด ๆ เช่นกัน

ไม่เกิน 1 นาที อวี้ฮ่าวหรานก็วิ่งมาถึงสวนสนุกในร่มเรียบร้อยและเขาก็เห็นว่าตอนนี้ถวนถวนกำลังนั่งร้องไห้อยู่ท่ามกลางพนักงานหลายคนที่กำลังปลอบโยน

“ฮือ….พ่อจ๋า…ฮือ…!”

“เกิดอะไรขึ้น!?”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยถามขึ้นเสียงด้วยความรู้สึกร้อนใจ

“ท..ท่านประธาน ลูกสาวของท่านพลาดตกลงมาจากสไลเดอร์ คือ…พวกเรานึกไม่ถึงจริง ๆ…”

หนึ่งในพนักงานที่คอยดูแลสวนสนุกในร่มของบริษัทตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขากลัวมากว่าประธานของบริษัทจะเอาผิดเขาในเรื่องนี้แล้วไล่เขาออก

พนักงานทุกคนต่างรู้สึกกังวลเป็นอย่างมากจนสีหน้าของพวกเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน…

นี่คือลูกสาวของประธานบริษัทเชียวนะ!

ถึงแม้ว่าอุบัติเหตุนี้จะไม่ใช่ความผิดของพวกเขา แต่พวกเขาก็กลัวว่า อวี้ฮ่าวหรานจะลงความเดือดดาลมาที่พวกเขา

เงินเดือนที่พวกเขาได้รับขณะนี้หากเป็นตำแหน่งเดียวกันในบริษัทอื่น พวกเขาได้มากเกินกว่า 20% ดังนั้นจึงไม่มีใครในหมู่พวกเขาที่อยากจะเสียงานในบริษัทดี ๆ แบบนี้ไป…

อย่างไรก็ตาม อวี้ฮ่าวหราน ไม่ได้มีเจตนาที่จะลงโทษพวกพนักงานเช่นกัน เขาเข้าใจดีว่าเรื่องนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัยและถวนถวนก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก

“ถวนถวน…พ่ออยู่นี่แล้ว ไหนให้พ่อดูหน่อยว่าหนูเจ็บตรงไหนบ้าง?”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับสำรวจร่างกายลูกสาวของเขาอย่างละเอียด

โชคดีที่ทุกตารางนิ้วของพื้นสวนสนุกในร่มนั้นถูกบุไปด้วยแผ่นยางนิ่ม ๆ ดังนั้นถวนถวนจึงมีแค่รอยแดงช้ำเล็กน้อยเพียงเท่านั้น

หลังจากนั้นเพียงชั่วอึดใจ ผู้จัดการหวังและเผิงอิงอิงก็วิ่งตามมาถึงสวนสนุกในร่ม

“ว้าว! เด็กผู้หญิงคนนี้น่ารักจริงๆ!”

เมื่อเห็นถวนถวน เผิงอิงอิงก็เอ่ยขึ้นชมด้วยแววตาประกายทันที

แน่นอน…เธอรู้อยู่แล้วว่าเด็กผู้หญิงคนนี้คือ ถวนถวน ลูกสาวของอวี้ฮ่าวหราน เนื่องจากเธอได้ไปหาข้อมูลของประธานหนุ่มมาพอสมควรในช่วงก่อนหน้านี้

หลังจากพูดจบ เผิงอิงอิงก็รีบเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ ถวนถวนและโอบกอดพร้อมกับปลอบโยน

“โอ๋ ๆ ไม่ต้องร้องนะจ้ะ เดี๋ยวพี่สาวจะพาไปซื้อของอร่อย ๆ มาให้หนูกินตกลงไหม?”

เผิงอิงอิงดัดเสียงของตัวเองให้เล็กและเบาราวกับตัวเองเป็นเด็ก แต่น้ำหอมที่กลิ่นฉุนกึกของเธอกลับยิ่งทำให้ถวนถวนสะอึกและจาม

“ฮัด…ชิ่ว…หนูไม่ชอบคุณ…ฮัดชิ่ว…ถวนถวนต้องการแค่พ่อจ๋า ฮือ~!”

เมื่อเห็นถวนถวนจามไปสองรอบและร้องไห้หนักกว่าเดิมเพราะกลิ่นน้ำหอมของเผิงอิงอิง อวี้ฮ่าวหรานก็รีบอุ้มลูกสาวของเขาเข้ามากอดทันที