ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 161

“ทำไมเจ้าถึงทำตัวไร้ยางอายกับข้าแบบนี้!?”

เมื่อเห็นว่าสร้อยคอสุดรักสุดหวงถูกฉกไปต่อหน้าต่อตา คงเหอก็เดือดจนหน้าดำหน้าแดง เขาไม่เคยโดนใครดูหมิ่นแบบนี้มาก่อนในชีวิต!

อย่างไรก็ตามอวี้ฮ่าวหรานก็ไม่ได้ใส่ใจเลยว่าคงเหอจะเดือดแค่ไหน เขาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่แยแสว่า “ข้าชอบสร้อยเส้นนี้มาก เจ้าคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมหากข้าจะเอาไป?”

ถามความเห็น?

ไอ้เวรนี่มันกล้าถามความเห็นของข้าในเรื่องแบบนี้ได้ยังไง!?

คงเหอจ้องเขม็งไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตาทั้งเดือดดาลและเคียดแค้น

“คืนมันมาให้ข้าเดี๋ยวนี้! ข้าไม่ให้!”

ถึงแม้ว่าเขาจะบาดเจ็บภายในแต่ด้วยความโมโหและต้องการของ ๆ ตัวเองคืน คงเหอฝืนยันกายลุกขึ้นและเอื้อมมือหวังจะไปคว้าสร้อยคอคืนกลับมา

“ก่อนหน้านี้มันเป็นของเจ้า แต่ตอนนี้มันเป็นของข้าแล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานมองคงเหอด้วยแววตาเหยียดหยามก่อนที่เขาจะยกเท้าขึ้นถีบอกคงเหอซึ่งกำลังพยายามเอื้อมมือมาแย่งสร้อยคอไปจนกระเด็นกลิ้งกลับหลังไปไกลกว่า7เมตร

“เจ้า! ทำไมเจ้าถึงไร้ยางอายได้ขนาดนี้!?”

คงเหอตะโกนขึ้นด้วยความรู้สึกเสียดายสร้อยคอของเขาเอง

สร้อยคอนี้เขาใส่มันมาหลายปีแล้ว มันเป็นสร้อยคอที่วิเศษที่สุดที่เขาเคยมีมา มันสามารถดูดซับมวลพลังวิญญาณที่ปะปนอยู่ในอากาศเข้ามากักเก็บในอัญมณีได้เรื่อย ๆ ซึ่งถึงแม้ว่าแต่ละวันมันจะดูดซับพลังวิญญาณมาได้ไม่มากนัก แต่เขาก็ยังไม่เคยเห็นสมบัติชิ้นไหนที่ทำได้แบบนี้

สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้มันเกินความคาดหมายของเขามากเกินไป ทั้งความแข็งแกร่งของอวี้ฮ่าวหรานที่ล้ำลึกจนยากจะหยั่งถึงและยิ่งไปกว่านั้นความไร้ยางอายที่เหลือรับของฝั่งตรงข้าม!

“อย่างโอดครวญให้มากนัก! วันนี้เจ้าบังอาจมารบกวนข้ากลางดึก ดังนั้นข้าจะยึดมันเพื่อเป็นบทลงโทษที่เจ้าบังอาจมารบกวนข้า!”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็หมุนตัวแล้วเดินจากไปในทันที แต่หลังจากที่เดินออกไปได้ 3-4 ก้าวเขาก็นึกอะไรบางอย่างออกซึ่งมันทำให้เขาหยุดฝีเท้าแล้วหันกลับมาเดินเข้าหาคงเหออีกรอบ

“จ…เจ้ายังต้องการอะไรอีก?”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินกลับมาหาตัวเองอีกรอบ คงเหอ รู้สึกตื่นตระหนกทันที

“ไม่ต้องห่วงข้าไม่ได้วางแผนจะฆ่าเจ้าหรอก ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้าไปได้สร้อยคอเส้นนี้มาจากที่ไหน?”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นถามด้วยสีหน้าสนใจ

สมบัติที่สามารถดูดซับพลังวิญญาณเข้าไปกักเก็บในตัวมันได้เรื่อย ๆ แบบนี้ย่อมต้องเป็นของที่หายากมาก ๆ ในโลกนี้ หากเขารู้เบาะแสว่าสามารถหามันเพิ่มได้จากที่ไหนอีกมันจะยิ่งดีมากกว่าเดิม

“เจ้าอยากรู้แค่นี้จริง ๆ งั้นเหรอ?” คงเหอถามกลับด้วยสีหน้าโล่งอก ตอนนี้เขากลัวมากว่าฝั่งตรงข้ามจะฆ่าเขาทิ้งที่นี่

“ข้าบังเอิญเจอมันในหุบเขาที่ห่างไกลจากที่นี่ แต่ถ้าเจ้าคิดอยากจะได้สมบัติแบบนี้อีกล่ะก็ เจ้าไม่มีทางหามันเจอได้อีกแน่นอน”

ด้วยความกลัว คงเหอจึงไม่กล้าปกปิดข้อมูลใด ๆ

“เจ้าไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม?” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับใช้เนตรเทวะจ้องมองปฏิกิริยาของคงเหอเพื่อดูว่าอีกฝ่ายโกหกรึเปล่า

“ข้าพูดจริงแน่นอน! ไม่อย่างนั้นข้าจะหวงแหนมันมากขนาดนี้ทำไม!” คงเหอรีบยืนยันคำพูดของเขาทันที

“ดี…เอาล่ะเจ้าสามารถไปได้”

อวี้ฮ่าวหรานโบกมือส่งสัญญาณว่าอีกฝ่ายสามารถจากไปได้ก่อนที่ตัวของเขาจะเดินจากไปเช่นกัน

เมื่อครู่หลังจากใช้เนตรเทวะมองดู เขามั่นใจว่าคงเหอไม่ได้โกหกแน่นอน

…

ผ่านไปอีกเกือบ1ชั่วโมง

แหล่งกบดานแก็งค์มังกรคราม

“แค่ก แค่ก หยวนหลง เจ้าไปเตรียมสถานที่พักให้อาจารย์ที”

คงเหอในขณะนี้กลับมาหาหยวนหลงด้วยสภาพที่ยังคงมีคราบเลือดติดอยู่ที่มุมปากและเสื้อผ้าของเขาก็ขาดรุ่งริ่งดูน่าอนาถเป็นอย่างมาก

“ท่านอาจารย์?! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับท่าน? ทำไมท่านอยู่ในสภาพแบบนี้? ใครทำร้ายท่าน?”

หยวนหลงตกตะลึงจนตาแทบถลนเมื่อเห็นสภาพอาจารย์ของเขาเอง ในสายตาของเขา อาจารย์ของเขาคือผู้ที่ไร้เทียมทานที่สุด!

แต่วันนี้อาจารย์ผู้ไร้เทียมทานของเขากลับมีสภาพที่ดูไม่ได้เลย