ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 160

หลังจากคุยกันอีกไม่กี่ประโยคพวกเขาทั้งคู่ต่างก็แยกย้ายกันกลับเข้าห้องนอน

อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาถึงราวตี2 อวี้ฮ่าวหรานซึ่งกำลังนั่งบ่มเพาะอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นอย่างกระทันหัน!

เขาสัมผัสได้ถึงจังหวะลมหายใจของผู้บ่มเพาะ แถมคนที่มาไม่ใช่ผู้บ่มเพาะธรรมดา ๆ แบบที่เขาเคยเจอมาก่อนหน้านี้ซะด้วย!

ใครกันมาหาเขาดึกเอาป่านนี้?

อวี้ฮ่าวหรานลุกขึ้นแล้วออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ทำให้ ถวนถวนและหลี่หรงตื่นขึ้น…

ที่กลางสวนสาธารณะด้านหลังตึกคอนโด ชายชราที่มีหนวดเครายาวสีขาวกำลังยืนเอามือไพล่หลังด้วยสีหน้าสงบนิ่งราวกับว่ากำลังรอใครบางคนอยู่

ชายชราคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นเขาคือปรมาจารย์คงเหอนั่นเอง!

ในทันทีที่อวี้ฮ่าวหรานปรากฏกายขึ้นแววตาของปรมาจารย์คงเหอเปล่งประกายทันที…

หลังจากสังเกตในระยะใกล้ เขาก็ยังไม่สามารถมองออกว่าชายหนุ่มผู้นี้แข็งแกร่งขนาดไหน!

“เจ้าเป็นใครกัน? เด็กหนุ่มอายุน้อยอย่างเจ้าทำไมถึงแข็งแกร่งได้ขนาดนี้?” ปรมาจารย์คงเหอเอ่ยถามขึ้นก่อน

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า?” อวี้ฮ่าวหรานถามกลับ

หลังจากลอบสังเกตฝั่งตรงข้ามเมื่อครู่ อวี้ฮ่าวหรานก็บอกได้ว่าชายชราคนนี้อ่อนแอกว่าเขาหลายเท่าดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องพูดจาเกรงใจอะไร แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจได้เล็กน้อยก็คือดูเหมือนว่าพวกผู้บ่มเพาะในโลกนี้จะใช้ศัพท์ในการพูดคุยคล้ายกับโลกแห่งเทพเช่น ‘เจ้า’ หรือ ‘ข้า’

เขาใช้ศัพท์โบราณ ๆ แบบนี้มามากกว่า3หมื่นปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยที่ต้องพูดใช้คำศัพท์แบบสมัยใหม่เหมือนอย่างที่ใช้อยู่ในปัจจุบันทุกวันนี้

“ข้าคืออาจารย์ของหยวนหลงมีนามว่า คงเหอ การที่ข้ามาหาเจ้าในวันนี้เป็นเพราะคำขอร้องจากศิษย์ของข้า แต่เจ้าอย่าได้เข้าใจผิดไป ข้าไม่ได้มาเพราะต้องการหาเรื่องเจ้า”

คงเหอแนะนำตัวเองโดยไร้ซึ่งท่าทีคุกคามและไม่ได้แสดงท่าทีหวาดเกรงเช่นกัน

“ถ้าไม่มีอะไรงั้นข้ากลับล่ะ”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็หมุนตัวและเดินกลับไปในทันที

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้จะมาหาเรื่อง เขาเองก็ไม่อยากจะยุ่งด้วยให้เสียเวลา เขาต้องการเอาเวลาที่มีมาบ่มเพาะให้เกิดประโยชน์จะดีกว่า

คงเหอขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นเช่นนี้ เขาไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายจะไม่แยแสเขาขนาดนี้

อย่างไรก็ตามในใจของเขากลับมีข้อสงสัยบางอย่างผุดขึ้นมาว่าชายหนุ่มคนนี้อาจจะไม่ได้อายุน้อยเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกที่เขาเห็น

ข้อสงสัยนี้มันมาจากท่าทีที่ฝั่งตรงข้ามดูใจเย็นเป็นอย่างมากเหนืออายุและความแข็งแกร่งที่ลึกล้ำเกินกว่าคนอายุ20กว่า ๆ จะมีได้

ต่อให้ชายหนุ่มคนนี้บ่มเพาะได้ตั้งแต่ในท้องแม่เขาก็ไม่มีทางแข็งแกร่งได้ขนาดนี้แน่นอน!

“ช้าก่อน! ถึงแม้ว่าวันนี้ข้าจะไม่ได้มาหาเรื่องเจ้าแต่ข้าหวังว่าเจ้าจะอยู่คุยกับข้าสักครู่หนึ่งก่อน”

คงเหอเอ่ยขึ้นพร้อมกับผายมือเชิญให้กลับมาคุยกันก่อน เขาอยากจะคุยสอบถามที่มาของอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก

“ไม่มีเวลา!”

อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เขาไม่ต้องการที่จะเสียเวลากับตัวคนที่ต่ำต้อย

“เจ้า!”

เมื่อเผชิญกับการปฏิเสธอย่างไม่ใยดีซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความอดทนของคงเหอก็เริ่มจะหมดลง มันเป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่มีใครกล้าหมางเมินเขาแบบนี้!

ไอ้คน ๆ นี้มันจะหยิ่งผยองเกินไปแล้ว!

เขาตัดสินใจที่จะสั่งสอนอีกฝ่ายทันที

“ฮึ่ม! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นตาแก่คนนี้คงต้องขอล่วงเกินแล้ว!”

ในทันทีที่พูดจบคงเหอก็โคจรพลังของตัวเองแล้วพุ่งดิ่งเข้าไปหาอวี้ฮ่าวหรานด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ทันที!

คงเหอซัดฝ่ามือทั้งสองเล็งไปที่กลางหลังของอวี้ฮ่าวหราน!

อย่างไรก็ตามก่อนที่ฝ่ามือจะทันได้สัมผัสร่างของอวี้ฮ่าวหราน คงเหอ ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างเหยียดหยามเบา ๆ

อวี้ฮ่าวหรานยิ้มอย่างดูถูกก่อนจะเบี่ยงตัวหลบในเสี้ยววินาทีก่อนที่ฝ่ามือของคงเหอจะถึงตัว!