ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 164

“ไหนอยู่ที่ไหน? พวกหล่อนสวยถึงขนาดที่แกบอกจริง ๆ งั้นเหรอ?!”

ชายวัยกลางคนที่มีรอบสักเต็มแขนไปหมดเอ่ยถามขึ้นเมื่อเขาถูกลูกน้องตัวเองพามาในบริเวณใกล้ ๆ กับเฉิงชิวอวี้

“นั่นไงลูกพี่2คนนั้นไง!”

“โว้ว ๆ สวยจริง ๆ เว้ยเห้ย ฮ่าฮ่าฮ่า…หึหึ…อยากจะรู้จริง ๆ ว่าร่างบอบบางแบบนั้นตอนอยู่บนเตียงมันจะยอดเยี่ยมขนาดไหน”

หวงปินเคยผ่านผู้หญิงมาแล้วมากมายในชีวิตแต่เมื่อเขาเห็นเฉิงชิวอวี้ เขาถึงกับกลืนน้ำลายด้วยความหื่นกระหาย

“เห็นไหมล่ะลูกพี่ ฉันบอกแล้วไงว่าสวยจริงๆ!” หนึ่งในลูกน้องเอ่ยขึ้น

“ฮ่าฮ่า เออ! หลังจากจบเรื่องฉันจะตบรางวัลพวกแกอย่างงาม!”

หลังจากพูดจบ หวงปินเดินตรงดิ่งเข้าไปหาเฉิงชิวอวี้ทันทีและด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูแล้วไม่ใช่คนดีแน่ ๆ บรรดานักท่องเที่ยวทั้งหลายจึงพากันแหวกทางหนีเนื่องจากกลัวว่าตัวเองจะเดือดร้อน…

“เฮ้ สาวสวย อยากจะไปเที่ยวกับฉันหน่อยได้ไหม ฉันเลี้ยงเอง!”

ถึงแม้ว่าคำพูดของเขาจะดูไม่ได้หยาบคายนักแต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความหื่นกระหายเมื่อจ้องมองเฉิงชิวอวี้

“ค…คุณเป็นใคร?”

เมื่อได้ยินเสียงคนทักและหันมาเห็นรูปร่างหน้าตาของหวงปิน เฉิงชิวอวี้ เอ่ยถามกลับพร้อมกับก้าวถอยหลังด้วยสีหน้าตื่นตระหนกทันที

คน ๆ นี้ไม่ใช่คนดีแน่นอน!

ในเวลาเดียวกันบรรดาลูกน้องของ หวงปิน ต่างก็ยืนล้อมเฉิงชิวอวี้และ โจวหลิงพร้อมกับไล่พวกนักท่องเที่ยวที่อยู่รอบ ๆ ให้ถอยออกไปให้ห่าง ๆ

“จุ้จุ้…มันไม่สำคัญหรอกว่าพี่จะเป็นใคร ประเด็นหลักมันอยู่ที่น้องสาวจะไปเที่ยวกับพี่หรือเปล่าต่างหาก?”

เมื่อได้ยินคำพูดของฝั่งตรงข้ามแบบนี้ เฉิงชิวอวี้มั่นใจได้แล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอจึงตะโกนขึ้นปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“หลีกไปให้พ้น! ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น!”

ที่ด้านข้าง โจวหลิงยังคงตัวสั่นด้วยความกลัวเช่นกัน

“ชิวอวี้…พ…พวกเรารีบไปกันเถอะ!”

โจวหลิงจับแขนเฉิงชิวอวี้แน่นแสดงอาการอยากจะหนีไปจากตรงนี้เต็มแก่…

หน้าตาที่ดูป่าเถื่อนของนักเลงพวกนี้มันทำให้เธอกลัวจนตัวสั่น

“จะไป? ฮ่าฮ่า เธอคิดว่าจะไปได้ง่าย ๆ งั้นเรอะ?”

หวงปินหัวเราะอย่างดูถูกก่อนที่จะพูดกับเฉิงชิวอวี้ต่อ “สาวน้อย…เธอนี่มีความกล้าดีจริง ๆ ฉันชอบผู้หญิงที่มีความกล้าแบบนี้แหละ มันทำให้ฉันรู้สึกยิ่งตื่นเต้น!”

“ไปให้พ้นนะไม่งั้นฉันจะโทรเรียกตำรวจ!”

ถึงแม้ว่าเฉิงชิวอวี้จะกลัวแต่เธอก็ยังกลั้นใจพูดขู่ออกไป เธอพอจะเข้าใจหลักจิตวิทยาเบื้องต้นว่าการที่เธอยิ่งทำตัวอ่อนข้อ คนพวกนี้ก็จะยิ่งได้ใจมากกว่าเดิม

“เรียกตำรวจ? ฮ่าฮ่า สาวน้อย กว่าตำรวจจะมาฉันก็พาเธอหายไปไหนต่อไหนแล้ว!”

หวงปินเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าดูถูกพร้อมกับโบกมือสั่งสัญญาณให้ลูกน้องของเขาจับตัวเฉิงชิวอวี้และโจวหลิงทันที

“สาวน้อยอย่าขัดขืนเลยจะเจ็บตัวเอาเปล่า ๆ ฮ่าฮ่า!”

“มามะ มากับพวกพี่ซะดีๆ”

“…”

นักเลง4คนเดินเข้ามาฉุดเฉิงชิวอวี้และโจวหลิงอย่างหยาบคาย ด้วยพละกำลังของพวกเขาถึงแม้ว่าหญิงสาวทั้งสองจะพยายามขัดขืนเท่าไหร่มันก็ไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อย

อีกด้านหนึ่ง…

อวี้ฮ่าวหรานซึ่งกำลังยืนเหม่ออยู่ที่หน้าตู้ปลาขนาดใหญ่ถูกปลุกให้คืนสติโดยถวนถวน “พ่อจ๋าคิดถึงแม่อีกแล้วเหรอ?”

“อ…อืมไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวพ่อพาถวนถวนไปดูตรงอื่นต่อดีกว่าเนอะ?”

ในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ คู่พ่อลูกเดินเตร่ไปเรื่อยซึ่งทุกครั้งที่เจอปลาที่น่าสนใจ ถวนถวนมักจะตะโกนร้องอย่างตื่นเต้นเสมอ

อย่างไรก็ตามหลังจากที่ทั้งคู่เดินไปได้อีกพักหนึ่ง อวี้ฮ่าวหรานบังเอิญได้ยินบทสนทนาบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกสนใจขึ้นมา

“เฮ้อ…ผู้หญิงสองคนนั่นน่าสงสารจริง ๆ พวกเธอถูกพวกนักเลงพาไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ทันเรียกตำรวจเลยด้วยซ้ำ ป่านนี้ไม่รู้ว่าพวกเธอเป็นยังไงบ้างแล้ว”

“ใช่โดยเฉพาะผู้หญิงชุดสีฟ้าคนนั้นเธอสวยจริง ๆ แต่หลังจากนี้ชะตากรรมที่เธอต้องเผชิญคงโหดร้ายแน่นอน”