ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 165

หลังจากวางสายไป โจวเฟยหู่ก็เหม่อมองที่โทรศัพท์อยู่2-3วินาทีก่อนที่จะคืนสติ

“แม่งเอ๊ย! ไอ้สารเลวเอ๊ย! ใครกันวะที่เป็นคนดูแลพื้นที่นั้น แกอยากให้ฉันตายใช่ไหม!!”

เขาทั้งตกตะลึงและหวาดกลัวในเวลาเดียวกันในระหว่างที่ตะโกนอย่างเดือดดาล

และในอีกด้านหนึ่ง

หลังจากสายถูกวางไป อวี้ฮ่าวหรานก็เข้าใจแล้วว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับโจวเฟยหู่ มันน่าจะเป็นฝีมือของลูกน้องโง่ ๆ ของอีกฝ่ายที่ไม่รู้ว่าเฉิงชิวอวี้เป็นใครมากกว่า…

อย่างไรก็ตามเขาไม่อาจรอเวลาจนกว่าอีกฝ่ายจะจัดการเรื่องนี้ให้จบได้เพราะมันอาจจะสายเกินไป…

“เอาล่ะถ้างั้นตอนนี้บอกมาทีว่าไอ้คนพวกนั้นมันเดินไปทางไหน?”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยถามกับกลุ่มนักท่องเที่ยวที่ยังคงยืนมองเขาอยู่ด้วยสีหน้างุนงง

ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะมีความเกี่ยวข้องกับพวกแก็งค์ด้วยสินะ?

“เอ่อ…ดูเหมือว่าพวกนักเลงจะพาผู้หญิงสองคนนั้นเดินไปที่ทางออกทิศตะวันตก ผมแอบได้ยินว่าพวกมันพูดคำว่าโกดัง ๆ อะไรสักอย่างเนี่ยแหละ”

หลังจากได้รับคำตอบ อวี้ฮ่าวหรานก็ไม่รีรออะไรอีกต่อไปแล้ว เขารีบวิ่งอุ้มถวนถวนไปยังทิศตะวันตกทันที

…

“ฮึ่ม! ขัดขืนต่อไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ไม่มีใครเข้ามาถึงที่นี่แน่นอน!”

หวงปินเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเยาะเย้ยพร้อมกับลูบแก้มเฉิงชิวอวี้

ในเวลานี้เขาและลูกน้องได้พาเฉิงชิวอวี้และโจวหลิงเข้ามาด้านในโกดังเก็บของที่อยู่ไม่ไกลจากพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำแล้วเรียบร้อย

โกดังแห่งนี้ปกติแล้วจะไม่มีใครเข้ามาแน่นอน ดังนั้นเขาจึงสามารถวางใจได้ว่าจะทำอะไรกับผู้หญิงสองคนนี้ก็ได้ที่นี่

“หึหึ นี่ขนาดแต่งหน้าบาง ๆ ยังสวยขนาดนี้ ผิวเรียบเนียนนุ่มมือดีจริง ๆ ฉันนี่เหมือนถูกหวยเลยว่ะวันนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ในระหว่างที่พูด หวงปินก็ค่อย ๆ ลูบไล้ใบหน้าที่เรียบเนียนของเฉิงชิวอวี้ ไปเรื่อยๆ

“ใช่เลยลูกพี่ ไม่นึกเลยว่าวันนี้เราจะได้ตัวผู้หญิงเกรดเอแบบนี้มาเล่นสนุก ฮ่า ช่างเป็นโชคดีของเราจริงๆ”

ชายฉกรรจ์หลายคนที่ยังคงรั้งตัวโจวหลิง อยู่ต่างพากันลูบไล้ผิวของเธอด้วยสีหน้าหื่นกระหาย

เมื่อรู้สึกได้ถึงผิวมือที่หยาบกร้านและน่ารังเกียจของอีกฝ่ายบนใบหน้าของตัวเอง เฉิงชิวอวี้ก็ตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าเดือดดาล “ปล่อยฉันเดี๋ยว! ฉันบอกเอาไว้เลยว่าถ้าพวกแกไม่ปล่อยฉัน พวกแกไม่ได้ตายดีแน่!”

“อู้ววว กลัว ฉันกลัวจังเลย ฮ่า ๆๆ! สาวน้อย เธอคิดว่าเธอจะขู่ฉันได้งั้นเหรอ?” หวงปินยิ่งหัวเราะหนักกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำพูดของเฉิงชิวอวี้

ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้แถมยังใจกล้าอีกต่างหากมันยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นและอยากพิชิต!

“โปรด…ได้โปรดเถอะปล่อยฉันไป…”

ทางด้านของ โจวหลิง ร้องไห้อ้อนวอนจนน้ำตาเปรอะอยู่เต็มใบหน้า เธอรู้สึกกลัวจนตัวสั่นโดยเฉพาะตอนที่เธอถูกชายหลายคนลูบไล้ร่างกายไปทั่ว

แน่นอนว่าอาการที่หวาดกลัวของเธอแบบนี้มันยิ่งทำให้พวกนักเลงที่หื่นกระหายพวกนี้ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น…

หวงปินไม่ได้ใส่ใจกับคำอ้อนวอนของโจวหลิงแม้เพียงน้อย เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน “เอาเลย! ผู้หญิงคนนี้ฉันมอบให้พวกแกเอาไปเล่นสนุกได้ตามใจชอบ แต่นังชุดฟ้าคนนี้ฉันขอเล่นคนเดียวก่อน!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ลูกน้องของหวงปิน 7-8 คนแสดงสีหน้าเบิกบานกันสุดฤทธิ์ทันที

“โอ๋ ๆ สาวน้อยไม่ต้องร้องนะจ้ะ เดี๋ยวพวกพี่จะดูแลน้องเป็นอย่างดีเลย ฮ่าๆๆ!”

“ม่ายยย!!!…ไม่เอา…ไปให้พ้นนะ…ไม่เอา…ฮือ….”

โจวหลิงพยายามดิ้นสุดฤทธิ์อย่างสิ้นหวัง แต่แรงของเธอจะสู้กำลังของชายฉกรรจ์หลายคนได้ยังไง?

“เรียบเนียนจริง ๆ ผิวนี่นุ้ม…นุ่ม…กว่าพวกยัยแก่ในซ่องเยอะเลยว่ะ”

ในระหว่างที่พูดหนึ่งในพวกนักเลงก็เริ่มจับหน้าอกของเธอ

“ไม่…ได้โปรดอย่าทำอะไรฉันเลย…”

โจวหลิงกลัวจนแทบจะหยุดหายใจแล้วตอนนี้แต่จู่ ๆ เธอก็นึกอะไรบางอย่างออก

“จริงด้วย! น…นี่พวกนาย เธอคนนั้นคือเฉิงชิวอวี้ ลูกสาวคนเดียวของประธานเฉิงแห่งบริษัทเวชภัณฑ์ชิวเฮิง ตัวเธอมีมูลค่าประเมินไม่ได้เลยนะ!”

เพื่อเอาตัวรอด โจวหลิงขายเพื่อนอย่างเฉิงชิวอวี้ทันที ในสมองของเธอคิดว่าหากคนเหล่านี้รู้ข้อมูลนี้ คนเหล่านี้น่าจะหันความสนใจไปที่ตัวเงินตัวทองอย่างเฉิงชิวอวี้แน่นอน!