ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 192

เมื่อถูกเปลี่ยนประเด็นเอาดื้อ ๆ แบบนี้ หลี่หรงก็รู้สึกโกรธจนหัวแทบระเบิด

“ฉันง่วงแล้ว! ฉันไปนอนก่อนล่ะ!”

หลังจากตะคอกจบ เธอกระทืบเท้ากลับเข้าไปในห้องนอนของเธอเองและปิดประตูเสียงดังเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอโกรธจริงๆ

ที่ด้านนอก อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกจนใจจริง ๆ เพราะเขาเองก็ลืมเรียกหลี่หรง ไปซะสนิท

“พ่อจ๋า แม่หรงโกรธมากเลยพวกเราจะทำยังไงกันดี?”

ถวนถวนกระตุกชายเสื้อของอวี้ฮ่าวหรานและเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก

อวี้ฮ่าวหรานยิ้มตอบอย่างขมขื่น…

สองวันถัดมา…วันจันทร์

หลังจากเลิกงานแล้ว อวี้ฮ่าวหรานรีบขับรถตรงมาที่โรงเรียนอนุบาลแอปเปิ้ลแดงทันที

ขณะนี้เวลา 4 โมงเย็นซึ่งเป็นเวลาเลิกเรียนของถวนถวนพอดี

“พ่อจ๋า หนูมาแล้ว!”

ถวนถวนเดินออกมาพร้อมกับสวีรุ่ยตามเคย เด็กน้อยตะโกนทักทายทันทีที่เห็นพ่อของเธอ

“ถวนถวน วันนี้สนุกไหมลูก?”

อวี้ฮ่าวหรานยกถวนถวนขึ้นมาอุ้มก่อนจะถามอย่างอ่อนโยน

“สนุก! วันนี้เพื่อน ๆ ของหนูชอบหนูกันหมดเลย ลายเซ็นของพี่สาวฟ่านซีเหยียนดีที่สุดเลยพ่อจ๋า!”

ในขณะเดียวกัน สวีรุ่ยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ซึ่งหลายวันก่อนเธอได้ข่าวแล้วว่าหลี่เม่ยที่มากับอวี้ฮ่าวหรานวันนั้นคือตัวปลอมซึ่งส่งผลให้เธอโล่งใจอย่างน่าประหลาด อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นถามว่า

“ฉันไม่เห็นคุณมารับถวนถวนหลายวันเลย”

“ว่าแต่ถวนถวนได้ไปเจอฟ่านซีเหยียนจริง ๆ เหรอ? เธอบอกกับเด็กนักเรียนในห้องทุกคนว่าลายเซ็นบนเสื้อของเธอคือลายเซ็นของฟ่านซีเหยียนและนั่นทำให้นักเรียนในห้องตื่นเต้นกันหมดเลย”

สวีรุ่ยเองก็ชอบฟ่านซีเหยียนเช่นกัน เธอรู้ว่าเมื่อเดือนที่แล้วฟ่านซีเหยียน มาแสดงคอนเสิร์ตในเมือง แต่เธอไม่สามารถไปดูได้เพราะค่าตั๋วมันแพงเกินไป และฟ่านซีเหยียนก็เป็นนักร้องที่ดังระดับประเทศดังนั้นเธอจึงสงสัยว่ามันเป็นความจริงเหรอที่ถวนถวนไปได้ลายเซ็นของฟ่านซีเหยียนมาจากเจ้าตัวจริงๆ

อวี้ฮ่าวหรานยักไหล่และตอบกลับอย่างเรียบเฉยว่า “ไม่เห็นจะน่าแปลกอะไรเลย เมื่อ 2 วันที่แล้วผมเพิ่งไปทานอาหารเย็นกับฟ่านซีเหยียน ดังนั้นมันจะแปลกอะไรที่ลูกสาวของผมได้ลายเซ็นมา?”

“หา? นี่คุณไปทานข้าวกับฟ่านซีเหยียนมางั้นเหรอ?”

สวีรุ่ยเบิกตากว้าง เธอไม่อยากจะเชื่อว่าอวี้ฮ่าวหรานเพิ่งไปกินข้าวกับ ฟ่านซีเหยียนคนดังมา!

นี่ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?

แถมเขายังทำท่าทางราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรอีกต่างหาก

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเริ่มสงสัยอย่างจริงจังว่าสรุปแล้วอวี้ฮ่าวหรานรวยขนาดไหนกันแน่?

“ฉันอยากเจอฟ่านซีเหยียน บ้างจริงๆ”

เมื่อคิดได้เช่นนี้ สวีรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมาด้วยความอิจฉาเล็กน้อย

หลังจากคุยอะไรกันไปได้อีกนิดหน่อย อวี้ฮ่าวหรานจึงพาถวนถวนกลับขึ้นรถ

ระหว่างทาง

ถวนถวนเล่าประสบการณ์วันนี้ของเธอในโรงเรียนด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“พ่อจ๋า พ่อรู้หรือเปล่าว่าเพื่อน ๆ ของหนูชอบฟ่านซีเหยียนกันทุกคนเลย! พอหนูเอาลายเซ็นออกมาอวดทุกคนเข้ามามุงดูกันใหญ่เลยแถมยังแบ่งขนมให้หนูตั้งเยอะแน่ะ! วันนี้หนูมีความสุขมากเล้ย!”

ในระหว่างที่เล่า เด็กน้อยแสดงสีหน้าร่าเริงเป็นอย่างมากพลางลูบลายเซ็นของฟ่านซีเหยียนไม่หยุดราวกับมันเป็นสมบัติล้ำค่า…

อวี้ฮ่าวหรานยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นภาพนี้ ตราบใดที่ถวนถวนมีความสุข เขาเองก็มีความสุขเช่นกัน

ดูเหมือนว่าหากมีโอกาส ในอนาคตเขาคงต้องไปเจอฟ่านซีเหยียน บ่อยๆ

เมื่อถึงคอนโด

หลี่หรงกำลังวุ่นอยู่ในห้องครัวเช่นเดิม แถมบนโต๊ะอาหารวันนี้มีกล่องขนมไหว้พระจันทร์วางอยู่ด้วย