ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 20

บทที่ 20 ไม่นับญาติ

“พ่อจ๋า พ่อ! ถวนถวนมาแล้ว! ฮี่ฮี่”

เมื่อได้ยินเสียงของเทพธิดาตัวน้อยของตัวเอง อวี้ฮ่าวหรานก็เบนสายตากลับมาทันที

ในโลกนี้มันมีความอยุติธรรมเกิดขึ้นมากมาย อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้มีเวลามากพอจะใส่ใจเรื่องของคนอื่นมากขนาดนั้น ตอนนี้ชีวิตของเขาอุทิศให้กับครอบครัวของตัวเองเพียงอย่างเดียว ไม่ใช่ให้กับมนุษย์ทุกคนในโลก

อวี้ฮ่าวหรานเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปอุ้มถวนถวนทันทีด้วยสีหน้าเบิกบาน เขาหอมลูกสาวตัวน้อยของตัวเองฟอดใหญ่พร้อมกับหัวเราะเสียงดังลั่น

“พอแล้ว ๆ หนวดของพ่อมันทิ่มหนู หนูเจ็บ!”

ถวนถวนบุ้ยปาก แต่สีหน้าของเด็กน้อยก็ยังคงเปี่ยมไปด้วยความยินดี

อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะชอบใจและพูดว่า “ก็ได้ ๆ เดี๋ยววันนี้พ่อจะรีบกลับไปโกนหนวดทันที พ่อรับปากว่าพรุ่งนี้ลูกจะไม่โดนหนวดของพ่อทิ่มอีกแน่นอน!”

“ไม่เอา ๆ เดี๋ยวถ้าพ่อไม่มีหนวดพ่อจะไม่หล่อ ถวนถวนไม่ยอม! พ่อไม่ต้องตัดมันออกหรอก ปล่อยไว้แบบนี้แหละ ถวนถวนจะไม่บ่นอีกแล้ว!” เด็กน้อยพูดขึ้นพลางใช้มือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างลูบไปที่หน้าของอวี้ฮ่าวหราน

“ไปกันเถอะ พวกเรากลับบ้านกันดีกว่า!” อวี้ฮ่าวหรานยิ้ม และอุ้มถวนถวนออกจากโรงเรียน

แต่แล้วในระหว่างที่อวี้ฮ่าวหรานอุ้มถวนถวนพ้นจากประตูโรงเรียน เด็กหญิงก็เหลือบไปเห็นครูผู้หญิงของโรงเรียนเธอกำลังถูกชายหนุ่มผู้หนึ่งรังแก

“เอ๊ะ? พ่อ ๆ นั่นครูสวีนี่นา ครูสวีกำลังถูกรังแก พ่อไปช่วยครูเร็ว ๆ!” ถวนถวนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าร้อนใจ พลางชี้ไปที่ชายหนุ่ม

อวี้ฮ่าวหรานถอนหายใจ แต่แล้วตอนนี้เมื่อเขามองไปที่ชายหนุ่มซึ่งหันหน้ามาทางเขาแล้วอวี้ฮ่าวหรานก็ต้องประหลาดใจ เพราะมันเป็นคนที่เขารู้จัก!

นั่นมันน้องชายของภรรยาเขา หลี่จิงเทียน?

พอพ่อของตัวเองหายดีแล้วก็ออกมารังแกชาวบ้านต่อเลยงั้นเหรอ?

เฮ้อ สันดานของไอ้เวรนี่มันเกินเยียวยาแล้วจริง ๆ!

อันที่จริงนี่มันเป็นเรื่องปกติที่หลี่จิงเทียนชอบทำ นอกจากการกินหรู เที่ยวผู้หญิงไปวัน ๆ แล้ว เขายังชอบที่จะออกไปตามหาผู้หญิงหน้าตาดีเพื่อมาเล่นสนุกอีกด้วย

หากผู้หญิงคนไหนเล่นด้วยก็ดีไป แต่ถ้าผู้หญิงคนไหนไม่ยอมเล่นด้วยเขาก็จะใช้อิทธิพลของตระกูลในการข่มเหงหญิงสาวเหล่านั้นให้ยอมเขา โดยไม่ใส่ใจกับสายตาโดยรอบว่าใครจะมองยังไง และแน่นอนว่ามันก็ไม่มีใครกล้าที่จะช่วยหญิงสาวเหล่านั้น เพราะไม่มีใครอยากมีปัญหากับลูกชายของผู้นำตระกูลหลี่

แต่แน่นอนว่าวันนี้มันไม่เหมือนกับครั้งก่อน ๆ เพราะวันนี้มันเป็นอวี้ฮ่าวหรานที่เห็นเหตุการณ์ แถมถวนถวนก็ขอร้องให้อวี้ฮ่าวหรานเข้าไปช่วยหญิงสาวเคราะห์ร้ายอีกต่างหาก

อวี้ฮ่าวหรานอุ้มถวนถวนผ่านฝูงชนตรงไปหาหลี่จิงเทียน และครูสาวเคราะห์ร้าย

อันที่จริงเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นนี้มันมีหลายคนที่เห็นอยู่ แต่คนแทบทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นผู้ปกครองที่มารับลูกหลานของตัวเอง มันจึงไม่มีใครอยากจะยื่นมือเข้าไปยุ่งกับปัญหาของคนอื่น เพราะมันจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนเปล่า ๆ

“ในเมื่อผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วย นายจะตามราวีอีกทำไม?” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ครูสวี หนูถวนถวนเอง หนูพาพ่อมาช่วยครูแล้ว ฮี่ฮี่” ถวนถวนเอ่ยขึ้นเสริมด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลี่จิงเทียนตวาดขึ้นทันที ก่อนจะเบนสายตามาดูว่าเป็นใครที่กล้าเข้ามาแส่เรื่องของเขา “ฮึ่ม พวกแกเป็นใครวะถึง…”

ก่อนที่จะได้ทันพูดจบประโยค เมื่อหลี่จิงเทียนเห็นว่าฝั่งตรงข้ามเป็นใครสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นตกตะลึงก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า โธ่เอ๊ยก็นึกว่าเป็นใครที่กล้ามาแส่เรื่องของหลี่จิงเทียนผู้นี้ ที่แท้ก็เป็นแกเองงั้นเหรอ อวี้ฮ่าวหราน! แกอย่าคิดว่าการที่แกช่วยพ่อของฉันเอาไว้ฉันจะต้องไว้หน้าแกนะ!”

“นี่…นี่ นี่นายอย่ามาพูดกับพ่อของถวนถวนแบบนี้นะ! นายคนเลว!”

ตั้งแต่เกิดมาตระกูลหลี่ก็ไม่เคยยอมรับในตัวถวนถวนเลย ฉะนั้นถวนถวนจึงไม่เคยไปที่บ้านหลักของตระกูลแม้แต่ครั้งเดียว มันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เด็กน้อยจะไม่รู้จักลุงของตัวเองแบบนี้

อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ไม่ได้เป็นปัญหากับอวี้ฮ่าวหรานเลย เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ได้คิดจะนับญาติอะไรกับตระกูลหลี่อยู่แล้ว ดังนั้นต่อให้ลูกสาวของเขาไม่รู้จักกับหลี่จิงเทียนมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่เสียหายอะไร

“อ้อ นี่น่ะเหรอลูกสาวของพี่สาวฉัน นังเด็กที่ไม่มีใครยอมรับ!”

ถึงแม้ว่าหลี่จิงเทียนจะพูดจาด่าทอถวนถวนแบบนี้ แต่ในใจของเขากลับมีความคิดหนึ่งขึ้นมา ‘เออ…นี่หลานฉันคนนี้ก็น่ารักดีนี่หว่า…’