ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 21

บทที่ 21 บี้แมลง

“คุณ…คุณควรจะรีบไป คนคนนี้เป็นคนที่อาฆาตเป็นอย่างมาก หากคุณไม่รีบไปตอนนี้ฉันเกรงว่า…”

ครูสวีพยายามข่มความตื่นตระหนกของเธอเองอย่างสุดความสามารถ และรีบกล่าวเตือนอวี้ฮ่าวหราน

จากเหตุการณ์เมื่อครู่เธอรู้ว่าอวี้ฮ่าวหรานนั้นเป็นคนดี ดังนั้นเธอจึงไม่อยากให้คนดีอย่างเขาต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอ

แต่แล้วยังไม่ทันที่อวี้ฮ่าวหรานจะได้ตอบอะไรกลับ หลี่จิงเทียนก็ค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นด้วยสีหน้าเจ็บปวดและอาฆาตแค้น เขาตะโกนเสียงดังลั่นว่า “ฉันบอกเอาไว้เลย คนอย่างฉันหลี่จิงเทียนไม่เคยอยากได้อะไรแล้วไม่ได้!”

เมื่อพูดจบหลี่จิงเทียนก็เอาหลังพิงกำแพงเพื่อรักษาสมดุลของร่างกายที่เจ็บปวดจากแรงกระแทกเมื่อครู่ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก

“เฮ้ แกรีบมาที่โรงเรียนอนุบาลแอปเปิ้ลแดงเดี๋ยวนี้ และพาคนมาเยอะ ๆ ด้วย!”

“หลี่จิงเทียน คุณอย่าทำเกินไปนักนะ!” ครูสวีตะคอกดังลั่นด้วยความโมโห แต่ในใจของเธอรู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมาก

ทำไมเธอต้องมามีชะตากรรมแบบนี้? การที่เธอหน้าตาดีทำไมมันกลับเหมือนเป็นคำสาปทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องร้าย ๆ เช่นการต้องไปเป็นของเล่นให้กับคนรวยที่ไร้ยางอายแบบนี้ด้วย?

“พ่อจ๋า…” เมื่อเห็นสีหน้าของครูสวีที่ทั้งโมโห และสิ้นหวังในเวลาเดียวกัน ถึงแม้ถวนถวนจะไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง แต่เธอก็พอจะรู้ว่าครูสวีนั้นกำลังไม่มีความสุข ซึ่งเธออยากจะช่วยเหลือครูของเธอพร้อมกับต้องการไล่หลี่จิงเทียนที่ดูเป็นคนเลวไปให้พ้น ๆ

“ลูกไม่ต้องกลัวไปหรอก ลูกจำไม่ได้หรือไงว่าฝั่งตรงข้ามเราเป็นแค่มดแมลงเท่านั้น ฮ่าฮ่า”

อวี้ฮ่าวหรานพูดขึ้นพลางลูบหัวปลอบถวนถวนอย่างเอ็นดู

ทางด้านของถวนถวนก็หัวเราะชอบใจไม่หลงเหลืออาการร้องไห้งอแงเมื่อครู่เลย เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตราบใดที่พ่อของเธออยู่ใกล้ ๆ เธอไม่จำเป็นต้องกลัวภัยอันตรายใด ๆ

“เอี๊ยด เอี๊ยด!”

ไม่นานหลังจากที่หลี่จิงเทียนโทรศัพท์ออกไป รถ SUV สีดำก็จอดที่ถนนห่างจากหลี่จิงเทียนไม่ไกลนัก และผู้ชายสิบกว่าคนก็ลงมาจากรถด้วยสีหน้าดุดัน

แน่นอนว่าแค่มองปราดเดียวก็รู้ว่าคนที่มาถึงไม่ใช่พวกคนดี

คนที่ดูเหมือนเป็นผู้นำกลุ่มเดินเข้าไปหาหลี่จิงเทียนทันทีและทักทาย “คุณหลี่!”

แต่แล้วเมื่อเขาเดินไปใกล้พอที่จะเห็นรอยแดงที่เป็นรูปมือบนหน้าของหลี่จิงเทียน เขาก็รู้สึกตกตะลึงอยู่ในใจ

ใครกันที่มันใจเด็ดขนาดนี้!

“ไปเล่นงานไอ้เวรนั่นให้ฉัน และอย่าลืมหักแขนขวาของมันให้ฉันด้วย!” หลี่จิงเทียนชี้นิ้วไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตาเคียดแค้น

“ได้เลยคุณหลี่!”

เมื่อได้ยินคำสั่งของหลี่จิงเทียน บรรดาพวกนักเลงก็ไม่รีรอใด ๆ พวกเขาวิ่งเข้าไปล้อมอวี้ฮ่าวหรานทันทีโดยไม่สนใจว่าอวี้ฮ่าวหรานกำลังอุ้มเด็กอยู่

“ครูสวี คุณช่วยอุ้มถวนถวนให้ผมสักครู่หนึ่งก่อน” อวี้ฮ่าวหรานพูดกับครูสวีด้วยสีหน้าสงบนิ่ง พร้อมกับส่งถวนถวนให้เธอไปอุ้ม

“ถวนถวน ลูกรออยู่กับครูสวีก่อนนะ พ่อขอบี้พวกมดแมลงพวกนี้ก่อน แล้วเดี๋ยวพ่อจะพาลูกกลับบ้าน” อวี้ฮ่าวหรานพูดขึ้นพร้อมกับลูบหัวถวนถวนที่อยู่ในอ้อมแขนของครูสวี จากนั้นเขาก็หันกลับไปกวาดสายตามองพวกนักเลงที่ล้อมอยู่ด้วยสายตาไม่แยแสราวกับมองมดมองแมลงจริง ๆ

บรรดาผู้คนที่มุงดูเรื่องนี้อยู่ต่างก็รู้สึกตื่นตระหนกเมื่อเห็นว่าหลี่จิงเทียนเรียกนักเลงมาเป็นสิบ พวกเขารีบถอยออกไปทันทีเพราะกลัวว่าจะโดนลูกหลง

แน่นอนว่าพวกเขาไม่กล้าโทรเรียกตำรวจหรือกล้าออกไปให้ความช่วยเหลืออวี้ฮ่าวหราน เนื่องจากว่าพวกเขาทุกคนต่างรู้แล้วว่าฝั่งตรงข้ามคือหลี่จิงเทียน นายน้อยผู้มีอิทธิพลของตระกูลหลี่

“เฮ้ย ไอ้หนุ่ม จนป่านนี้แกยังกล้าปากดีอีกงั้นเหรอ?”

“ฉันคิดว่าแค่หักแขนแกอย่างเดียวมันคงไม่พอซะแล้ว อย่างน้อย ๆ ฉันจะตัดลิ้นแกด้วย!”

บรรดานักเลงที่เห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานยังคงปากดีอยู่ได้ พวกมันก็รู้สึกสนใจอยากรู้ว่าอวี้ฮ่าวหรานจะทำยังไงต่อ ดังนั้นพวกมันจึงไม่พุ่งเข้าไปหาอวี้ฮ่าวหรานสักที

“เฮ้ย ไอ้พวกชั้นต่ำ พวกแกยืนมองบ้าอะไรกันอยู่ รีบเข้าไปกระทืบมันเร็ว ๆ สักทีสิวะ!”

หลี่จิงเทียนเริ่มทนไม่ไหวกับการที่พวกนักเลงไม่ยอมลงมือสักที เขาตะโกนด่าใส่พวกนักเลงไม่ต่างกับที่เขาตะโกนดูถูกอวี้ฮ่าวหราน

แน่นอนว่าเมื่อโดนว่าแบบนี้พวกนักเลงต่างก็รู้สึกไม่พอใจ แต่พวกมันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะฝั่งตรงข้ามคือนายน้อยของตระกูลหลี่ ดังนั้นพวกมันจึงทำได้แค่เอาอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเองไปลงที่อวี้ฮ่าวหรานแทน

และอีกอย่างพวกมันมาที่นี่เพราะเงิน ดังนั้นถ้าพวกมันทะเลาะกับนายจ้างตอนนี้พวกมันคงมาเสียเที่ยว

เมื่อเห็นเช่นนี้หัวหน้ากลุ่มนักเลงจึงตะโกนขึ้นทันที “เฮ้ย เลิกลีลาสักที ลงมือได้แล้ว!”