ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 227

บทที่ 227 นัดพบ

หลังจากได้รู้เรื่องราวทั้งหมดของหลี่จิงเทียน ซูหว่านเอ๋อร์ก็ยิ่งห่อเหี่ยว

“นี่….นี่มัน…”

“มันแย่มากใช่ไหมล่ะ?”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายลังเลที่จะพูดออกมา หลี่หรงจึงเติมคำให้

ขณะนี้เธอรู้สึกผิดที่เคยมองผู้หญิงคนนี้ผิดไป ผู้หญิงคนนี้ก็แค่อยากหาที่พึ่งพาเพราะความโง่เง่าของครอบครัวตัวเองก็แค่นั้น!

ต้องโง่ขนาดไหนกันถึงผลักลูกสาวตัวเองให้กับคนที่เลวทรามเช่นพี่ชายของเธอ!

ขนาดเธอเป็นคนในครอบครัวแท้ ๆ เธอยังคิดว่าพี่ของเธอมันเลวทราม!

“ไม่นึกเลยว่าคนที่พ่อของฉันเลือกจะแย่ขนาดนี้…”

ซูหว่านเอ๋อร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหดหู่

แต่ถึงแม้ว่าเธอจะรู้แบบนี้แล้ว มันก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเพราะพ่อของเธอนั้นหนักแน่นเป็นอย่างมากในเรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม ในเวลาเดียวกัน ถวนถวนก็ตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวล

“พ่อจ๋า หนูจะไปโรงเรียนสายแล้ว! พ่อไปส่งหนูหน่อย!”

เมื่อได้ยินลูกสาวของตัวเองเอ่ยเตือน อวี้ฮ่าวหรานก็รีบดูนาฬิกาและเห็นว่าตอนนี้มันใกล้เวลาเข้าเรียนของถวนถวนแล้ว

เมื่อเห็นเช่นนี้เขาจึงรีบอุ้มถวนถวน และหันไปหาซูหว่านเอ๋อร์

“คุณอยู่กับหลี่หรงไปก่อน อย่าเพิ่งไปไหน หลังจากที่ผมไปส่ง ถวนถวน เสร็จ ผมจะแก้ปัญหาเรื่องแต่งงานของคุณให้เอง ไม่ต้องกังวล คุณไม่ได้แต่งงานกับหลี่จิงเทียนแน่นอน!”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็พาถวนถวนไปส่งที่โรงเรียนทันที

“มันจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ซูหว่านเอ๋อร์ไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าหลี่จิงเทียนจะไม่เอาไหนแต่อีกฝ่ายก็เป็นถึงลูกชายของผู้นำตระกูลหลี่ เรื่องราวมันคงไม่จบลงแบบง่าย ๆ แน่นอน

อย่างไรก็ตาม มันไม่แปลกที่เธอจะไม่เชื่อเพราะเธอไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้ว อวี้ฮ่าวหรานคือของเจ้าของเครือฮ่าวหรานหรือก็คือบริษัทชงซานที่ปรับโครงสร้างบริษัทใหม่ เธอคิดแค่เพียงว่าอวี้ฮ่าวหรานและหลี่หรงเป็นคนในตระกูลหลี่ที่แยกตัวกันออกมาอยู่ตามลำพังไม่ได้มีสิทธิ์มีเสียงอะไรในตระกูล

เกือบหนึ่งชั่วโมงต่อมา อวี้ฮ่าวหรานกลับมาถึงห้องหลังจากไปส่งถวนถวนเสร็จ

ในตอนนี้เขามีแผนในใจเรียบร้อยแล้ว

“คุณโทรบอกครอบครัวคุณซะว่า หลี่จิงเทียนต้องการพบพวกเขา”

หลังจากกลับเข้ามาในห้องอวี้ฮ่าวหรานเอ่ยกับซูหว่านเอ๋อร์ทันที

ซูหว่านเอ๋อร์รู้สึกงุนงงทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนี้ของอวี้ฮ่าวหราน

ไม่ใช่ว่าตอนนี้พวกเขาควรหลบหน้าอีกฝ่ายงั้นเหรอ?

การเรียกอีกฝ่ายมาแบบนี้มันยิ่งทำให้เรื่องยุ่งยากมากขึ้นไม่ใช่หรือไง?

แต่เมื่อเผชิญกับสายตาที่จริงจังของอวี้ฮ่าวหราน เธอจึงโทรออกไปบอกครอบครัวของเธออย่างไร้ทางเลือก

“หลี่หรง เธอเองก็โทรเรียกหลี่จิงเทียน มาด้วยพี่อยากจะเจอมันสักหน่อย”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลี่หรงไม่ลังเลเลยที่จะโทรออกไป เธอมั่นใจว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่เขย พี่ชายของเธอไม่กล้าหือแน่นอน

“ฮัลโหล? โอย…ใครกันโทรมาตั้งแต่เช้าแบบนี้?”

หลี่จิงเทียนรับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ตื่น

“พี่รอง!”

“หืม? หลี่หรงงั้นเหรอ? เอ่อ…มีอะไรงั้นเหรอพี่เพิ่งตื่น…”

เนื่องจากความสัมพันธ์ที่หลี่หรงมีกับอวี้ฮ่าวหราน หลี่จิงเทียนจึงไม่กล้าที่จะพูดจาไม่ดีกับน้องสาวของเขาเองสักเท่าไหร่

“เที่ยงนี้พี่ไม่ต้องกินข้าวที่บ้าน พี่เขยของฉันเรียกพี่ให้มากินข้าวเที่ยงด้วยกันที่โรงแรมเทียนเยว่!”

หลี่หรงไม่อยากพูดอ้อมค้อมดังนั้นเธอจึงบอกธุระไปแบบตรง ๆ ก่อนที่จะวางสายไป

“หืม? ชวนกินข้าว? ม…มีเรื่องอะไรงั้น…อ้าว วางไปแล้ว…”

หลี่จิงเทียนหายจากอาการงัวเงียทันที แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ถามอะไรต่อโทรศัพท์ก็ถูกวางไปแล้ว