ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 235

บทที่ 235 สั่งสอนโจร

หลังจากโจรร่างผอมกระโดดออกมาขวางหน้า ชายฉกรรจ์อีกสามคนที่ดูสภาพแล้วไม่บอกก็รู้ว่าเป็นพวกนักเลงก็เดินตามหลังออกมาจากมุมมืด

ขณะนี้มีสี่คนที่ขวางหน้าอวี้ฮ่าวหรานอยู่

เมื่อเห็นว่าพวกตัวเองมีจำนวนเหนือกว่า พวกนักเลงก็ยิ่งรู้สึกฮึกเหิม

“ไอ้สารเลวเอ๊ย เมื่อกี้แกกล้าเตะฉันเหรอวะ? เดี๋ยวก่อนเถอะ เดี๋ยวแกได้เจอดีแน่!”

หลังจากพูดจบ โจรร่างผอมก็เดินเข้ามาใกล้มากขึ้นอีกก้าวหนึ่งและยกแขนของตัวเองขึ้นพร้อมกับพูดต่อ

“ดูผลงานที่แกทำกับฉัน! แขนฉันเขียวไปหมดเลยเพราะแก ถ้าแกไม่จ่ายให้ฉันมาห้าหมื่นตอนนี้ แกอย่าหวังที่จะกลับบ้าน!”

แน่นอนว่าแผนการของนักเลงพวกนี้ง่ายมาก พวกมันต้องการรีดเงินจากอวี้ฮ่าวหราน!

“พ่อจ๋า คนพวกนี้เป็นพวกคนเลวหมดเลย!”

ถวนถวนเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูน่ากลัวของพวกนักเลง เด็กน้อยซุกหน้าไปที่อกของอวี้ฮ่าวหรานด้วยความกลัว

“ถวนถวน ไม่ต้องกลัวนะลูก เราไม่ต้องไปสนใจพวกมดปลวกแบบนี้หรอก ไปกันดีกว่า พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานพูดปลอบก่อนที่จะอุ้มถวนถวนเดินอ้อมกลุ่มของพวกนักเลงต่อไปโดยไม่สนใจอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

แน่นอนว่าเมื่อเห็นอวี้ฮ่าวหรานไม่สนใจพวกมัน พวกนักเลงจึงยิ่งรู้สึกโมโห

“แม่งเอ๊ย! นี่แกหูหนวกหรือไงวะ? ฉันเพิ่งบอกแกไปว่าถ้าแกไม่จ่ายฉันมา 5 หมื่น แกไม่สามารถไปไหนได้ แกไม่ได้ยินรึไง!”

หลังจากพูดจบ พวกนักเลงเดินมาขวางทางอวี้ฮ่าวหรานอีกรอบ

“ฉันบอกเอาไว้เลยว่าถ้าวันนี้แกไม่จ่าย ฉันจะหักแขนแกซะ ฉันจะทำให้แกพิการไปตลอดชีวิต!”

โจรร่างผอมเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าหยิ่งผยอง ในสายตาของมันอวี้ฮ่าวหรานไม่ต่างอะไรกับเหยื่อที่มันสามารถขย้ำเมื่อไหร่ก็ได้

เมื่อถูกขวางอีกรอบ อวี้ฮ่าวหรานก็เริ่มรู้สึกรำคาญ ในตอนแรกที่เขาไม่อยากมีเรื่องเป็นเพราะว่าถวนถวนอยู่ด้วย เขาไม่อยากให้ลูกสาวเห็นภาพรุนแรงบ่อยเกินไป เพราะที่ผ่านมาเขาต่อยตีคนต่อหน้าลูกสาวหลายรอบแล้ว แต่ท้ายที่สุดมันก็ยังมีพวกวอนหาเรื่องเจ็บตัวโผล่มาอยู่เป็นประจำ

“แกอยากหักแขนฉันงั้นเหรอ? ลองเข้ามาดูสิ!”

เมื่อถูกท้าทายขนาดนี้พวกนักเลงก็รู้สักโมโหทันที

“บัดซบ! ไอ้หนุ่มนี่แกอยากตายมากใช่ไหม? ได้! พวกเรารุมมันเลย!”

หลังจากพูดจบ ทั้งโจรและนักเลงอีกสามคนก็วิ่งกรูเข้าไปหาอวี้ฮ่าวหราน

ในเวลาเดียวกัน อวี้ฮ่าวหรานปล่อยถวนถวนลงพื้นและโบกมือส่งสัญญาณให้ก้าวถอยไป ซึ่งเด็กน้อยก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี จากนั้นตัวเขาก็พุ่งเข้าไปหานักเลงที่วิ่งไวที่สุดและล็อกแขนอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วก่อนที่จะหักแขนอีกฝ่ายอย่างง่ายดายราวกับหักกิ่งไม้แห้ง!

“กร๊อบ!!”

“อ๊ากกกก แขนฉัน!!!”

นักเลงคนแรกร้องโหยหวนราวกับหมูถูกเชือดทันทีและลงไปนอนดิ้นด้วยสีหน้าทรมาน

หลังจากนั้น อวี้ฮ่าวหรานก็เคลื่อนที่ไปหานักเลงคนที่สองที่กำลังยืนตกตะลึงอยู่และหักแขนอีกฝ่ายอย่างง่ายดายภายในพริบตา และทำเช่นเดียวกันกับนักเลงคนที่สามที่กำลังหันหลังวิ่งหนี

ภายในพริบตานักเลงสามคนลงไปนอนชักดิ้นชักงอร้องโอยโอยอยู่ที่พื้นด้วยสภาพแขนที่หักผิดรูป เหลือแค่โจรร่างผอมคนแรกที่ยืนตัวสั่นก้าวขาไม่ออก

“น…นี่มันเป็นไปได้ยังไง???”

เมื่อเห็นพรรคพวกของตัวเองถูกหักแขนอย่างง่ายดาย โจรร่างผอมก็รู้สึกหวาดกลัวจนแทบหมดสติ

นี่ฉันไปยั่วยุตัวอันตรายขนาดนี้ได้ยังไง?

ไอ้คน ๆ นี้ไม่ใช่คนที่ฉันควรยุ่งด้วย!

นี่พี่เขยของเธอเป็นแม่เหล็กดึงดูดพวกคนเลวหรือไง?

คนอะไรทำไมถึงมีเรื่องบ่อยขนาดนี้?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หลี่หรงก็รู้สึกเหนื่อยใจ

“พี่เขย นี่ขนาดพี่แค่ลงไปที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ พี่ยังมีเรื่องเลยงั้นเหรอ? ฉันล่ะทึ่งจริง ๆ กับดวงของพี่!”

หลี่หรงเอ่ยขึ้นพร้อมกับหัวเราะอย่างขบขัน

“ว่าแต่พี่เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า?”

หลังจากเอ่ยถาม หลี่หรงก็ลุกขึ้นและเดินมาสำรวจรอบ ๆ ร่างกายของ อวี้ฮ่าวหราน

อวี้ฮ่าวหรานยักไหล่อย่างสบาย ๆ และตอบกลับ “พี่จะเป็นอะไรได้ยังไง พวกนั้นมันก็แค่พวกนักเลงปลายแถว”

อย่าว่าแต่นักเลงแค่สี่คน สำหรับเขาต่อให้จะมีนักเลงสักสี่ร้อยคนเขาก็คงไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน

เช้าวันถัดมา

หลังจากส่งถวนถวนเข้าไปในโรงเรียนเรียบร้อย อวี้ฮ่าวหรานก็เพิ่งนึกขึ้นได้ถึงเรื่องบางอย่างที่เขาลืมไปเลย

ว่าแล้วเขาก็กดโทรศัพท์โทรออกไปทันที

“ผมอวี้ฮ่าวหรานเองนะ คุณจำเรื่องที่ผมเคยบอกว่าจะยืมวัตถุโบราณของคุณบางชิ้นได้ไหม?”

หลังจากอีกฝ่ายรับสาย อวี้ฮ่าวหรานก็พูดเข้าเรื่องทันที

แน่นอนว่าคนที่เขาโทรหาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากซูหว่านเอ๋อร์ เนื่องจากเธอมีวัตถุโบราณหลายชิ้นที่มีพลังวิญญาณแฝงอยู่ ซึ่งถ้าหากชายหนุ่มดูดซับพลังของพวกมันได้ทั้งหมด ระดับการบ่มเพาะของเขาจะต้องพุ่งทะยานแน่นอน