ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 241

บทที่ 241 บริษัทจื่อจินมาเยือน

เมื่อได้ยินประโยคทักแบบนี้อีกรอบ หลี่จิงเทียนก็ยิ่งขนหัวลุก ไม่เข้าใจว่าอวี้ฮ่าวหรานทักเกี่ยวกับออฟฟิศส่วนตัวของตัวเองอีกรอบทำไม ดังนั้นเขาจึงคิดเอาเองว่าอีกฝ่ายน่าจะไม่ชอบใจกับสภาพออฟฟิศของเขาแน่ ๆ

“อ..เอ่อ พี่เขย ถ้าหากพี่ไม่ชอบ ด…เดี๋ยวผมจะให้คนมายกพวกมันออกไปทั้งหมดเดี๋ยวนี้เลย! ผ…ผมเองก็ไม่ชอบพวกมันแล้วเช่นกัน!”

“ฮ่า ๆ ไม่เป็นไร ๆ แค่นี้ฉันยังพอรับได้”

อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นเคร่งขรึมอย่างฉับพลันเมื่อพูดประโยคถัดไป

“ตราบใดที่แกไม่ได้ทำสิ่งที่ฉันรับไม่ได้ แกจะสามารถมีความสุขได้เรื่อย ๆ โดยไม่ต้องกังวลกับเรื่องอะไร”

แน่นอนว่านี่คือคำขู่อย่างเด่นชัด

จากนั้นภายใต้ความเงียบงัน อวี้ฮ่าวหรานเคาะมุมโต๊ะทำงานของหลี่จิงเทียนเบา ๆ ซึ่งในชั่ววินาทีถัดมา มุมโต๊ะที่ถูกเคาะก็ค่อย ๆ สลายกลายเป็นฝุ่นผงและปลิวว่อนไปทั่วทั้งห้อง

ภาพนี้ทำให้หลี่จิงเทียนเย็นวาบไปทั่วทั้งตัว

“พ…พี่เขยไม่ต้องกังวล! ผ…ผมไม่ทำอะไรให้พี่ผิดหวังแน่ ๆ!!”

หลี่จิงเทียนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าหวาดกลัวสุดขีดในขณะที่เหลือบมองมุมโต๊ะที่หายไป

โต๊ะนี้ทำจากไม้ที่แข็งสุด ๆ! แต่มันเป็นไปได้ยังไงกันที่โดนเคาะนิดเดียวแล้วมันจะสลายกลายเป็นฝุ่นได้แบบนั้น!

หากมันเป็นฉันแทนล่ะก็…

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลี่จิงเทียนก็ยิ่งใจเต้นตูมตาม

อย่างไรก็ตาม หลังจากขู่เสร็จเรียบร้อย อวี้ฮ่าวหรานก็เดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจหลี่จิงเทียนอีก

การขู่แบบนี้น่าจะเพียงพอที่จะทำให้คนขี้ขลาดอย่างหลี่จิงเทียนหวาดกลัว

หลังจากอวี้ฮ่าวหรานจากไปแล้ว หลี่จิงเทียนก็ค่อย ๆ ชะโงกหน้ามองประตูที่ยังเปิดอ้าอยู่ว่าที่ด้านนอก …อวี้ฮ่าวหรานจากไปหรือยัง?

เมื่อเขามั่นใจว่าอีกฝ่ายจากไปแล้ว ก็รีบย่องไปที่ประตูเพื่อปิดเและล็อคทันที

จากนั้นหลี่จิงเทียนจึงรีบกลับไปที่โต๊ะทำงานเพื่อโทรศัพท์ออกไปหาหลี่อิงไห่

“ลุงสอง! พี่เขยของผมเดาได้แล้วว่าพวกเราติดต่อกัน พวกเราจะทำยังไงกันดี! หากเขา…”

“ปั้ดโธ่เอ๊ย นี่แกจะกลัวอะไรนักหนา! ไอ้เด็กนั่นมันมีแขนมีขามากกว่าแกหรือไง?”

เมื่อได้รับสายและได้ยินน้ำเสียงที่แตกตื่นของหลานตัวเอง หลี่อิงไห่พลันรู้สึกไม่พอใจ อีกทั้งก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ เขาก็ตะคอกแทรกทันที เขาเบื่อในความไร้น้ำยาของหลานคนนี้มาก ๆ

“ลุงไม่เข้าใจหรอก! อวี้ฮ่าวหรานน่ากลัวมากกว่าที่ลุงคิด! ถ้าเขาจับได้ขึ้นมาผมตายแน่ ๆ!” หลี่จิงเทียนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ยังคงหวาดกลัว

“ช่างเถอะ ในเมื่อแกขี้ขลาดมากขนาดนี้ถ้างั้นนับจากนี้แกไม่ต้องติดต่อมาอีก เดี๋ยวฉันจะหาวิธีของฉันเอง…แค่นี้แหละ!”

หลังจากครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว หลี่อิงไห่ก็วางสายไปในทันทีหลังจากพูดจบ บางทีการร่วมมือกับหลี่จิงเทียนที่ไร้น้ำยามันอาจจะเป็นผลเสียมากกว่า

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ช่วงเวลาราว 10 โมงกว่า ๆ

ขณะที่อวี้ฮ่าวหรานกำลังนั่งตรวจเอกสารอยู่ในออฟฟิศของเขา ผู้จัดการหวังก็เคาะประตูขอเข้าพบเขาอีกครั้ง

“ท่านประธานอวี้ บ่ายนี้บริษัทจื่อจินขอนัดพบกับท่านเพื่อคุยเรื่องความร่วมมือทางธุรกิจ ท่านต้องการจะไปพบกับพวกเขาด้วยตัวของท่านเองไหม หรือจะให้ผมไปพบกับพวกเขาตามลำพัง?”

“บริษัทอสังหาฯ จื่อจินใช่ไหม?” อวี้ฮ่าวหรานถามกลับ

“ใช่แล้วครับท่านประธาน พวกเขาแจ้งว่า พวกเขาต้องการขอความร่วมมือกับเราเพื่อที่จะพัฒนาที่ดินบริเวณแถวนี้ซึ่งเป็นทรัพย์สินของเรา พวกเขาจึงอยากจะคุยเรื่องข้อตกลงกับเรา”

เมื่อเห็นสีหน้าที่สงสัยของอวี้ฮ่าวหราน ผู้จัดการหวังจึงอธิบายเพิ่มเติม แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่นึกมาก่อนว่าอวี้ฮ่าวหรานจะรู้จักบริษัทจื่อจินมาก่อนหน้านี้แล้ว

“ประธานบริษัทจื่อจินคือกัวหย่งซินใช่ไหม?”

อวี้ฮ่าวหรานถามกลับ ซึ่งคำถามนี้ทำให้ผู้จัดการหวังประหลาดใจ

“เอ๊ะ? ถูกต้องแล้วครับท่านประธาน อันที่จริงผมเองได้ถือวิสาสะตอบรับการพบปะนี้ไปเรียบร้อยแล้ว แต่ผมคิดว่าความร่วมมือนี้มันค่อนข้างใหญ่ผมก็เลยมาถามท่านดูว่าท่านอยากจะไปคุยด้วยตัวเองหรือไม่?”

“แน่นอน ผมไปแน่นอน”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าพร้อมกับเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน