ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 251

บทที่ 251 พ่อและลูกพบหน้ากันอีกครั้ง

หลังจากที่กวาดสายตามองไปรอบ ๆ หวังเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเยินยออวี้ฮ่าวหราน

อย่างที่คาดเอาไว้ คนที่แข็งแกร่งแบบนี้ย่อมไม่จำเป็นที่จะขอความช่วยเหลือจากแก๊งของเขา แต่การที่เขาจำเป็นต้องมาก็เพื่อต้องการแสดงให้เห็นถึงความจริงใจที่แก๊งของเขามีต่อชายสุดแกร่งผู้นี้!

อวี้ฮ่าวหรานยังไม่ตอบ หวังเหยียนก็เดินเข้าไปในทันที เขาเบนสายตาไปที่สวีเซี่ยงจวิน ก่อนที่จะเบนสายตาต่อไปที่หวางเว่ยและพูดว่า

“หวางเว่ย คราวนี้ฉันจะปล่อยแกไป แต่แกจะต้องไม่ปล่อยให้สวีเซี่ยง จวินเข้ามาเล่นในบ่อนของแกอีก หากมีครั้งหน้าฉันเอาแกตายแน่!”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็พ่นลมหายใจด้วยสีหน้าเย็นชา

ชายหนุ่มเบื่อที่จะต้องมาตามเช็ดก้นให้กับพ่อที่ไร้ความรับผิดชอบผู้นี้แล้ว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวางเว่ยรีบพยักหน้าทันที

“แน่นอน! แน่นอน! นับจากนี้ทุกบ่อนของแก๊งวาฬยักษ์จะไม่มีวันปล่อยให้เขาเข้ามาเล่นอีกแน่นอน!”

หวางเว่ยพยักหน้าตอบรับรัว ๆ ราวกับกลัวว่าอวี้ฮ่าวหรานจะไม่พอใจขึ้นมาอีกรอบ

“ดี! จำคำพูดของแกเอาไว้ให้ขึ้นใจก็แล้วกัน! อ้อ ส่วนลูกน้องของแก จางไห่ ถ้าฉันเห็นมันในเมืองฮ่วยอันอีก ฉันจะมาเล่นงานแกเป็นคนแรกเช่นกัน!”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานดึงตัวสวีเซี่ยงจวินที่ยังคุกเข่าอยู่ให้ลุกขึ้นและส่งสัญญาณให้เดินตามเขาออกไปอย่างหงุดหงิด

ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดสวีเซี่ยงจวิน

ไอ้คน ๆ นี้มันไม่น่าเป็นพ่อคนเลยจริง ๆ!

ทางด้านของหวังเหยียน เมื่อเห็นเช่นนี้ เขาก็พาพวกของเขาจากไปด้วยสีหน้าเย็นชา

เมื่อเห็นว่าคนนอกทั้งหมดจากไปหมดแล้ว หวางเว่ยก็ล้มตัวลงนั่งกับพื้นพร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขากลัวจนขาอ่อนไปหมด ขนแขนของเขายังคงลุกชูชันอยู่ หากเมื่อครู่มีอะไรผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว เขาคงกลายเป็นศพไปแล้ว!

แต่แล้วเมื่อคิดไปคิดมา เขาก็หันไปจ้องเขม็งที่จางไห่!

“ไอ้สารเลวเอ๊ย! แกเกือบทำให้ฉันตายแล้วแกเห็นไหม! ทำไมแกถึงไม่สืบมาให้ดี ๆ ว่าไอ้สวีเซี่ยงจวินมันมีคนหนุนหลังที่น่ากลัวขนาดนี้! แกอย่าได้คิดจะลุกไปไหนเชียวนะไอ้ลูกหมา! วันนี้แกจะต้องชดใช้กับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด!”

หวางเว่ยตะโกนขึ้นเสียงดังลั่นด้วยความเดือดดาล เขาไม่นึกเลยว่าแผนการที่เขาจะเล่นสนุกกับหญิงสาวคนหนึ่งกลับกลายเป็นหายนะแบบนี้!

…

หลังจากออกมาจากผับ อวี้ฮ่าวหรานขอบคุณและบอกให้หวังเหยียน พาคนกลับไปให้หมดเพราะเขาเองก็จะกลับแล้วเช่นกัน

เมื่อร่ำลากันเรียบร้อย หวังเหยียนก็พาคนของเขาทั้งหมดจากไป ส่วนตัวเขานั้นมุ่งหน้าไปหาโจวเฟยหู่เพื่อรายงานเรื่องทั้งหมด

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหรานก็ลากตัวสวีเซี่ยงจวินขึ้นรถ จากนั้นเขาก็ขับกลับไปที่บ้านของสวีรุ่ยทันที

หลังจากผ่านไปอีกเกือบหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดอวี้ฮ่าวหรานก็ขับรถไปถึงบ้านของสวีรุ่ย ซึ่งทันทีที่ชายหนุ่มเดินเข้าไปด้านในบ้าน ก็เห็นว่าสวีรุ่ย นั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าหม่นหมอง

“น…นี่คุณไปไหนมา? คุณหายไปไหนมาตั้งนาน?” เมื่อเห็นอวี้ฮ่าวหราน เดินเข้ามาในบ้าน สวีรุ่ยก็รีบลุกขึ้นยืนและเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ผมไปหาคน ๆ หนึ่งมาน่ะ” อวี้ฮ่าวหรานยิ้มก่อนที่จะตอบกลับ

“หืม? คุณไปหาใครมางั้นเหรอ? มันเกี่ยวกับเรื่องของพ่อฉันหรือเปล่า?” สวีรุ่ยถามกลับด้วยแววตามีความหวัง

แม้ว่าเธอจะรู้อยู่เต็มอกว่าการหาพ่อของเธอนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย มันไม่น่าจะเสร็จสิ้นภายในคืนเดียวแต่หญิงสาวก็ยังมีความหวัง เพราะอวี้ฮ่าวหรานเป็นคนที่เธอเทิดทูนและเชื่อมั่น

“หึหึ คนที่ผมออกไปหาก็คือพ่อของคุณนั่นแหละ!”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานโบกมือส่งสัญญาณให้สวีเซี่ยงจวินเดินเข้ามา

สวีรุ่ยรู้สึกตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินประโยคนี้และเมื่อเธอเห็นพ่อของเธอเดินเข้ามา น้ำตาก็เริ่มพรั่งพรูออกจากดวงตาของเธอ