ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 258

บทที่ 258 ไต่เต้าด้วยมารยา

“ท…ท่านประธาน ท่านไปตักก่อนเลยจะดีกว่า…”

“ใช่ครับ ท่านประธาน อย่าทำให้ลูกของท่านหิวนานเลย”

“ท่านทำเพื่อพวกเรามาตั้งเยอะ ท่านอย่าได้เกรงใจพวกเราเลย เข้าไปตักอาหารก่อนเถอะท่านประธาน”

เมื่อเห็นว่าประธานบริษัทของตัวเองอุ้มลูกมาเข้าแถวรอตักอาหาร พวกพนักงานต่างก็เกรงใจและพากันหลีกทางให้

สิ่งนี้ทำให้เห็นได้ชัดว่าพวกเขาชื่นชอบประธานบริษัทของพวกเขามากขนาดไหน

ตั้งแต่อวี้ฮ่าวหรานดำรงตำแหน่งประธานบริษัท เงินเดือนของพวกเขาก็เพิ่มขึ้น สวัสดิการต่าง ๆ ก็ดีมากขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด และยิ่งไปกว่านั้น บริษัทก็เติบโตขึ้นหลายเท่าตัวซึ่งมันหมายความว่าอนาคตของพวกเขาจะยิ่งมั่นคง

ประธานบริษัทที่เก่งกาจและดีขนาดนี้จะหาได้จากที่ไหนอีกจริงไหม?

ดังนั้นการให้ประธานบริษัทและลูกสาวได้กินข้าวก่อนนับได้ว่าเป็นเรื่องเล็กและสมควร!

อวี้ฮ่าวหรานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นภาพนี้

“ไม่จำเป็นหรอก พวกคุณกำลังรีบอยู่ ผมไม่ได้รีบอะไร ผมรอได้เข้าแถวกันต่อเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานไม่ยอมก้าวไปข้างหน้า เขาปฏิเสธพวกพนักงานอย่างจริงใจ

ต้องรู้ว่าเขามีเวลากินข้าวได้ทั้งวัน แต่พนักงานพวกนี้มีเวลาพักกลางวันแค่ชั่วโมงเดียว ดังนั้นจะเบียดเบียนพนักงานของตัวเองได้ยังไง?

ทางด้านของพวกพนักงานเมื่อเห็นเช่นนี้ พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกชื่นชมอวี้ฮ่าวหรานมากกว่าเดิมและไม่พูดโน้มน้าวอะไรต่อ ทั้งหมดเข้าแถวกันตามเดิมด้วยสีหน้าที่มีความสุข

ในขณะเดียวกัน พวกพนักงานที่ตักอาหารไปแล้วและนั่งกินอยู่ไกล ๆ ที่โต๊ะ ต่างก็กระซิบกระซาบเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วย

“ดูสิ ท่านประธานของเราไม่ถือตัวเลย เขายอมต่อแถวแบบเดียวกับพวกเราด้วยแหละ!”

“ใช่ ภาพแบบนี้หาไม่ได้จากหลี่จิงเทียน หรือผู้บริหารคนอื่น ๆ แน่นอน เมื่อในอดีตฉันเคยโดนหลี่จิงเทียนด่าเพราะหลีกทางให้เขาช้าไป แต่ดูตอนนี้สิ ประธานอวี้ดีกว่าคนพวกนั้นราวฟ้ากับเหว!”

“อืม ประธานอวี้ เป็นเจ้านายที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาจริง ๆ และยิ่งไปกว่านั้น ตั้งแต่ประธานอวี้กลายมาเป็นเจ้านาย บริษัทของเราก็กลายเป็นบริษัทที่มีสวัสดิการที่ดีที่สุดในเมือง!”

“…”

ถึงแม้ว่าเสียงกระซิบกระซาบกันจะเบามาก แต่อวี้ฮ่าวหรานก็ได้ยินอย่างชัดเจน

สิ่งนี้เป็นไปตามที่เขาคาดเอาไว้และตั้งใจอยู่แล้ว การที่พนักงานมีขวัญกำลังใจที่ดีมันหมายถึงบริษัทจะยิ่งก้าวหน้าได้ไวมากขึ้นด้วย

หลังจากต่อคิวได้ไม่นานเท่าไหร่ คู่พ่อลูกก็ได้รับอาหารและเลือกที่จะนั่งโต๊ะตรงมุมห้อง

“พ่อจ๋า! ผัดไข่อันนี้อร่อยจังเลย!”

ถวนถวนเอ่ยขึ้นชมเสียงดังหลังจากที่เคี้ยวผัดไข่ใส่มะเขือหมดปาก

อวี้ฮ่าวหรานยิ้มเมื่อได้ยิน และจากนั้นเขาลองชิมดูบ้างซึ่งเขาก็พบว่ามันอร่อยจริง ๆ!

นี่มันนับได้ว่างบสวัสดิการของโรงอาหารที่เขาเพิ่มให้ไม่ได้เสียเปล่าเลย และไม่น่าแปลกใจเลยที่มีคนต่อคิวยาวเหยียดเพื่อรอกินอาหารในโรงอาหารแทนที่จะออกไปซื้อข้างนอกหรือเอาอาหารมากินเองเหมือนเมื่อก่อน

…

อีกด้านหนึ่ง หลังจากถูกไล่ออกจากบริษัท เผิงอิงอิงก็ขับรถมุ่งหน้าไปที่บริษัทจื่อจินด้วยสีหน้าอาฆาตแค้น

“รอก่อนเถอะ อวี้ฮ่าวหราน! ฉันจะทำให้แกเสียใจ!”

หลังจากผ่านไปราว 1 ชั่วโมง เผิงอิงอิงก็ไปถึงบริษัทจื่อจินและได้เข้าพบกับกัวหย่งซิน

“คุณกัว ฉันคืออดีตผู้จัดการฝ่ายบุคคลของเครือฮ่าวหราน ฉันได้ยินมาว่าคุณกับอวี้ฮ่าวหรานมีความแค้นต่อกัน ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยคุณจัดการกับไอ้สารเลวนั่น!”

“โอ้ คุณต้องการช่วยผมจัดการกับอวี้ฮ่าวหรานงั้นเหรอ?”

กัวหย่งซินแสดงสีหน้าเบิกบานเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายจะมาช่วยเขาจัดการกับอวี้ฮ่าวหรานอีกแรง

เขารู้จักเผิงอิงอิงมาก่อนหน้านี้แล้ว เพราะหลายวันที่แล้วเขาให้คนของเขาไปหาข้อมูลเกี่ยวกับพนักงานระดับสูงทุกคนของเครือฮ่าวหรานมาทั้งหมด

“ฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าเธอไม่มาหลอกฉัน?”