ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 259

บทที่ 259 เลี่ยงภาษี

“พี่เขย พี่จะตามใจถวนถวนแบบนี้ไม่ได้นะ! พี่ตามใจลูกมากเกินไปแล้ว!”

หลี่หรงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยตำหนิพี่เขยของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้นตั้งแต่พี่เขยของเธอกลับมา ถวนถวนก็เริ่มดื้อกับเธอราวกับว่าเด็กน้อยมีคนให้ท้ายซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย!

ในท้ายที่สุด ทุกคนก็ตกลงกันได้ว่า ถวนถวนจะต้องไปเรียนเปียโนในวันจันทร์ที่จะถึงนี้หรือก็คืออีกสามวันข้างหน้า

หลังจากนั้นในทุก ๆ วันที่ผ่านไป อวี้ฮ่าวหรานพาถวนถวนไปเล่นที่สวนสนุกของบริษัททุกวัน ซึ่งเด็กน้อยรู้สึกเบิกบานเป็นอย่างมาก

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก

ในที่สุดก็ถึงเช้าวันจันทร์ อวี้ฮ่าวหรานพาลูกสาวของตัวเองไปที่โรงเรียนสอนดนตรีที่อยู่ใกล้บ้าน

ในทันทีที่อวี้ฮ่าวหรานก้าวเข้าไปด้านในตึก ครูผู้สอนก็ออกมาต้อนรับพวกเขาทันที

“สวัสดีค่ะ คุณพ่อต้องการพาลูกสาวมาลงทะเบียนเรียนคลาสเปียโนใช่ไหมคะ?”

ครูสาวเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ

อวี้ฮ่าวหราน มองไปที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ครูสาวคนนี้น่าจะมีอายุราวยี่สิบต้น ๆ เท่านั้น ดูเหมือนว่าเธอน่าจะเพิ่งเรียนจบมาหมาด ๆ เธอทำทรงผมหางม้า ใส่เสื้อสีเขียวอ่อนและกระโปรงสีฟ้าซึ่งมันยิ่งทำให้เธอดูสดใส

หลังจากสำรวจครูสาวคนนี้อยู่ครู่หนึ่ง อวี้ฮ่าวหรานจึงบอกความประสงค์ทันที

“ใช่ ผมมาตามที่น้องภรรยาของผม หลี่หรง นัดกับที่นี่เอาไว้”

“อืม…ถ้าอย่างนั้นน่าจะมีการลงทะเบียนเอาไว้แล้ว ดิฉันขอไปตรวจสอบก่อนสักครู่นะคะ คุณพ่อกับลูกสาวรบกวนนั่งรอที่เก้าอี้ก่อนสักครู่ค่ะ”

หลังจากนั้นครูสาวเดินไปที่โต๊ะซึ่งตั้งอยู่มุมห้องและหลังจากค้นเอกสารดูอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เดินกลับมาหาอวี้ฮ่าวหราน

“เจอแล้วค่ะ คุณผู้หญิงชื่อหลี่หรงลงทะเบียนเอาไว้ให้แล้ว คุณคือคุณพ่อที่ชื่ออวี้ฮ่าวหรานใช่ไหมคะ?”

จากนั้นเมื่อเธอยืนยันตัวตนของอวี้ฮ่าวหรานได้แล้ว เธอจึงแนะนำตัวเอง

“ดิฉันชื่อ หลิวว่านฉิง เป็นครูสอนเปียโนของน้องถวนถวนในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนนี้ ฉันขอฝากตัวด้วยก็แล้วกันนะคะ!”

“อืม”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าตอบกลับเล็กน้อย

“หลังจากนี้อีก 10 นาทีชั้นเรียนเปียโนจะเริ่ม นี่คือหนังสือเรียนเปียโนพื้นฐานของหนูถวนถวนนะจ้ะ ถ้าหนูพร้อมแล้ว หนูเข้าไปรอในห้องเรียนพร้อมกับครูตอนนี้เลยก็ได้”

หลังจากแนะนำตัวกับอวี้ฮ่าวหรานเสร็จ หลิวว่านฉิงหันไปยื่นหนังสือให้กับถวนถวนก่อนที่จะลูบหัวของเด็กน้อยด้วยสีหน้าเอ็นดู

“หนู…”

ถวนถวนแสดงสีหน้าลังเล เด็กน้อยไม่อยากอยู่ที่นี่สักเท่าไหร่ แต่ด้วยความเป็นมิตรของหลิวว่านฉิง เด็กน้อยจึงปฏิเสธไม่ออก

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหราน เมื่อเห็นความอ่อนโยนของหลิวว่านฉิง เขาก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“ถ้างั้นนับจากนี้ผมขอฝากลูกสาวของผมเอาไว้กับคุณด้วยก็แล้วกัน ผมจะมารับลูกสาวอีกทีตอนเย็นช่วงเวลาเลิกเรียน”

“พ่อจ๋า หนูไม่อยากอยู่ที่นี่…”

เมื่อเห็นว่าพ่อของเธอจะจากไป ถวนถวนวิ่งตามไปดึงชายเสื้อทันที เธอไม่อยากอยู่ในสถานที่ ๆ ไม่คุ้นเคยคนเดียว

“ถวนถวน ไม่เป็นไรหรอกลูก คุณครูหลิวจะดูแลลูกอย่างดี พ่อมั่นใจ”

เมื่อเห็นสีหน้าที่เป็นกังวลของลูกสาว อวี้ฮ่าวหรานก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมาปลอบ ไม่ว่ายังไงการเรียนเปียโนมันก็ถือว่าเป็นผลประโยชน์ของถวนถวน แถมหลี่หรงก็คะยั้นคะยออีกต่างหาก

แต่แล้วในขณะเดียวกันนี้ เด็กชายคนหนึ่งก็โผล่หัวออกมาจากห้องเรียน

“เอ๊ะ? ถวนถวน! ฉันว่าแล้วว่านี่ต้องเป็นเสียงของเธอ!”

เด็กชายแสดงสีหน้าตื่นเต้นทันทีเมื่อเห็นหน้าของถวนถวน

“ตงตง! นายก็อยู่ที่นี่ด้วยงั้นเหรอ!”

ถวนถวนหันขวับไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงคนทัก และเธอแสดงสีหน้าตื่นเต้นทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนโรงเรียนเดียวกันก็อยู่ที่นี่ด้วย!

เด็กน้อยทั้งสองคนนี้สนิทกันมากตอนที่อยู่โรงเรียน ดังนั้นทั้งคู่จึงรู้สึกดีใจมากที่ได้เจอกันที่นี่