ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 264

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานเดินกลับไปถึงที่รถ หลี่จิงเทียนและอดีตหัวหน้าฝ่ายบัญชีที่กำลังตะลึงค้างก็ได้สติ

ทั้งเขาและเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า อวี้ฮ่าวหรานจะแข็งแกร่งเหนือมนุษย์ได้ขนาดนี้ การที่พวกเขาตั้งตัวเป็นศัตรูกับชายหนุ่มตรงหน้านั้นเป็นเรื่องที่โง่เง่าสิ้นดี!

อดีตหัวหน้าฝ่ายบัญชีมองไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยแววตาหวาดกลัวระคนชื่นชม ซึ่งแน่นอนว่าความหวาดกลัวนั้นเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นเมื่ออวี้ฮ่าวหรานเดินเข้ามาใกล้ เธอจึงรีบกลับเข้าไปนั่งในรถด้วยอาการสั่นงันงก

“ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าเธอให้ความร่วมมือ ฉันจะปกป้องเธอเป็นอย่างดีไม่ให้ใครมาทำร้ายเธอได้ ทีนี้เธอเห็นแล้วหรือยัง?”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหวาดกลัวเขาจนตัวสั่น อวี้ฮ่าวหรานจึงเอ่ยปลอบ

ทางด้านของหลี่จิงเทียน ก็รีบกลับขึ้นรถด้วยอาการสั่นกลัวเช่นกัน

พี่เขยของเขาเป็นคนหรือเป็นสัตว์ประหลาดกันแน่!

แค่พริบตาเดียวคนหลายสิบคนก็ล้มระเนระนาดราวกับโดนรถสิบล้อล่องหนชน?

นั่นมันบ้าอะไรกัน?!

แน่นอนว่าตอนนี้หลี่จิงเทียนยิ่งกลัวพี่เขยของตัวเองมากขึ้นอีกเป็นสิบเท่า หลังจากได้เห็นภาพที่น่าตกตะลึงเมื่อครู่ไป

ในขณะที่คนอื่น ๆ กำลังคิดไปต่าง ๆ นานา อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่ เขาขึ้นรถและเร่งเครื่องมุ่งหน้าไปยังบริษัทชิวเฮิงต่อทันที

หลังจากผ่านไปอีกราวครึ่งชั่วโมง หลิ่วอวี้จิงก็ได้รู้ข่าวความล้มเหลว

“ไอ้หนุ่มนั่นมันแข็งแกร่งขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?”

หลังจากได้ยินรายงานทั้งหมดจากลูกน้องของตัวเอง หลิ่วอวี้จิงก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

ไอ้หนุ่มนั่นมันอายุน้อยกว่าเขาเกือบเท่าหนึ่งแท้ ๆ แต่มันกลับแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง?

“เป็นความจริงหัวหน้า! คนของเราไม่อาจต้านทานไอ้เจ้าหนุ่มนั่นได้เลย”

“ใช่ หัวหน้า นับจากนี้เราคงต้องระวังมันมากกว่าเดิม ความแข็งแกร่งของมันไม่ใช่สิ่งที่เราจะมองข้ามได้…”

เมื่อเห็นสีหน้าไม่เชื่อของหัวหน้าตัวเอง อู๋เฟิงและหวางเว่ยต่างรายงานด้วยสีหน้าหดหู่

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง พวกเขาเพิ่งกลับมาถึงสาขาใหญ่และรายงานทุกอย่างให้กับหลิ่วอวี้จิงฟัง

“อืม ว่าแต่มันพูดอะไรบ้างหรือเปล่าก่อนจะปล่อยพวกแกมา?”

หลิ่วอวี้จิงถามกลับด้วยสีหน้าสงสัย จากคำพูดของลูกน้องทั้งสองหากเป็นตามปกติเขาคงสั่งลงโทษพวกมันไปแล้ว เพราะการพูดแบบนี้มันมีแต่จะทำให้คนในแก๊งเสียขวัญ แต่เมื่อเห็นสภาพที่สะบักสะบอมของทั้งคู่ เขาจึงละเว้นโทษให้

“อ…อันที่จริง ไอ้เวรนั่นมันฝากคำพูดมาเหมือนกัน…”

หวางเว่ยอยากจะถ่ายทอดข้อความที่อวี้ฮ่าวหรานฝากมาแต่เขาเองก็ไม่กล้าที่จะพูดมันออกไปดัง ๆ

เขากลัวว่าหัวหน้าของเขาจะโกรธจนเลือดขึ้นหน้าและพลั้งมืออัดเขา

อย่างไรก็ตาม อู๋เฟิงที่อยู่ข้าง ๆ นั้นมีความกล้ามากกว่า เขาสูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนจะพูดต่อทันที

“หัวหน้า! ไอ้สารเลวนั่นมันฝากข้อความมาให้หัวหน้า มันบอกว่าแก๊งของเราเป็นเศษขยะ และถ้ามันว่างเมื่อไหร่มันจะมาคิดบัญชีกับเรา…”

“โครม!!”

ในทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ หลิ่วอวี้จิงก็ทุบโต๊ะจนแตกกระจายทันทีด้วยสีหน้าเดือดดาล

มาคิดบัญชีกับฉันคนนี้งั้นเหรอ?

ไอ้เด็กเวรนั่นมันกล้าดียังไงถึงพูดจาจองหองขู่ข้าแบบนี้!

“ไอ้สารเลวไม่รู้จักตายนั่นกล้าพูดแบบนั้นจริง ๆ ใช่ไหม?”

ด้วยความโมโห เขาถามขึ้นอีกรอบ…

“ป…เป็นความจริงครับหัวหน้า! ผมได้ยินเต็มสองรูหู มันบอกว่าพวกเราเป็นแค่เศษขยะที่มันจะกำจัดทิ้งตอนไหนก็ได้!”

หวางเว่ยพูดใส่สีเข้าไปอีกนิดหน่อยเพื่อให้หัวหน้าของเขายิ่งโกรธ เขาต้องการที่ให้หัวหน้าแก๊งไปล้างแค้นอวี้ฮ่าวหรานให้ทั้งสองคน

ในสายตาของเขา หัวหน้าแก๊งของเขานั้นแข็งแกร่งที่สุดและด้วยอายุที่มีมากกว่าอวี้ฮ่าวหรานเกือบหนึ่งเท่า มันคงเป็นไปไม่ได้ที่หัวหน้าของเขาจะอ่อนแอกว่าอีกฝ่าย หากหัวหน้าของเขาลงมือด้วยตัวเอง อวี้ฮ่าวหรานน่าจะตายแน่ ๆ จริงไหม?

คนที่อายุยี่สิบต้น ๆ อย่างอวี้ฮ่าวหราน ไม่น่าจะแข็งแกร่งไปกว่าหัวหน้าของเขาแน่นอน!

แน่นอนว่าหลิ่วอวี้จิงยิ่งโมโหมากขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของหวางเว่ย…

อวี้ฮ่าวหรานสร้างความเสียหายให้กับแก๊งของเขาหลายรอบแล้ว และตอนนี้ยังดูถูกแก๊งของเขาอีก!