ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 263

“ไม่นะ ไม่นะ!!!”

หลี่จิงเทียนสติแตกไปเหมือนกันเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายต้องการชีวิตของเขา

ก่อนหน้านี้กัวหย่งซินยังคุยกับเขาดี ๆ อยู่เลย ไหงตอนนี้กลับส่งคนมาฆ่าเขาอย่างเลือดเย็นขนาดนี้?

ในขณะเดียวกัน อวี้ฮ่าวหรานที่รู้สึกเริ่มเบื่อแล้วจึงเอ่ยขัดขึ้น

“โอ้ พวกแกต้องการปิดปากพยานของฉันงั้นเหรอ? พวกแกนี่โง่ยิ่งกว่าจริง ๆ”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็ส่ายหัวพร้อมกับยิ้มอย่างขบขันให้กับอีกฝ่าย

“ถ้าใช่แล้วยังไง? แกคิดว่าแกจะทำอะไรได้งั้นหรือไงวะ? ถุย! ยิ้มไปเถอะ หลังจากนี้แกได้ไปยิ้มต่อในนรกแน่!”

อู๋เฟิงเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้นสบถก่อน

“เอาแม่งเลย! หักแขนหักขาไอ้ลูกหมานี่ให้ฉัน อย่าเพิ่งให้มันตาย ฉันอยากจะเล่นสนุกกับมันหลังจากนี้!”

จากนั้น หวางเว่ยก็ตะโกนสั่งขึ้นทันที เขาเบื่อที่จะเปลืองน้ำลายกับอวี้ฮ่าวหรานเช่นกัน

เมื่อได้รับคำสั่ง นักเลงเกือบ 70 คน ต่างควงมีดวิ่งเข้าไปหาอวี้ฮ่าวหรานกันอย่างพร้อมเพรียง!

หากเป็นในสายตาของคนธรรมดา เมื่อเผชิญกับสถานการณ์นี้ย่อมเข่าอ่อนจนทรุดตัวลงไปที่พื้นรอรับความตายแน่นอน

แต่ในทางกลับกัน สำหรับอวี้ฮ่าวหรานแล้ว สถานการณ์นี้มันไม่ต่างอะไรกับการมีมด 70 ตัววิ่งกรูกันเข้ามาหาเขา ซึ่งแค่ไล่เหยียบพวกมันไม่กี่ทีก็ตายหมดแล้ว

“ไอ้ลูกหมา วันนี้แกไม่รอดแน่ แกต้องชดใช้ที่ทำให้ลูกพี่ของฉันเสียหน้า!”

นักเลงคนที่วิ่งไวที่สุดควงมีดเข้ามาหาพร้อมกับตะโกนเยาะเย้ยดังลั่น

แต่แล้ว ในวินาทีที่มีดกำลังจะสับไปที่แขนของอวี้ฮ่าวหราน จู่ ๆ กลับมีมือข้างหนึ่งกำใบมีดเอาไว้แน่นหยุดการฟันได้อย่างง่ายดาย!

มือที่กำใบมีดนั้นไม่ใช่ของใครอื่นนอกจากอวี้ฮ่าวหราน!

บรรดานักเลงที่เห็นภาพนี้ ตาของพวกเขาแทบจะถลนออกจากเบ้า

คนบ้าอะไรรับมีดได้ด้วยมือเปล่าแบบนี้!

อย่างไรก็ตามในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึง อวี้ฮ่าวหรานก็โคจรพลังวิญญาณในร่างกาย และปลดปล่อยคลื่นพลังกวาดไปทางด้านหน้าที่พวกนักเลงกำลังวิ่งเข้ามาอย่างฉับพลัน

“บรึ้ม!!”

ด้วยความรุนแรงของคลื่นพลังและการคำนวณของอวี้ฮ่าวหราน นักเลงกว่า 70 คนก็กลิ้งล้มระเนระนาดไปตาม ๆ กัน พวกนักเลงทุกคนต่างกระอักเลือดออกมาทันทีซึ่งมันแสดงให้เห็นได้ชัดว่าอวัยวะภายในของพวกเขาทุกคนล้วนเสียหาย!

แค่การโจมตีครั้งเดียว คน 70 คนถึงกับสิ้นสภาพ!

แค่ครั้งเดียวเท่านั้น!

“อ๊ากกกกกกก”

“ส…สัตว์ประหลาดชัด ๆ!”

“ม..ไม่เอาแล้ว ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่เอาด้วยแล้ววว”

บรรดาพวกนักเลงที่ยังพอลุกไหวต่างกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกและพยายามตะเกียกตะกายหนีอย่างทุลักทุเล

พวกเขาไม่กล้าเผชิญหน้ากับอวี้ฮ่าวหรานอีกต่อไปแล้ว

“นี่มัน นี่มัน!”

อู๋เฟิงที่ดูเหตุการณ์อยู่รู้สึกกลัวจนขนลุกซู่เมื่อเห็นว่าอวี้ฮ่าวหราน แข็งแกร่งแค่ไหน

ศัตรูของพวกเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับพวกเขาแน่ ๆ!

หวางเว่ยนั้นตกตะลึงยิ่งกว่า เพราะเขาเคยเผชิญกับอวี้ฮ่าวหรานมาก่อนในบ่อน

“โอ้ พวกแกอ้อนวอนเป็นเหมือนกันด้วยเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย ตอนนี้ชายหนุ่มยังไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ด้วยซ้ำแต่ไอ้พวกมดปลวกนี่ก็ยอมอ้อนวอนเขาซะแล้ว

พวกมดแมลงนี่มันเล่นด้วยไม่สนุกเลยจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขานึกได้ว่าเขาต้องรีบไปหาเฉิงกัวอันเพื่อจบเรื่องกับสรรพากร ชายหนุ่มก็ขี้เกียจจะพูดมากกับคนพวกนี้อีกต่อไป เขาปล่อยคนทั้งคู่นี้ลงไปที่พูดก่อนที่จะเอ่ยขึ้น

“เอาล่ะ ครั้งนี้ฉันจะยังไม่ฆ่าพวกแก แต่ในเมื่อครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ดังนั้นฉันต้องมอบของฝากเอาไว้ช่วยย้ำเตือนใจพวกแกสักหน่อย!”

“ย…ย้ำเตือนใจ?”

“ฉ…ฉันผิดไปแล้ว อย่าทำฉันเลย…”

ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะไม่รู้ว่าอวี้ฮ่าวหรานจะทำอะไรต่อ แต่พวกเขาก็รีบกราบกรานเพื่อขอความเมตตาอีกรอบ แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าพวกเขาจะขอร้องยังไงมันก็ไร้ผล!

“กร๊อบ กร๊อบ!!”

มือของทั้งคู่ที่กำลังกราบกรานอยู่ที่พื้นโดนอวี้ฮ่าวหรานเหยียบอย่างฉับพลันจนกระดูกแหลกละเอียด!

ทั้งสองคนต่างเจ็บปวดจนแทบคลั่ง แต่ก็ไม่กล้าร้องออกมาเพราะกลัวว่าจะทำให้อวี้ฮ่าวหรานขุ่นเคือง พวกเขาทำได้แต่ก้มหมอบอยู่อย่างนั้นเพื่อรอให้อวี้ฮ่าวหรานจากไปด้วยเหงื่อที่ชุ่มกาย

อวี้ฮ่าวหรานมองไปที่คนทั้งคู่อย่างเย้ยหยันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินจากไป

แต่เมื่อเขาเดินไปได้ครึ่งทางก่อนที่จะถึงรถของตัวเอง อวี้ฮ่าวหรานพลันหันกลับมาและตะโกนขึ้น

“ช่วยฉันเอาข้อความนี้ไปบอกกับหัวหน้าของพวกแกที พวกแกทุกคนน่ะไม่ต่างอะไรกับเศษขยะในสายตาของฉัน หากพวกแกบังอาจมาสร้างความรำคาญให้ฉันอีกรอบ คราวหน้าฉันจะไปเหยียบพวกแกถึงที่โดยเฉพาะหัวหน้าของพวกแก!”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็เดินกลับไปที่รถต่อ

อู๋เฟิงและหวางเว่ยเมื่อได้ยินเช่นนี้พวกเขาต่างก็ตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม ไอ้คน ๆ นี้มันกล้าขู่ว่าจะไปเหยียบหน้าหัวหน้าแก๊งของเราถึงถิ่นเลยงั้นเหรอ?