ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 293

“หัวหน้าโจว พวกเราไม่ได้เกี่ยวอะไรกับไอ้คน ๆ นี้เลย มันสร้างเรื่องปั่นหัวพวกเรา”

“ใช่ หัวหน้าโจว! พวกเราไม่รู้เรื่อง พวกเราโดนปั่นหัว!”

“…”

เมื่อเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานเป็นตัวตนที่พวกเขาไม่อาจล่วงเกินได้ บรรดาหัวหน้าแก๊งเล็กทั้งหลายต่างก็พากันแก้ตัว หาทางเอาตัวรอดกันในทันที

ส่วนโจวเฟยหู่ เมื่อเห็นเช่นนี้ก็หัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยว่า

“ฮ่าฮ่า ทุกคนไม่ต้องกังวล ฉันโจวเฟยหู่ เป็นคนที่รู้จักบุญคุณความแค้นดี และฉันรู้ว่าพวกนายทุกคนนั้นถูกปลุกปั่นโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไร”

หลังจากพูดจบประโยค โจวเฟยหู่ก็เบนสายตากลับไปที่เจาหลี่

“ไอ้คน ๆ นี้มันกล้าที่จะล่วงเกินผู้มีพระคุณของแก๊งพยัคฆ์เวหา แน่นอนว่ามันสมควรตาย!”

ในทันทีที่บรรดาคนจากแก๊งเล็กอื่น ๆ ได้ยินคำนี้ พวกเขาต่างตกตะลึงกันอีกรอบ

พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชายหนุ่มที่ดูอายุยี่สิบกว่า ๆ คนนั้นเป็นผู้มีพระคุณของแก๊งใหญ่อย่างแก๊งพยัคฆ์เวหา

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมโจวเฟยหู่ถึงออกคำสั่งให้กระทืบเจาหลี่ทันที

“แต่เนื่องจากวันนี้เป็นวันดีที่พวกเรามารวมตัวประชุมกัน ดังนั้นฉันจะยอมเมตตาไว้ชีวิตมันสักครั้ง แต่ด้วยความผิดของมัน ฉันจะตัดสิทธิ์ไม่ให้แก๊งอินทรีเข้าร่วมเป็นพันธมิตรของเรา!”

โจวเฟยหู่กวาดสายตามองทุกคนที่อยู่ในห้องโถงและเอ่ยตัดสินใจออกไป

แน่นอนว่าไม่มีใครโต้แย้งกับการตัดสินใจนี้ของโจวเฟยหู่ เพราะไม่ว่ายังไงแก๊งอินทรีไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเขาอยู่แล้ว

แต่แล้วในขณะที่ทุกคนเงียบ จู่ ๆ มีเสียงตะโกนหนึ่งดังขึ้นในฝูงชน

“ม…ไม่ได้นะ! แก๊งอินทรีของฉันถูกแก๊งวาฬยักษ์หมายหัวเอาไว้แล้วจากการที่มาเข้าร่วมประชุมในวันนี้ ถ้าวันนี้แก๊งของฉันไม่ได้เข้าร่วม พวกฉันทั้งแก๊งจบเห่แน่นอน!”

คนที่ตะโกนขึ้นไม่ใช่ใครอื่น เขาคือเจาอิง พ่อของเจาหลี่นั่นเอง

ถึงแม้ว่าตัวเองจะเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสกับอาการบาดเจ็บที่ขาซึ่งโดนอวี้ฮ่าวหรานบดขยี้กระดูก แต่การตัดสินใจของโจวเฟยหู่ก็ทำให้ตัวเขาเองลืมความเจ็บไปชั่วขณะ และตะโกนขึ้นด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด

หากเขายอมรับบทลงโทษนี้ ก็จะเหลือตัวเลือกแค่สองทางคือ หนีออกไปจากเมืองเกิดของตัวเองเหมือนหมาจรจัด หรือไม่ก็อยู่รอความตายที่แก๊งตัวเอง

เขายอมไม่ได้!

อย่างไรก็ตาม โจวเฟยหู่ไม่ได้ใส่ใจกับสีหน้าตื่นตระหนกของเจาอิงเลย

“โทษที ชะตากรรมของแก๊งอินทรีไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน และยิ่งไปกว่านั้น ใครก็ตามที่ล่วงเกินน้องอวี้ มันผู้นั้นคือศัตรูของแก๊งพยัคฆ์เวหา!”

หลังจากพูดจบ โจวเฟยหู่ก็โบกมือสั่งลูกน้องของตัวเองให้ลากตัวคนของแก๊งอินทรีทั้งหมดออกไปด้านนอกและไล่กลับไป

เจาหลี่ผู้ซึ่งอยู่ในสภาพสะบักสะบอม ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเหตุการณ์มันจะกลับกลายเป็นแบบนี้

การแก้แค้นที่แสนสุขของเขาจู่ ๆ กลับกลายเป็นหายนะของทั้งแก๊งอินทรี!

เขาจะไม่ยอม!

ไอ้คน ๆ นั้นมันกลับกลายเป็นตัวตนยักษ์ใหญ่แบบนี้ได้ยังไง!

ในทางกลับกัน ระหว่างที่ถูกลากตัวออกไปนั้น เจาอิงมองไปที่ลูกชายของตัวเองด้วยสายตาเดือดดาล

ถ้าตอนนี้ขาของเขาไม่หักล่ะก็…คงเตะลูกชายของตัวเองให้ตายไปแล้ว!

หากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากแก้งค์พยัคฆ์เวหา นับจากนี้แก็งอินทรีไม่รอดแน่!

ความชิบหายนี้มันเกิดจากลูกชายของเขา!

“ทำไมฉันถึงมีลูกที่ระยำอย่างแก!!!”

เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนด่า

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะตะโกนด่าให้ดังสักแค่ไหน ตอนนี้มันก็ไร้ประโยชน์

หลังจากจัดการแก๊งอินทรีเรียบร้อยแล้ว โจวเฟยหู่จึงพาหัวหน้าแก๊งเล็กอื่น ๆ ทุกคนไปยังห้องประชุมขนาดใหญ่ที่อยู่หลังร้าน

“น้องอวี้ โทษทีที่ทำให้นายรอนาน วันนี้ฉันทำพลาดไปหลายอย่างจริง ๆ”

ในทันทีที่เดินเข้ามาในห้องประชุม โจวเฟยหู่กล่าวขอโทษอวี้ฮ่าวหราน ทันที