ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 292

ทุกคนต่างตกตะลึงในความแข็งแกร่งของอวี้ฮ่าวหราน

แต่หารู้ไม่ เมื่อครู่นี้อวี้ฮ่าวหรานยังไม่ได้ใช้พลังวิญญาณเลยด้วยซ้ำ

แรงทั้งหมดนั่นมาจากพละกำลังของร่างเทวะล้วน ๆ!

เมื่อเห็นภาพของเพื่อร่วมแก๊งตัวเองถูกเตะกระเด็นจนสลบไสล ก็พากันหยุดนิ่งทันที และไม่กล้าที่จะพุ่งเข้าอวี้ฮ่าวหรานอีกต่อไป

ล้อเล่นหรือไง! ใครมันจะไปสู้กับสัตว์ประหลาดแบบนี้ได้!

เมื่อเจาหลี่เห็นเช่นนี้เขาเองก็สั่นกลัวยิ่งกว่าเดิม และเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนั้นที่ภูเขาเหมยซาน ลูกน้องเขานับสิบก็โดนอวี้ฮ่าวหรานอัดจนร่วงไปง่าย ๆ ดังนั้นคนยี่สิบกว่าคนที่พวกเขามีตอนนี้มันย่อมไม่พอแน่นอน!

ทว่าเมื่อเขามองไปรอบ ๆ ตัว และเห็นว่าที่นี่มีแก๊งอื่นอยู่เยอะ เขาก็เกิดความคิดที่บรรเจิด

“พี่น้องชาวแก๊งทั้งหลาย! ไอ้เวรนี่มันมาที่นี่เพื่อสร้างความวุ่นวายให้กับพวกเราแน่นอน! พวกเราควรช่วยกันฆ่ามันทิ้งซะ! อย่าลืมว่าที่นี่มีแก็งพยัคฆ์เวหาอยู่ด้วย หากพวกเขาเห็นว่าพวกเรายังไม่สามารถจัดการกับคน ๆ เดียวได้ พวกเขาคงไม่ยอมรับพวกเราแน่!”

เขาตะโกนขึ้นด้วยใจระทึก พยายามปลุกระดมคนรอบ ๆ

บรรดาแก๊งอื่น ๆ เมื่อได้ยินเช่นนี้ต่างก็เริ่มคล้อยตาม และเมื่อพวกเขาคิดถึงความแปลกแยกของอวี้ฮ่าวหราน พวกเขาต่างก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์ร้ายแน่นอน

“จริงด้วย! ฆ่ามันเลยพวกเรา!”

“ได้! ฉันเองก็ไม่ชอบขี้หน้ามันตั้งแต่ต้นเช่นกัน!”

“เอามัน! แสดงให้แก๊งพยัคฆ์เวหาเห็นว่าพวกเราก็มีดี!”

“…”

ด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่านของทุกคนในห้องโถง บรรยากาศจึงเดือดระอุอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกัน อวี้ฮ่าวหรานก็กวาดสายตามองไปยังนักเลงนับร้อยที่อยู่รายล้อม ถึงแม้ว่าเรื่องราวมันจะถูกปั้นแต่งขึ้น แต่เขาก็ไม่สนใจจะอธิบาย พวกมดแมลงพวกนี้ต่อให้มีหรือไม่มี ชายหนุ่มก็สามารถทำให้แก๊งพยัคฆ์เวหาชนะแก๊งวาฬยักษ์และแก๊งฉลามคลั่งได้อยู่ดี!

“หึหึ พวกแกมันก็แค่มดแมลง เข้ามาพร้อม ๆ กันเลยดีกว่ามา ฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเยอะ!”

อย่างไรก็ตาม วินาทีก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลาย จู่ ๆ กลับมีคนกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากประตูด้านหลังห้องโถง

“นั่นโจวเฟยหู่นี่นา!”

“แก๊งพยัคฆ์เวหามาแล้ว!”

เมื่อคนแก๊งอื่น ๆ เห็นโจวเฟยหู่เดินนำหน้ากลุ่มมา พวกเขาต่างก็ละความสนใจจากอวี้ฮ่าวหราน และทำตัวสงบเสงี่ยมในทันที

ที่นี่มันคือถิ่นของแก๊งพยัคฆ์เวหา เมื่ออยู่ต่อหน้าโจวเฟยหู่ ใครกันจะกล้าทำอะไรบุ่มบ่าม?

พวกเขาเป็นแค่แก๊งเล็ก ๆ หากทำให้แก๊งใหญ่อย่างแก๊งพยัคฆ์เวหาโมโห มันก็ไม่ต่างอะไรกับรนหาที่ตาย!

หลังจากกลุ่มของโจวเฟยหู่เดินออกมาจากด้านหลังร้าน หวังเหยียนเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นอวี้ฮ่าวหรานกำลังถูกล้อมโดยสมาชิกแก๊งอื่น ๆ ที่พวกเขาเรียกมาประชุม

หวังเหยียนขมวดคิ้วแน่นทันที

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น น้อง…”

แต่แล้วก่อนที่หวังเหยียนจะทันได้พูดจบ เจาหลี่ซึ่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนตะโกนขึ้นแทรกซะก่อน

“รองหัวหน้าแก๊งหวัง! ไอ้คน ๆ นั้นมันมาจากไหนไม่รู้! มันไม่เห็นแก๊งพยัคฆ์เวหาอยู่ในสายตาเลย มันทำร้ายคนที่นี่ไปมากมาย พวกเรากำลังจัดการลงโทษมันแทนพวกคุณ!”

เขาแต่งเรื่องขึ้นมาใหม่อย่างหน้าตาเฉย ไม่ว่ายังไง เมื่อกี้คนอื่น ๆ ก็อยู่ข้างเขาอยู่แล้ว ดังนั้นการที่เขาปรับแต่งเรื่องราวสักนิดหน่อยมันคงไม่มีใครว่าอะไรจริงไหม?

ตอนนี้เมื่อแก๊งพยัคฆ์เวหาปรากฏตัวขึ้นแล้ว เขามั่นใจว่าอวี้ฮ่าวหราน จะต้องโดนยำตายแน่นอน!

อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ยินคำพูดของเจาหลี่ หวังเหยียนสีหน้าเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวทันที

ในขณะเดียวกัน โจวเฟยหู่ที่ฟังอยู่ระเบิดอารมณ์โมโหขึ้นมาอย่างฉับพลัน!

“พวกแก…ไปจับไอ้เด็กนั่นมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

โจวเฟยหู่ชี้ไปยังกลุ่มคนและตะโกนเสียงดังลั่น

หัวหน้าสาขาของโจวเฟยหู่พยักหน้ารับคำสั่งอย่างรวดเร็วและกระโจนเข้าไปกลางกลุ่มคนทันที

บรรดาหัวหน้าสาขาของโจวเฟยหู่ ทุกคนต่างรู้จักอวี้ฮ่าวหรานอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงเข้าใจคำสั่งของหัวหน้าตัวเองเป็นอย่างดีว่า ให้จับใครไปให้ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่จับอวี้ฮ่าวหรานแน่ ๆ!

เมื่อเห็นเช่นนี้ เจาหลี่ซึ่งอยู่กลางกลุ่มคน และยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เขาตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

“ฮ่า ๆ ใช่! จัดการไอ้เวรนั่นเลย! ทำให้มันตายอย่างทรมาน!”

เขามีความสุขมาก หากแก๊งพยัคฆ์เวหาลงมือ เขามั่นใจว่าอวี้ฮ่าวหรานจบเห่แน่นอน