ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 298

“หืม? แกเป็นใครวะ??”

“บัดซบ! แกนั่นแหละที่จะพบกับจุดจบ!”

นักเลงหลายคนเมื่อได้สติ พวกเขาจึงสบถใส่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสีหน้าเดือดดาล ซึ่งทางด้านของชายหนุ่มเองก็ค่อย ๆ เดินเข้าหาพวกเขาอย่างสบาย ๆ ราวกับว่ากำลังเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะ

“โอ้? พวกแกมีกันแค่นี้เองงั้นเหรอ?”

ที่นี่มีคนเฝ้าอยู่แค่ห้าคนเท่านั้น ซึ่งมันน้อยกว่าที่แรกมาก

“แล้วไงวะ! แค่พวกฉันคนเดียวก็หักคอละอ่อนอย่างแกได้สบาย ๆ แล้ว!”

หนึ่งในกลุ่มนักเลงตะโกนด้วยสีหน้าดูถูก เขาไม่คิดว่าคนร่างผอมอย่าง อวี้ฮ่าวหรานจะเป็นภัยต่อพวกเขา

“ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่ต้องเปลืองแรงกับการฆ่าพวกแก!”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา ก่อนที่ร่างของเขาจะหายไปในพริบตาจากจุดที่ยืน และจากนั้นเสียงร้องโหยหวนก็ดังขึ้นภายในโกดังร้าง!

ที่ด้านนอก อาโกวยังคงยืนรออยู่ที่รถราวกับเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงร้องโหยหวนจากด้านในโกดัง ตัวของเขาก็สั่นราวกับโดนน้ำเย็นสาด

เขาไม่อยากจะนึกภาพตามเลยว่าพวกคนข้างในกำลังเผชิญกับชะตากรรมแบบใดอยู่ถึงได้ร้องโหยหวนดังได้ขนาดนี้

หลังจากผ่านไปสักพัก อวี้ฮ่าวหรานก็เดินกลับออกมาจากโกดังพร้อมกับผู้บริหารอีกสองคนของเขา

เมื่อเห็นว่าอาโกวยังคงไม่จากไป อวี้ฮ่าวหรานก็หัวเราะเบา ๆ และเอ่ยว่า

“ฮ่า ๆ แกนี่รู้มากดีจริง ๆ ที่ยังไม่หนีไปไหน”

หากเป็นคนอื่นคงหนีไปแล้ว ตั้งแต่ที่เห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานเดินเข้าไปข้างในโกดัง

จริง ๆ ไม่ใช่ว่าอาโกวไม่อยากหนี แต่เขากลัวจนวิ่งไม่ไหวต่างหาก!

เขาได้เห็นเต็มสองตามาแล้วว่าอวี้ฮ่าวหรานแข็งแกร่งผิดมนุษย์มนา ดังนั้น ใครจะรับประกันได้ว่าเขาจะไม่ถูกตามเจอหากหนีไป?

จากนั้น ด้วยการบอกทางของอาโกว อวี้ฮ่าวหรานขับรถตระเวนไปตามสถานที่ต่าง ๆ อีกหลายที่ซึ่งคนของเขาถูกจับขังเอาไว้ และช่วยเหลือออกมาได้ทั้งหมด

อีกด้านหนึ่ง

ในบ้านหลักตระกูลหลี่

“หลี่อิงไห่! แกกล้าทำแบบนี้กับลูกเขยฉันได้ยังไง! แกไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีบ้างเลยงั้นเหรอ!!”

ขณะนี้ หลี่ชงซานยืนชี้หน้าด่าหลี่อิงไห่กลางห้องโถงด้วยสีหน้าเดือดดาลสุดขีด

ผู้นำตระกูลคนนี้โมโหจนไม่สนใจแล้วว่าอีกฝ่ายจะมีอายุมากกว่าตัวเอง เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายตรง ๆ โดยไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย

ทว่า ในทางกลับกัน หลี่อิงไห่กลับนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้โดยไม่ได้แสดงสีหน้าเดือดร้อนอะไรเลยถึงแม้ว่าจะถูกด่า

“หึหึ ทำไมฉันจะไม่กล้า? ผู้นำตระกูลที่อ่อนแออย่างแกไม่มีสิทธิ์บ่นอะไรทั้งนั้นหรอก! และยิ่งไปกว่านั้น ฉันผิดตรงไหน? ฉันแค่พยายามเอาบริษัทที่เป็นของตระกูลหลี่กลับมาจากคนนอกก็เท่านั้น!”

หลี่อิงไห่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราวกับว่าเขากำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง

“ก…แก!!”

หลี่ชงซานพูดไม่ออกไปสักพักเนื่องจากโกรธสุดขีด

“แกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าบริษัทชงซานได้ถูกขายให้กับตระกูลอู๋ไปแล้ว และเมื่อ ฮ่าวหราน เป็นคนซื้อมันกลับมา บริษัทชงซานก็ควรเป็นของฮ่าวหราน ไม่ใช่ของตระกูลเราอีกต่อไป!”