ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 32

บทที่ 32 ตอบรับคำเชิญ

เมื่อเห็นว่าสวีรุ่ยตกอยู่ในอันตราย อวี้ฮ่าวหรานจอดรถที่ข้างทางทันที

ครูสวีคนนี้ดีกับลูกสาวของเขา ดังนั้นเขาจึงอยากจะช่วยเหลือ แต่ถ้าเป็นครูคนอื่นที่ไม่เคยช่วยอะไรลูกสาวของเขาล่ะก็ เขาไม่มีทางที่จะเข้าไปช่วยแน่ ๆ ในความคิดของเขาชะตากรรมความเป็นตายของมนุษย์ในโลกนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาจำเป็นจะต้องสนใจ

เมื่อจอดรถแล้ว ก่อนลงจากรถอวี้ฮ่าวหรานหันกลับมาสั่งถวนถวนด้วยสีหน้าจริงจัง “ถวนถวน พ่อไม่อนุญาตให้ลูกลงจากรถ พ่อจะไปช่วยครูสวีเอง ลูกเข้าใจใช่ไหม?”

“หนูจะไม่ลง ๆ” ถวนถวนพยักหน้าอย่างว่าง่าย

ถ้าเป็นในอดีต ถวนถวนจะไม่มีทางกล้ามีปัญหากับใครแบบนี้แน่นอน เพราะเธอไม่อยากสร้างปัญหาให้กับน้าหลี่หรงของเธอ แต่ตอนนี้หลังจากที่เด็กน้อยได้เห็นว่าพ่อของเธอเก่งกาจดุจเทพบนสรวงสวรรค์ เธอก็ไม่กลัวใครอีกแล้ว โดยเฉพาะพวกคนเลว

เธอไม่คิดว่ามันผิดเลยที่พ่อของเธอลงโทษพวกคนเลวด้วยกำลัง

ที่ด้านนอกรถ

“เฮ้น้องสาว! ฉันไม่คิดเลยว่าพ่อเน่า ๆ ของเธอจะมีลูกสาวที่สวยขนาดนี้อย่างเธอได้”

“โธ่ ๆ จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะ หนี้ก็ยังไม่ใช้ คิดจะหนีงั้นเหรอ? ถ้าน้องหาเงินมาใช้หนี้ไม่ไหวงั้นเดี๋ยวพวกพี่พาไปหารายได้เสริมเอาไหม? พี่รับประกันเลยว่าหน้าตาอย่างน้องเนี่ยทำแค่ไม่กี่เดือนก็ใช้หนี้พวกพี่หมดแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า”

“แต่ก่อนจะไปทำงาน พวกพี่คงต้องขอเก็บค่าทวงหนี้ก่อนนะจ๊ะ…”

อวี้ฮ่าวหรานค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้กลุ่มนักเลงที่ล้อมสวีรุ่ยมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในขณะนี้สวีรุ่ยรู้สึกสิ้นหวังสุด ๆ กับการที่ต้องถูกพวกแก๊งทวงหนี้รังควาน

“ลูกพี่ ดูเหมือนว่าจะมีคนอยากมายุ่งเรื่องของพวกเราด้วยแหะ”

ตอนนี้หนึ่งในพวกนังเลงสังเกตเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานกำลังเดินมุ่งตรงมาหาพวกเขา

เมื่อได้ยินคำเตือน พวกนักเลงก็หันไปมองอวี้ฮ่าวหรานด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“เฮ้ย! แกไปไกล ๆ เลย อย่ามายุ่งเรื่องของพวกฉันถ้าไม่อยากเจ็บตัว!” นังเลงคนหนึ่งที่ย้อมผมหลากสีสัน ซึ่งดูเหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่มนักเลงหันมาตะคอกใส่อวี้ฮ่าวหราน

แน่นอนว่าอวี้ฮ่าวหรานไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำขู่แม้แต่น้อย เขายังคงเดินเข้าหากลุ่มนักเลงด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

“ไอ้เวรนี่ ฉันบอกให้แกไสหัวกลับไปแกไม่ได้ยินหรือไง? แกหูหนวกหรือไงวะ? แกอยากเจ็บตัวมากใช่ไหม?”

เมื่อเห็นว่าฝั่งตรงข้ามไม่ยอมถอยไปตามที่ขู่ หัวหน้าพวกนักเลงจึงโบกมือสั่งลูกน้องให้จัดการกับอวี้ฮ่าวหรานทันที

“เหอะ แกอยากเล่นบทฮีโร่ช่วยสาวงามงั้นเหรอ ได้! เดี๋ยวฉันจะอัดแกต่อหน้าสาวงามจนชาตินี้แกไม่กล้าทำตัวเป็นฮีโร่อีกเลยคอยดู!”

“อั่ก!!”

“กร๊อบ!”

“อ้ากก!!!”

ทันทีที่พูดจบประโยค นักเลงคนที่เพิ่งพูดล่าสุดก็ตัวลอยละลิ่วไปไกล 4-5 เมตรจากลูกถีบของอวี้ฮ่าวหราน

แน่นอนว่าอวี้ฮ่าวหรานยั้งแรงเอาไว้มาก เขาแค่หักกระดูกซี่โครงฝั่งตรงข้ามสัก 4-5 ซี่เพื่อเป็นการสั่งสอนเท่านั้น

บรรดานักเลงทั้งหมดเมื่อเห็นภาพที่สหายของตัวเองจู่ ๆ ก็ตัวลอยละลิ่วไป 4-5 เมตร แถมยังไม่เห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานเคลื่อนไหวยังไง พวกเขาทำได้แค่ยืนตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

สาเหตุที่พวกนักเลงไม่เห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานเคลื่อนไหวยังไงเป็นเพราะเขาเร็วเกินกว่าที่ตามนุษย์ธรรมดาจะมองตามได้ทัน

จากนั้นอึดใจต่อมาร่างของอวี้ฮ่าวหรานก็หายไปอีกรอบ และเสียงร้องระงมก็ดังขึ้นติด ๆ กันราวกับคณะร้องเพลงประสานเสียง

แค่เพียงไม่กี่อึดใจเท่านั้น บรรดานักเลงทั้งหมดยกเว้นคนที่เป็นลูกพี่ก็นอนโอดโอยอยู่ที่พื้นด้วยสีหน้าทั้งเจ็บปวดและหวาดกลัว

ตอนนี้หัวหน้ากลุ่มนักเลงมีแค่ประโยคเดียวผุดขึ้นมาในใจ

‘ชิบหายแล้วไง!’