ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 33

บทที่ 33 ล่อเหยื่อ

“เอ่อ…คุณโอเคหรือเปล่า?”

เมื่ออยู่กับอวี้ฮ่าวหรานแบบสองต่อสอง สวีรุ่ยรู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่เหมือนกัน เธอไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไง

“อืม ผมโอเค”

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหรานก็รู้สึกกระอักกระอ่วนไม่แพ้กัน เพราะว่าเขาไม่ค่อยได้มีโอกาสอยู่กับผู้หญิงแบบสองต่อสองแบบนี้สักเท่าไหร่นัก

ถึงแม้ว่าเขาจะใช้ชีวิตอยู่ที่ดินแดนแห่งเทพมากกว่า 3 หมื่นปี แต่ด้วยความรักหนักแน่นที่เขามีต่อภรรยาเพียงแค่คนเดียว เขาจึงแทบไม่สุงสิงกับผู้หญิงคนไหนเลยถึงแม้ว่าจะมีบรรดาเทพธิดาหรือเจ้าหญิงมากมายพยายามเข้าหาเขานับครั้งไม่ถ้วนก็ตาม

“เอาล่ะ ผมดื่มชาเสร็จแล้วผมขอตัวกลับก่อนก็แล้วกัน” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นเมื่อเขาดื่มชาหมด

“เอ๊? คุณจะกลับแล้วงั้นเหรอ?”

สวีรุ่ยรู้สึกมึนงงเล็กน้อย เพราะจู่ ๆ อวี้ฮ่าวหรานก็ขอกลับเลยทั้ง ๆ ที่พวกเขาแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย

“ใช่ เอาเป็นว่าถ้าคุณมีปัญหาอะไรคุณโทรหาผมได้ตลอด ผมจะมาช่วยคุณเอง” หลังจากพูดจบอวี้ฮ่าวหรานก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากบ้านทันทีโดยไม่รีรออะไรเลย

สวีรุ่ยมองแผ่นหลังของอวี้ฮ่าวหรานที่หายลับไปเมื่อประตูปิดลงด้วยสีหน้างุนงง เธอไม่เข้าใจเลยว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่!

ในเวลาเดียวกันที่บ่อนลับแห่งหนึ่ง

“แม่งเอ๊ย! แค่ทำงานง่าย ๆ แค่นี้แกพลาดได้ยังไงกันวะ?”

“พี่เสี่ย ผมทำตามที่พี่บอกทุกอย่างแล้ว แต่…”

หัวหน้ากลุ่มนักเลงที่เมื่อครู่เพิ่งโดนอวี้ฮ่าวหรานอัดไปยืนก้มหน้าด้วยท่าทางขมขื่น เขาเพิ่งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้กับลูกพี่ของเขาฟัง

ชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่าพี่เสี่ยเมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมดสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด ซึ่งมันยิ่งทำให้รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขามันยิ่งดูน่ากลัวมากขึ้นไปอีก

“ฮึ่ม! ไอ้เวรเอ๊ย คิดว่าต่อยตีเก่งหน่อยจะกำแหงกับฉันได้งั้นเหรอ ได้! ในเมื่อแกขัดผลประโยชน์ฉันแบบนี้งั้นฉันจะฝังแกเอง!”

เมื่อพูดจบชายที่ถูกเรียกว่าพี่เสี่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกทันที

“อู่ปิง แกไปสืบมาว่าคนที่ชื่ออวี้ฮ่าวหรานมันเป็นใคร ไอ้เวรนี่มันกล้าอัดลูกน้องของฉัน ฉันต้องการให้มันตาย!”

เมื่อประกาศโทษตายจบเขาก็วางสายไปด้วยสีหน้าอาฆาต

หัวหน้ากลุ่มนักเลงที่เพิ่งโดนอัดมาเมื่อเห็นว่าลูกพี่ตัวเองจะแก้แค้นให้แบบนี้ก็มีสีหน้าที่ดีขึ้น เขารู้สึกยินดีเป็นอย่างมากที่อวี้ฮ่าวหรานกำลังจะโดนจัดการ

ฮึ่ม! ไอ้สวะเอ๊ย แกกล้ามาแหยมกับแก๊งแมงป่องของพวกเรางั้นเหรอ แกไม่ได้ตายดีแน่!

…

“พี่เขย!”

“หืม?”

อวี้ฮ่าวหรานที่เพิ่งกลับถึงบ้านถูกหยุดโดยหลี่หรง ซึ่งกำลังอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น

“พี่เขยฉันขอบคุณพี่จริง ๆ ที่วันนี้พี่ช่วยบริษัทของพ่อฉันให้พ้นจากวิกฤต หากวันนี้ไม่ได้พี่ฉันเองก็คงไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง หรือไม่บางทีฉันคงอาจจะต้องยอม…”

เมื่อพูดถึงจุดนี้หลี่หรงก็หยุดพูดด้วยสีหน้าหดหู่ แต่แล้วเมื่อเธอนึกถึงคำพูดที่อวี้ฮ่าวหรานพูดเมื่อตอนกลางวันว่าเขาจะดูแลเธอนับจากนี้ หน้าของเธอก็กลายเป็นสีอมชมพู

“เอ่อ…พี่เขย คำพูดที่พี่พูดเมื่อกลางวันนี้…พี่พูดจริงหรือเปล่า?”

ในทันทีที่พูดจบ หลี่หรงก้มหน้าหลบสายตาของอวี้ฮ่าวหรานด้วยความเขินอาย

ถึงแม้ว่าในใจของเธอจะรู้อยู่เต็มอกว่ามันไม่ควรที่เธอจะแสดงท่าทีแบบนี้ต่อคนที่เป็นพี่เขยของเธอเอง แต่พอเธอคิดถึงความรู้สึกตอนที่อวี้ฮ่าวหรานปกป้องเธอในวันนี้ และก่อนหน้านี้จากอู๋เส้าฮัวเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหวมากขึ้นเรื่อย ๆ

“เมื่อตอนกลางวัน?” อวี้ฮ่าวหรานถามกลับด้วยสีหน้างุนงง “พี่พูดไปอยู่หลายประโยคเกี่ยวกับบริษัทชงซาน…อะ อ่อ…”

เมื่อพูดไปได้ครึ่งประโยค อวี้ฮ่าวหรานก็พอจะเข้าใจแล้วว่าหลี่หรงหมายถึงคำพูดประโยคไหน ซึ่งมันทำให้เขามองเธอด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน

แต่แล้วเมื่อเขามองหลี่หรงในตอนนี้ที่กำลังแสดงอาการเขินอาย เขาก็รู้ได้ทันทีว่าหลี่หรงกำลังรอคำตอบอย่างคาดหวังจากเขา และเมื่อเขายิ่งมองไปที่ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบผิวที่เรียบเนียนในหัวของเขามันก็เริ่มเบลอไปเหมือนกัน

หากบอกกับเธอไปว่าเราพูดจริงมันก็คงจะ…บ..บ้าเอ๊ย ไม่ได้!

นี่เราคิดบ้าอะไรอยู่กันวะเนี่ย เธอเป็นน้องภรรยา!

เมื่อได้สติอวี้ฮ่าวหรานก็ก่นด่าตัวเองอยู่สักพัก จากนั้นเขาพูดว่า “อะแฮ่ม คือแบบนี้…เอ่อ…วันนี้ตอนพี่ไปรับถวนถวน คุณครูที่โรงเรียนเหมือนจะมอบหมายงานบางอย่างให้ถวนถวนทำ พี่ว่าตอนนี้พี่ไปช่วยดูให้ถวนถวนหน่อยจะดีกว่า พี่ไปก่อนล่ะ!”