ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 354

บทที่ 354 มาเยือนถึงประตูบริษัท

บทที่ 354 มาเยือนถึงประตูบริษัท

หลังจากที่ในห้องไม่มีคนอื่นแล้ว ถวนถวนก็ดิ้นลงจากอ้อมแขนของอวี้ฮ่าวหราน และกลับไปนั่งที่เปียโนอีกรอบ

“ช่วงนี้พ่อยุ่งมากไปหน่อย แต่พ่อสัญญาว่าในอนาคตพ่อจะใช้เวลากับลูกให้มากขึ้น”

“ถวนถวนรู้ว่าพ่อจ๋าพยายามตามหาแม่! ไม่เป็นไร ถวนถวนสบายดี!”

เด็กน้อยตอบกลับอย่างรู้ความ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเธอมีความคิดอ่านมากกว่าเด็กทั่วไปหลายเท่า

“พ่อจ๋า! เดี๋ยวถวนถวนจะเล่นเพลงโปรดให้พ่อเดี๋ยวนี้!”

ทันใดนั้น เด็กน้อยก็เริ่มบรรเลงท่วงทำนองอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เปี่ยมสุข

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า เมื่อเขาได้ยินคำพูดนี้ของลูกสาวตัวเอง และค่อย ๆ นั่งลงที่โซฟาซึ่งถูกจัดวางเอาไว้อยู่ในห้อง

มือเล็ก ๆ ที่บอบบางพริ้วไหวไปมาบนเปียโน

ท่วงทำนองที่ไพเราะงดงามดังก้องไปทั่วท้องห้องเปียโน

ถวนถวนเล่นอย่างมีสมาธิมาก และท่วงทำนองก็ให้ความรู้สึกที่น่าหลงใหล ซึ่งถ้าหากไม่บอกคงไม่มีใครรู้ว่า ถวนถวนเพิ่งเรียนเปียโนมาได้แค่เพียงเดือนเดียว

อวี้ฮ่าวหรานฟังการแสดงของลูกสาวอย่างเงียบ ๆ และรู้สึกว่านี่อาจเป็นช่วงเวลาที่ตัวเองมีความสุขที่สุดในชีวิต

เวลาช่วงเช้าผ่านไปไวเหมือนกับโกหก และอวี้ฮ่าวหรานก็กลับไปที่ออฟฟิศของตัวเอง

“ท่านประธาน เอกสารเหล่านี้ต้องการการตรวจสอบโดยด่วน มีคำร้องขอการอนุมัติหลายอย่างในนั้นที่เกินขอบเขตอำนาจของผม”

ผู้จัดการหวังกำลังรอเขาอยู่ที่ออฟฟิศมาได้สักพักแล้ว

กองเอกสารในมือของเขาดูเหมือนจะมีความสำคัญมาก

“อืม เอามาให้ผมดูที…”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าและรับมา ก่อนจะพบว่ารายละเอียดส่วนใหญ่ในเอกสารเหล่านี้เกี่ยวกับการต่ออายุสัญญาเก่าและแผนการควบคุมการผันผวนของราคาสินค้าในตลาด

หลังจากใช้เวลามากกว่า 20 นาทีในการตรวจดูเอกสาร อวี้ฮ่าวหรานก็เงยหน้าขึ้นมองผู้จัดการหวังที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขา

“หวังจุน ปีนี้คุณอายุเท่าไหร่?”

“เอ๊ะ?”

เห็นได้ชัดว่าผู้จัดการหวังไม่คิดว่าประธานจะเรียกเขาด้วยชื่อเต็ม ๆ และถามในประเด็นนี้ขึ้นมา

หลังจากมึนงงไปครู่หนึ่ง เขาก็ตอบกลับอย่างสงสัย

“ปีนี้ผมอายุ 33 ปี แต่ถ้านับความสามารถในด้านการบริหารบริษัท ผมยังนับได้ว่าเด็กอยู่หากเทียบกับท่านประธาน”

“อืม สามสิบสามปี ชายในช่วงอายุเลขสาม…”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าช้า ๆ ราวกับว่าเขาได้ตัดสินใจบางอย่างในใจ

“นับจากนี้ เอกสารเช่นนี้คุณจัดการพวกมันด้วยตัวเองได้เลย ไม่ต้องรอให้ผมทบทวนพวกมัน”

“หา? แต่…แต่เอกสารพวกนี้มันเกี่ยวข้องกับการพัฒนาบริษัท ซึ่งตำแหน่งของผมไม่มีอำนาจพอจะตัดสินใจได้นะท่านประธาน!”

ผู้จัดการหวังตกตะลึง การตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มันอยู่เกินอำนาจของเขามากเกินไป

“ไม่เป็นไร หลังจากนี้ผมจะให้อำนาจคุณอย่างเต็มที่ เดี๋ยวผมจะเรียกประชุมคณะกรรมการเพื่อเลื่อนตำแหน่งให้คุณเป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัท”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางสบาย ๆ

ชายหนุ่มได้ตัดสินใจที่จะละทิ้งอำนาจบางส่วนของตัวเอง เพราะเขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าให้เวลากับบริษัทมากเกินไปจนไม่มีเวลาให้กับถวนถวน และเป้าหมายในการตามหาหลี่เม่ยก็น้อยมากเกินไปแล้ว

และเหตุผลหลัก ๆ ที่เขาตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วแบบนี้ เพราะเชื่อว่าผู้จัดการหวังเป็นคนที่เชื่อถือได้และจะไม่ทำให้เขาผิดหวังแน่นอน

อย่างน้อย ๆ ชายคนนี้ก็น่าจะไม่ทรยศเขา

“นี่…ท่านประธานพูดจริงงั้นเหรอ?”