ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 370

บทที่ 370 ความลับใต้ดิน

บทที่ 370 ความลับใต้ดิน

“อวี้ฮ่าวหราน…หรือว่า… วันนี้เราจะกลับกันดีกว่าไหมคะ?”

เมื่อเห็นเช่นนี้ซูหว่านเอ๋อก็อดหวั่นใจขึ้นมาไม่ได้ เธอไม่เคยพบปะผู้คนมากนัก ก่อนหน้านี้เธอมีบอดี้การ์ดคอยคุ้มกันตลอด จะเคยพบเจอเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร

“นี่! คนสวย อย่าเพิ่งไปสิ เดี๋ยวคืนนี้พี่จะดูแลเป็นอย่างดีเลย!” พี่หลิวเห็นเธอหน้าตาตื่น เขาก็คุกคามด้วยการหยอกล้อเธอทันที

“ฮึ่ม! รนหาที่ตายหรือไง!”

สายตาอวี้ฮ่าวหรานฉายแววเย็นเยียบเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาก็ค่อย ๆ ก้าวออกมา!

“แกกล้าดียังไงมาหือกับฉัน! เก่งมาจากไหน? บอกว่าฉันรนหาที่ตายเหรอ? ฮึ่ย แขนขาเล็กขนาดนั้น ฉันต่อยทีเดียวก็หักแล้วมั้ง แล้วฉันจะจัดการนังนั่นให้เข็ดหลาบ…”

ไม่ทันที่พี่หลิวจะได้พูดจบ…ร่างตรงหน้าก็หายตัวไปในพริบตา!

“ไหนแกลองพูดอีกทีซิ!”

สุ้มเสียงเลือดเย็นดังขึ้นเบื้องหน้าเขาทันที!

“อะไรกันวะ!”

พี่หลิวสบถขณะก้าวถอยหลัง เขาถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมาปรากฏตัวตรงหน้าราวกับผี

“ฮ่า ๆ แกกลัวหรือไง?” อวี้ฮ่าวหรานขยับเข้าใกล้ และคว้าลำคอฝ่ายตรงข้าม

“น่าขำที่พวกริ้นไรอย่างแกกล้าปากดีต่อหน้าฉันอย่างนี้!”

พี่หลิวถูกบีบคอ เขาดิ้นกระเสือกกระสนอย่างสิ้นหวัง พลางพยายามง้างมือของอีกฝ่าย

หากแต่มือของเขาไม่ต่างคีมเหล็ก ไม่ว่าพยายามแค่ไหนก็ไม่ขยับแต่อย่างใด!

พี่หลิวถึงได้กระจ่างแก่ใจว่าเหตุใดก่อนหน้านี้ฝ่ายตรงข้ามถึงได้ดูแคลนเขานัก

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ… ปล่อยพี่หลิวเดี๋ยวนี้!”

“ใช่ ระวังตัวไว้เถอะ!”

“ปล่อยเดี๋ยวนี้! ทำอะไรของแก?”

พวกพ้องของเขาฉายแวววูบไหวในดวงตา เมื่อเห็นพี่หลิวของตนถูกบีบคอและเริ่มสำลักอากาศรุนแรง

แม้ในสถานการณ์คับขัน พวกเขาก็ยังคงไม่ทิ้งหัวหน้า หลายคนหยิบหินขึ้นมาเตรียมขว้างใส่

“อวี้ฮ่าวหราน…คุณ…ระวังตัวด้วยนะคะ”

เมื่อเห็นเช่นนั้น ซูหว่านเอ๋อก็อดเป็นห่วงเขาไม่ได้ หากแต่เขากลับเหลือบมองเท่านั้น

“ก็แค่พวกขี้แพ้!”

“ตู้ม!”

สิ้นคำ เขาก็กระทืบเท้า พลันเกิดระเบิดเป็นหลุมลึกบนพื้น สายลมรุนแรงพัดโหมกระหน่ำ!

ฝ่ายตรงข้ามถูกพัดกระเด็นก่อนที่จะได้โต้กลับ! ฝุ่นควันทยอยจางหาย และพวกเขาก็ลงไปกองกับพื้นภายในคราวเดียว!

อวี้ฮ่าวหรานทุ่มพี่หลิวลงพื้น และเหยียบลงบนอกของอีกฝ่าย

“ไหนแกลองพูดแบบเมื่อกี้อีกซิ” เขาว่าเย้ยเสียงเย็นชา

หากแต่ตอนนี้พี่หลิวหวาดกลัวจับจิต เมื่อเห็นเขาไม่ต่างอะไรกับเทพเจ้า เขาจะกล้าพูดเรื่องหยาบคายอย่างก่อนหน้านี้ได้อย่างไร…

“พี่ใหญ่… ผมผิดไปแล้ว! ผมเป็นแค่หมาแค่หมู! มีตาหามีแววไม่”

เขาประหวั่นพรั่นพรึงเหลือเกิน!

มิน่าเล่า เธอถึงไม่ได้พาบอดี้การ์ดมาด้วย แค่ชายหนุ่มคนนี้ก็จัดการพวกเขาได้อยู่หมัด!

“เฮอะ ที่แกพูดก่อนหน้านี้หยาบคายมาก ขอโทษเธอซะ ถ้าพูดดี ๆ จะปล่อยให้รอดไปแล้วกัน!”

อวี้ฮ่าวหรานเย้ยหยัน หากอีกฝ่ายกล้าพูดอีกครั้งจริง เกรงว่าวันนี้ไม่ตายก็คงได้พิการไปตลอดชีวิตแน่!

พี่หลิวนิ่งงันไปเมื่อได้ยินคำเขา

“อะไรนะ?”

เขาเด้งตัวขึ้นมาทันทีเมื่ออีกฝ่ายยกเท้าขึ้น

“ได้! ได้สิ! คุณนางฟ้า ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย ผม…ผมเป็นแค่หมูตัวหนึ่ง เป็นคนโง่เง่า ต่อไปจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก”