ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 369

บทที่ 369 ทิวทัศน์งดงาม

บทที่ 369 ทิวทัศน์งดงาม

อวี้ฮ่าวหรานครุ่นคิดในใจ และเห็นว่าตนคงกลับไปรับถวนถวนกลับบ้านไม่ทันอย่างแน่นอน

“เดี๋ยวก่อนนะครับ ผมขอโทรศัพท์ก่อน”

เขาลงจากรถ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“หลี่หรงเหรอ?”

“ใช่ พี่เขย? มีอะไรเหรอ?”

“พอดีพี่ติดธุระ ถ้าเธอเลิกงานแล้วแวะไปรับถวนถวนที่บริษัททีนะ”

“หา? คืนนี้พี่จะไม่กลับบ้านเหรอ?” หลี่หรงแปลกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“อืม น่าจะนะ”

เขาไตร่ตรองและคิดว่าหากตนต้องอยู่จัดการเรื่องนี้ เกรงว่าคงต้องใช้เวลาไม่น้อย

“พี่เขย…พี่อยู่กับผู้หญิงคนอื่นเหรอ?” หญิงสาวปลายสายคาดเดาได้ในทันที

“หืม?”

อวี้ฮ่าวหรานชะงัก เขาหันไปมองซูหว่านเอ๋อซึ่งจัดเสื้อผ้าอยู่ในรถ

จะบอกว่าเป็นอย่างที่เธอว่าก็ไม่ผิดนัก…

“อะแฮ่ม ไม่ต้องคิดมากหรอก พี่มาทำธุระเฉย ๆ น่ะ”

“อ๋อ… แล้วพรุ่งนี้จะกลับหรือยัง? ช่วงนี้งานที่บริษัทค่อนข้างยุ่ง ฉันไม่มีเวลาดูแลถวนถวนน่ะ”

ดูเหมือนเธอจะแค่ถามไปตามประสา ไม่ได้ใส่ใจมากนัก

“อยู่แล้วสิ”

เขารับปากก่อนวางสาย

ซูหว่านเอ๋อได้ยินเขาคุยโทรศัพท์ รู้ว่าการเดินทางครั้งนี้ยาวนานเกินไป จึงรีบเอ่ยขอโทษเขา

“ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันไม่ได้บอกคุณก่อนหน้านี้…”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ลากคุณออกมา เป็นผมที่ใจร้อนเอง”

เขาไม่คิดโทษเธอ อย่างไรเสียเขาก็เป็นฝ่ายที่พาเธอออกมาโดยไม่ถามไถ่ก่อน

ตอนนี้เกรงว่าเธอจะเป็นฝ่ายงุนงงมากกว่า

เธอสวมชุดกระโปรงยาวสีเบจ มือยังถือกุญแจห้องของสะสมเอาไว้ สภาพไม่พร้อมจะออกมานอกบ้านแต่อย่างใด

“ไปกันเถอะค่ะ โชคดีที่บ้านของลุงที่ฉันรู้จักอยู่แถวนั้นพอดี”

แม้ซูหว่านเอ๋อจะไม่มั่นใจนัก ถึงอย่างไรเธอก็เคยมาที่นี่เพียงครั้งเดียว หากแต่ยังเป็นฝ่ายพูดเสนอออกมา

“ครับ อย่างนั้นก็ไปกันเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานไม่คิดลังเลใจ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว สายเกินกว่าจะกลับไป สู้ไปดูให้รู้แล้วรู้รอดดีกว่า

ทั้งคู่ลงเดินตามถนนลูกรังสายหนึ่งซึ่งห่างจากเมืองฮ่วยอัน ทิวเขาสูงต่ำมากมายปรากฏเบื้องหน้าพวกเขา

เดินทางมาตลอดทาง ตอนนี้เวลาล่วงเลยมาจน 4 โมงเย็น ดวงอาทิตย์กำลังคล้อยต่ำลับยอดเขาไป สายลมพัดโชย ถนนสายนี้ยิ่งดูเงียบสงบ

“ใกล้ถึงแล้วค่ะ ครั้งก่อนฉันเดินครึ่งชั่วโมงกว่าเลย รอบนี้เร็วขึ้นมากแล้วค่ะ”

เธอไม่รู้สึกเหนื่อยแต่อย่างใดและเดินนำทางไปเรื่อย ๆ ซึ่งมันชวนให้อวี้ฮ่าวหรานแปลกใจเล็กน้อย

นึกไม่ถึงว่าทั้งที่เธอดูบอบบาง แต่กลับเดินขึ้นเขาได้โดยไม่ปริปากบ่นแม้แต่น้อย

“ฉันออกมาเที่ยวนอกบ้านบ่อยน่ะค่ะ ร่างกายของฉันจึงแข็งแรงขึ้นมากแล้ว”

ซูหว่านเอ๋อหันมาแถลงไข ดูท่าเธอจะภาคภูมิใจมาก เขาจึงพยักหน้าเห็นด้วย

“ครับ คุณบอกก่อนหน้านี้ว่าตอนเด็กมักจะป่วยออด ๆ แอด ๆ แต่ตอนนี้ดูไม่เป็นอย่างนั้นเลยครับ”

“ค่ะ ตอนเด็กพ่อไม่ให้ฉันออกไปข้างนอกเลย พอฉันโตขึ้น มีความคิดเป็นของตัวเอง ฉันเลยออกมาเที่ยวเล่นทุกวันค่ะ”

เธอเดินไปเรื่อย ๆ พลางเล่าเรื่องในอดีต

“ทีแรกพ่อไม่ยอมให้ฉันออกไป แต่พอเห็นว่าฉันร่างกายแข็งแรงขึ้นก็ยอมให้ฉันออกมา แต่ทุกครั้งก็จะให้บอดี้การ์ดมาคอยตามดูแลตลอดค่ะ”

“มิน่าล่ะ คุณถึงได้เป็นคนเงียบขนาดนี้”