ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 372

บทที่ 372 เดินทางกลับ

บทที่ 372 เดินทางกลับ

เมื่อเห็นท้องฟ้ามืดที่ด้านนอก อวี้ฮ่าวหรานก็เหลือบมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์

ตอนนี้เวลา 6 โมงเย็นแล้ว พวกเขายังอยู่ในชั้นใต้ดินเป็นชั่วโมง

“เหมือนครั้งก่อนเลยค่ะ อาจจะนานกว่าด้วยซ้ำ”

ซูหว่านเอ๋อบอก เธอเห็นหน้าตางุนงงของเขา ครั้งก่อนเธอเองก็ตกใจมากเช่นกัน

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า เรื่องราวพิศวงส่งผลกับการรับรู้ของคน ตอนนี้ชายชราได้กลับบ้านไปแล้ว

เห็นได้ชัดว่าทนอยู่รอด้านนอกไม่ไหว

ยามนี้ฟ้ามืดแล้ว การเดินทางกลับไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับชายหนุ่มแต่อย่างใด หากแต่คงไม่ใช่สำหรับซูหว่านเอ๋อ

“เย็นมากแล้ว คุณรู้จักโรงแรมแถวนี้ไหมครับ?”

“โรงแรมเหรอคะ? ที่นี่ไม่มีหรอกค่ะ” เธอนิ่งเงียบไป ก่อนตอบคำถามเขา

“ที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ต่อให้มีโรงแรมก็คงไม่มีใครเข้าพัก”

“อย่างนั้นคราวก่อนคุณพักที่ไหนครับ?”

“ครั้งก่อนฉันกลับตั้งแต่บ่ายค่ะ ไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่ว่าวันนี้เย็นมากแล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้ารับรู้ ครั้งนี้คงมาอย่างฉุกละหุกเกินไป แต่เขายังคิดว่าตนเองสามารถพาเธอกลับได้

“ครับ งั้นเรากลับไปที่ปั๊มกันก่อน ตอนลงจากรถจำได้ว่ามีโรงแรมอยู่”

“คะ… เย็นป่านนี้แล้วจะยังกลับไปเหรอคะ?”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมจะพาคุณกลับเอง”

พวกเขาตกลงกัน ซูหว่านเอ๋อจึงยอมให้เขาพากลับออกไป ทว่ากลับพบบ้านของชายชราเจ้าของร้าน พวกเขาได้บอกว่าเรื่องทุกอย่างได้คลี่คลายเรียบร้อยแล้ว

แม้ชายชราจะยืนกรานขายในราคาไม่แพง

หากแต่อวี้ฮ่าวหรานกลับใช้โทรศัพท์โอนเงินให้เขาเป็นล้านหยวน

“ราคานี้ถึงจะเหมาะสมครับ”

เพราะเขาโอนเงินผ่านโทรศัพท์ได้ในวงเงินจำกัด จึงไม่สามารถโอนให้มากกว่านี้ได้ ไม่เช่นนั้นปิ่นหยกดำหายากชิ้นนี้คงมีราคาสูงมากกว่านี้แน่

ถึงกระนั้นชายสูงวัยยังแทบทรุดลงด้วยความดีใจ เขานึกไม่ถึงว่าสมบัติของตระกูลซึ่งไม่มีใครคิดสนใจมาก่อนจะมีค่ามากถึงเพียงนี้

“เทพมาโปรดแท้ ๆ…เทพมาโปรดแท้ ๆ…”

“อย่างนั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ ไม่จำเป็นต้องไปส่งหรอกค่ะ”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายลนลานจะออกไปส่ง ซูหว่านเอ๋อช่วยไม่ได้ ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงทางเข้าหมู่บ้าน

“อวี้ฮ่าวหรานคะ…คุณแน่ใจเหรอ…ว่าเราจะกลับไปจริง ๆ น่ะค่ะ?”

ซูหว่านเอ๋อมีท่าทีลังเลใจขณะมองทางเดินมืดมิด หลังบอกลาชายชรา เวลาล่วงเลยมาจนถึงหนึ่งทุ่ม นอกจากแสงไฟจากหมู่บ้าน ท้องฟ้าจรดผืนดินมืดสนิท

เห็นชัดว่าไม่เหมาะกับการเดินทาง

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ต้องห่วง”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าให้เธอ โลกที่เขาเห็นตรงหน้าไม่แตกต่างจากในตอนกลางวัน

เขามองเห็นได้อย่างชัดเจน

“อย่างนั้น… เราก็คงต้องเดินกันเป็นชั่วโมงเลยนะคะ”

ซูหว่านเอ๋อปวดเท้าจนไม่อาจเดินต่อได้ ความจริงแล้วเธอไม่ได้ร่างกายแข็งแรงเท่าคนปกติ เรี่ยวแรงทั้งหมดหายไปกับการเดินทาง

แล้วตอนนี้ก็เย็นย่ำมากแล้ว…

“ไม่เป็นไรครับ ผมจะอุ้มคุณไปเอง”

อวี้ฮ่าวหรานหันขวับมาหาเธอ พลันรู้สึกถึงบางสิ่งแปลกประหลาด

“คุณอยู่ใกล้ผมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”