ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 377

บทที่ 377 1 วัน 1 คืน

บทที่ 377 1 วัน 1 คืน

“คุณ?”

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลมองเหตุการณ์ภายในห้องด้วยความตกตะลึง ภาพที่เห็นตรงหน้าผิดไปจากที่เขาคิดไว้มาก

เหล่ยเซียวซึ่งอวดเบ่งก่อนหน้านี้ล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมสีหน้าหวาดกลัว เช่นเดียวกับภรรยาของเขา

พวกเขาตัวสั่นเทาราวกับเห็นผี

ในขณะที่ชายหนุ่มซึ่งบุกเข้ามากลับไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด

“เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย?”

เมื่อเห็นเช่นนี้ ผู้คนที่มุงดูจึงเผยท่าทีงุนงงเล็กน้อย

“เห็นปิดประตูไป คิดว่าพ่อหนุ่มคนนั้นจะโดนทำร้ายซะแล้ว”

“เขาดูไม่เหมือนคนที่โดยทำร้ายเลยนะ น่าจะเป็นคนที่ทำร้ายสองคนนั้นมากกว่า!”

“…”

ทุกคนจับจ้องเข้าไปในห้อง สีหน้าต่างตื่นตะลึง ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนนี้เป็นฝ่ายเล่นงานอย่างนั้นเหรอ?

หากแต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทั้งคุณหมอและนางพยาบาลก็รู้สึกสะใจเมื่อได้เห็นเช่นนี้

“เฮอะ! สมน้ำหน้า!”

พวกเขาที่ถูกครอบครัวนี้ดูถูกก่อนหน้านี้ ตอนนี้จะรู้สึกเห็นใจอีกฝ่ายได้อย่างไร?

อวี้ฮ่าวหรานตวัดสายตามองเหล่ยเซียวและคนอื่น ๆ อย่างไม่สบอารมณ์

“ออกไปให้หมดเดี๋ยวนี้!”

เสียงอึกทึกครึกโครมรบกวนการพักผ่อนของซูหว่านเอ๋อ และเห็นชัดว่าครอบครัวนี้เป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด

“ได้…ได้เลย…ฉันจะออกไป…จะออกไปเดี๋ยวนี้เลย!”

เหล่ยเซียวได้ยินคำของเขา ไม่แม้แต่รีรอเช็ดเลือดที่มุมปาก และรีบลุกขึ้นทันที ชายวัยกลางคนไม่คิดขัดขืนแต่อย่างใด เพราะชายหนุ่มคนนี้น่าสะพรึงกลัวนัก!

เขาจึงเป็นฝ่ายที่คลานออกไปนอกห้องแทน

ท่าทีลนลานตื่นตระหนกของเขาดูหวาดกลัวราวกับพบเจอภูตผี

ทุกคนยิ่งตกใจเมื่อเห็นเช่นนี้ จึงอดผงะไม่ได้ อย่างที่เห็นว่าเหล่ยเซียวเป็นชายร่างบึกบึนซึ่งสูงราวหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร!

สิ่งใดที่จะทำให้เขาประหวั่นพรั่นพรึงได้ขนาดนี้กัน?

“อย่า…อย่าฆ่าฉันเลย…”

หญิงวัยกลางคนยังคงนิ่งค้างอยู่ภายในห้อง ปากพึมพำคล้ายตกอยู่ในภวังค์ หากแต่หลังจากถูกตะโกนใส่ เธอก็รีบคลานออกไปเช่นกัน

หลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ พลังงานร้ายรุนแรงจากสิ่งมีชีวิตลี้ลับนับไม่ถ้วนจะตามติดพวกเขาไปตลอดชีวิต

ทั้งคู่คงต้องตกอยู่ในความหวาดกลัวในวันคืนหลังจากนี้ หากแต่มันก็สาสมกับสิ่งที่พวกเขาทำแล้ว

คนประเภทนี้ หากเป็นอวี้ฮ่าวหรานคนก่อน ทั้งสองอาจจะถูกฆ่าตายไปแล้ว ครอบครัวของเหล่ยเซียวจึงพากับหลบหนีออกไป

“เอ่อ…ในฐานะตัวแทนของโรงพยาบาล ทางผมต้องขอโทษกับ…เหตุการณ์ไม่น่าพอใจที่เจอด้วยนะครับ”

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลละล่ำละลั่กเอ่ยขึ้น

เมื่อเขาเห็นคนก่อเรื่องซมซานหนีไป ก็อดจะสับสนไม่ได้ ด้วยไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายเล่นงานใครกันแน่…

แน่นอนว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ควรคิดในฐานะผู้อำนวยการ ตอนนี้เขาต้องจัดการให้ปัญหาคลี่คลายลงโดยสงบที่สุด

“เพื่อเป็นคำขอโทษ เราตัดสินใจจะยกเว้นค่ารักษาพยาบาลของคุณผู้หญิงท่านนี้ภายในสองวันนี้ และทางโรงพยาบาลจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างเลยครับ”

ผู้อำนวยการกล่าวจากใจจริง ท่าทางเป็นมิตรมากทีเดียว

หากแต่อวี้ฮ่าวหรานไม่ซาบซึ้งแม้แต่น้อย

“เฮอะ เงินแค่นี้ช่างมันเถอะครับ! พวกคุณรีบออกไปได้แล้ว ตอนนี้ผมอยากอยู่เงียบ ๆ!”