ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 376
สรุปบท บทที่ 376 น่าสะพรึงกลัว: ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]
อ่านสรุป บทที่ 376 น่าสะพรึงกลัว จาก ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] โดย Internet
บทที่ บทที่ 376 น่าสะพรึงกลัว คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายการเกิดใหม่ ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
บทที่ 376 น่าสะพรึงกลัว
บทที่ 376 น่าสะพรึงกลัว
“มาก่อนอะไร? ลูกชายฉันมาถึงแล้วก็ต้องได้สิ! ไม่สำเหนียกตัวเองบ้างเลยนะ กล้าดียังไงมาเทียบกับลูกชายฉัน?”
เธอพูดขัดคำพูดซูหว่านเอ๋อ เมื่อเห็นแบบนี้ เธอจึงง้างมือขณะเดินไปทางเตียง
เธอเกลียดสาวสวยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ยิ่งได้เห็นปฏิกิริยาของสามีวันนี้ ยิ่งชวนให้เธอโกรธกว่าเดิม
“แกไม่คลานออกไปเองสินะ! ดี! เดี๋ยวฉันจะโยนแกออกไปเอง!”
สิ้นคำ เธอก็เอื้อมมือออกไปคว้าแขนเรียวเล็กของอีกฝ่ายไว้
“คุณ…ปล่อยนะคะ…”
ซูหว่านเอ๋อหน้าตาตื่น สายตาฉายแววหวาดกลัว เธอพยายามดิ้นหนีจากมืออีกฝ่ายหากแต่ไม่มีเรี่ยวแรงแต่อย่างใด
เธอไม่เคยเจอกับคนประเภทนี้มาก่อน
“ฉันบอกให้แกออกไปไง!”
เมื่อหญิงวัยกลางคนคว้าแขนอีกฝ่ายได้ เธอออกแรงบีบอย่างแรง!
“โอ๊ย! คุณทำอะไรคะ…ทำอะไรของคุณ”
ซูหว่านเอ๋อรู้สึกเจ็บแขนมากจนต้องร้องออกมา น้ำตาเอ่อคลอที่ดวงตา
“เฮอะ ทำอะไรน่ะเหรอ? นังหน้าด้าน ฉันก็กำลังสั่งสอนแกอยู่ไง!”
เธอตอกกลับพร้อมสีหน้าดูถูก และรังแกอีกฝ่ายอย่างไม่ออมแรง
เหล่ยเซียวหน้านิ่วเล็กน้อยเมื่อเห็นเช่นนี้ เห็นใบหน้าราวดอกสาลี่ต้องหยาดฝน*[1] แบบนี้ ทำเอาเขาทนไม่ได้
หารู้ไม่ว่าการกระทำของเขายิ่งทำให้ภรรยาไม่พอใจ
ตอนนี้มีผู้คนมากมายมามุงดู แม้จะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเธอ หากแต่เหล่ยเซียวก็น่ากลัวเกินไป
ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครกล้าปริปาก ทว่าในตอนนี้เอง!
น้ำเสียงทุ้มต่ำดังก้องสะเทือนหูของทุกคนราวสายฟ้าฟาด!
“รนหาที่ตายหรือยังไง?!”
ทุกคนต่างสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงนี้!
อวี้ฮ่าวหรานกลับมาพร้อมผลไม้ หากแต่พบว่ามีคนมุงเต็มหน้าห้อง ชายหนุ่มก็รู้สึกถึงความผิดปกติทันที
เมื่อเปิดตาเทวะมอง กลับเห็นภาพที่ทำให้ตัวเองโกรธขั้นสุด!
คนพวกนี้! ให้ตายเถอะ!
ฝูงชนที่ยืนออหน้าประตูถูกผลักออกไปตาม ๆ กันด้วยพลังวิญญาณ!
อวี้ฮ่าวหรานค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไป ถึงคราวต้องจัดการกับคนในห้อง!
“นังนี่! เมื่อกี้แกเรียกใครว่านังหน้าด้าน?”
เหล่ยเซียวหวั่นเกรงกับเสียงตะโกนก่อนหน้านี้จนสั่นเทาไปทั้งตัว แต่ตอนนี้ได้เห็นว่าเป็นชายหนุ่มร่างโปร่งซึ่งกำลังเดือดดาลถึงขีดสุด
เขานึกไม่ถึงว่าจะมีคนกล้าขึ้นเสียงใส่ตนเอง
“ไอ้เวรนี่! ไม่ดูตาม้าตาเรือว่าหาเรื่องใส่ตัว ที่ปิดประตูเพราะกลัวจะถูกฉันเล่นงานแกสินะ?”
เขาว่าขัดและเอ่ยปรามาสอีกฝ่าย
ในสายตาของเขา อีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กหนุ่ม พอต้องลงสนามสู้คงไม่ต่างอะไรกับพวกกระจอกไม่ใช่เหรอ?
ทว่าตอนนี้อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้สนใจเขา แต่เป็นผู้หญิงที่กำลังบีบแขนซูหว่านเอ๋ออยู่ต่างหาก ชายหนุ่มจึงรีบไปดึงมือหล่อนออก
คนธรรมดาที่ฝึกเพียงวิชาการต่อสู้มาก็เหมือนกับมดตัวหนึ่งเท่านั้น!
“หลบไป!”
สิ้นเสียงตะโกน เขาไม่แม้แต่ขยับตัว พลังวิญญาณรุนแรงแผ่ซ่านส่งผลให้ร่างของชายวัยกลางคนซึ่งตั้งท่าจะลงมือกระเด็นออกไป!
“ตู้ม!”
ร่างของเขากระแทกกำแพง เหล่ยเซียวรู้สึกว่าอวัยวะภายในแทบฉีกขาด ความเจ็บปวดแล่นผ่านอก จนกระทั่งกระอักเลือดออกทางปาก!
ชาย…ชายหนุ่มคนนี้ เป็นไปได้อย่างไร…
เขาพยายามยกศีรษะขึ้นมองชายหนุ่มที่มีท่าทางเย็นชาด้วยความสะพรึงกลัว
เหล่ยเซียวไม่อาจรู้ได้ว่าเหตุใดอีกฝ่ายถึงสามารถเล่นงานเขาจนบาดเจ็บสาหัสภายในชั่วพริบตา!
“แกเป็นใคร? ทำไมถึงได้แข็งแกร่งอย่างนี้?!”
เหล่ยเซียวรวบรวมกำลังเอ่ยถามขึ้น
หลังจัดการทั้งสองคนเสร็จ อวี้ฮ่าวหรานจึงรีบหันมาถามซูหว่านเอ๋อ
“ไม่เป็นไรค่ะ…แค่เจ็บแขนนิดหน่อย”
เธอขยับแขนอ่อนแรง เหงื่อเย็นไหลลงจากหางคิ้ว
“หือ? ไหนให้ผมดูหน่อยครับ”
เมื่อเห็นเช่นนี้ เขารีบยกแขนของเธอขึ้นมา แขนเรียวเล็กปรากฏรอยช้ำม่วง!
หลังจากเธอถูกบีบแขนอย่างแรง รอยช้ำคงจะเกิดตามมา!
หญิงคนนั้นทำเกินไปแล้ว! โชคดีที่เขาสามารถรักษาอาการแบบนี้ได้
“คุณนอนลงก่อนครับ เดี๋ยวผมจะจัดการเอง”
อวี้ฮ่าวหรานช้อนมองดวงตาแดงก่ำของเธอ จึงอดจะรู้สึกสงสารไม่ได้
“อ๊ะ… เบา ๆ หน่อยค่ะ…ฉันเจ็บ”
บริเวณที่เกิดรอยช้ำถูกแตะโดนเมื่อเธอขยับตัว คิ้วเรียวขมวดมุ่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ”
อวี้ฮ่าวหรานยกมือขึ้นลูบส่งพลังวิญญาณเข้าไป รอยช้ำเป็นวงกว้างเริ่มจางไปอย่างรวดเร็ว
ไม่กี่วินาทีต่อมา รอยช้ำขนาดใหญ่ก็เลือนหายเมื่อเขายกมือออก
ซูหว่านเอ๋ออึ้งเล็กน้อย แม้ตัวเองจะไม่รู้เรื่องมากนัก หากแต่เธอรู้ว่าวิธีเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดาอย่างแน่นอน
“สุดยอดไปเลยค่ะ อวี้ฮ่าวหราน คุณทำได้ยังไงคะ?”
สายตาสุกสกาวราวมุกดำของเธอจ้องมองมือของเขาด้วยความสงสัย
“ฮ่า ๆ แค่วิชาเล็ก ๆ น้อย ๆ น่ะครับ”
อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้อธิบายละเอียดนัก ยิ่งพูดจะยิ่งวุ่นวายเสียเปล่า ๆ ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก!
“คุณครับ! ผมเป็นผู้อำนวยการ! ได้โปรดอย่าทำร้าย…หืม?”
ชายวัยกลางคนอายุราวสี่สิบปีพรวดพราดเข้ามาในห้อง หากแต่ไม่ทันได้พูดจบ เขากลับแปลกใจเมื่อเห็นว่าภาพที่เห็นต่างจากที่ตนเองคาดการณ์เอาไว้
[1] ดอกสาลี่ต้องหยาดฝน = ใบหน้าของสตรีที่เมื่อร้องไห้ก็ยังดูงดงาม
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]