ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 376

บทที่ 376 น่าสะพรึงกลัว

บทที่ 376 น่าสะพรึงกลัว

“มาก่อนอะไร? ลูกชายฉันมาถึงแล้วก็ต้องได้สิ! ไม่สำเหนียกตัวเองบ้างเลยนะ กล้าดียังไงมาเทียบกับลูกชายฉัน?”

เธอพูดขัดคำพูดซูหว่านเอ๋อ เมื่อเห็นแบบนี้ เธอจึงง้างมือขณะเดินไปทางเตียง

เธอเกลียดสาวสวยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ยิ่งได้เห็นปฏิกิริยาของสามีวันนี้ ยิ่งชวนให้เธอโกรธกว่าเดิม

“แกไม่คลานออกไปเองสินะ! ดี! เดี๋ยวฉันจะโยนแกออกไปเอง!”

สิ้นคำ เธอก็เอื้อมมือออกไปคว้าแขนเรียวเล็กของอีกฝ่ายไว้

“คุณ…ปล่อยนะคะ…”

ซูหว่านเอ๋อหน้าตาตื่น สายตาฉายแววหวาดกลัว เธอพยายามดิ้นหนีจากมืออีกฝ่ายหากแต่ไม่มีเรี่ยวแรงแต่อย่างใด

เธอไม่เคยเจอกับคนประเภทนี้มาก่อน

“ฉันบอกให้แกออกไปไง!”

เมื่อหญิงวัยกลางคนคว้าแขนอีกฝ่ายได้ เธอออกแรงบีบอย่างแรง!

“โอ๊ย! คุณทำอะไรคะ…ทำอะไรของคุณ”

ซูหว่านเอ๋อรู้สึกเจ็บแขนมากจนต้องร้องออกมา น้ำตาเอ่อคลอที่ดวงตา

“เฮอะ ทำอะไรน่ะเหรอ? นังหน้าด้าน ฉันก็กำลังสั่งสอนแกอยู่ไง!”

เธอตอกกลับพร้อมสีหน้าดูถูก และรังแกอีกฝ่ายอย่างไม่ออมแรง

เหล่ยเซียวหน้านิ่วเล็กน้อยเมื่อเห็นเช่นนี้ เห็นใบหน้าราวดอกสาลี่ต้องหยาดฝน*[1] แบบนี้ ทำเอาเขาทนไม่ได้

หารู้ไม่ว่าการกระทำของเขายิ่งทำให้ภรรยาไม่พอใจ

ตอนนี้มีผู้คนมากมายมามุงดู แม้จะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเธอ หากแต่เหล่ยเซียวก็น่ากลัวเกินไป

ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครกล้าปริปาก ทว่าในตอนนี้เอง!

น้ำเสียงทุ้มต่ำดังก้องสะเทือนหูของทุกคนราวสายฟ้าฟาด!

“รนหาที่ตายหรือยังไง?!”

ทุกคนต่างสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงนี้!

อวี้ฮ่าวหรานกลับมาพร้อมผลไม้ หากแต่พบว่ามีคนมุงเต็มหน้าห้อง ชายหนุ่มก็รู้สึกถึงความผิดปกติทันที

เมื่อเปิดตาเทวะมอง กลับเห็นภาพที่ทำให้ตัวเองโกรธขั้นสุด!

คนพวกนี้! ให้ตายเถอะ!

ฝูงชนที่ยืนออหน้าประตูถูกผลักออกไปตาม ๆ กันด้วยพลังวิญญาณ!

อวี้ฮ่าวหรานค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไป ถึงคราวต้องจัดการกับคนในห้อง!

“นังนี่! เมื่อกี้แกเรียกใครว่านังหน้าด้าน?”

เหล่ยเซียวหวั่นเกรงกับเสียงตะโกนก่อนหน้านี้จนสั่นเทาไปทั้งตัว แต่ตอนนี้ได้เห็นว่าเป็นชายหนุ่มร่างโปร่งซึ่งกำลังเดือดดาลถึงขีดสุด

เขานึกไม่ถึงว่าจะมีคนกล้าขึ้นเสียงใส่ตนเอง

“ไอ้เวรนี่! ไม่ดูตาม้าตาเรือว่าหาเรื่องใส่ตัว ที่ปิดประตูเพราะกลัวจะถูกฉันเล่นงานแกสินะ?”

เขาว่าขัดและเอ่ยปรามาสอีกฝ่าย

ในสายตาของเขา อีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กหนุ่ม พอต้องลงสนามสู้คงไม่ต่างอะไรกับพวกกระจอกไม่ใช่เหรอ?

ทว่าตอนนี้อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้สนใจเขา แต่เป็นผู้หญิงที่กำลังบีบแขนซูหว่านเอ๋ออยู่ต่างหาก ชายหนุ่มจึงรีบไปดึงมือหล่อนออก

คนธรรมดาที่ฝึกเพียงวิชาการต่อสู้มาก็เหมือนกับมดตัวหนึ่งเท่านั้น!

“หลบไป!”

สิ้นเสียงตะโกน เขาไม่แม้แต่ขยับตัว พลังวิญญาณรุนแรงแผ่ซ่านส่งผลให้ร่างของชายวัยกลางคนซึ่งตั้งท่าจะลงมือกระเด็นออกไป!

“ตู้ม!”

ร่างของเขากระแทกกำแพง เหล่ยเซียวรู้สึกว่าอวัยวะภายในแทบฉีกขาด ความเจ็บปวดแล่นผ่านอก จนกระทั่งกระอักเลือดออกทางปาก!

ชาย…ชายหนุ่มคนนี้ เป็นไปได้อย่างไร…

เขาพยายามยกศีรษะขึ้นมองชายหนุ่มที่มีท่าทางเย็นชาด้วยความสะพรึงกลัว

เหล่ยเซียวไม่อาจรู้ได้ว่าเหตุใดอีกฝ่ายถึงสามารถเล่นงานเขาจนบาดเจ็บสาหัสภายในชั่วพริบตา!

“แกเป็นใคร? ทำไมถึงได้แข็งแกร่งอย่างนี้?!”

เหล่ยเซียวรวบรวมกำลังเอ่ยถามขึ้น