ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 383

บทที่ 383 การแก้แค้นของสำนักเมฆาเขียว

บทที่ 383 การแก้แค้นของสำนักเมฆาเขียว

ซูหว่านเอ๋อมองปิ่นหยกต้องสาปในมือของอวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตากระตือรือร้น แต่กลับมีท่าทีลังเลเล็กน้อย

“ให้ฉันเหรอคะ? คุณ…ซื้อมันมานี่”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เธอมีท่าทางเกรงใจเขาเล็กน้อย ทำให้หญิงสาวยิ่งน่ารักน่าเอ็นดูกว่าเดิม

“รับไปเถอะครับ ผมเบื่อเลยไม่อยากเก็บมันไว้แล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานวางปิ่นหยกต้องสาปไว้ข้างหน้าเธอ ทำให้ซูหว่านเอ๋อถึงกับตกตะลึง

บางคนคงไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเบื่อมัน แต่ความจริงแล้ว ชายหนุ่มไม่เคยเบื่อมันเลยสักครั้ง

เมื่อเห็นอวี้ฮ่าวหรานวางปิ่นลง เธอจึงเอื้อมมือออกไปหยิบอย่างช้า ๆ

“สวยจังเลย”

ซูหว่านเอ๋อมองปิ่นหยกต้องสาปในมืออย่างทะนุถนอม บนตัวปิ่นสลักลวดลายมังกรและหงส์ที่กำลังโบยบินราวกับมีชีวิต ฝีมือการแกะสลักสวยงามไม่น้อย

“คุณให้ฉันจริง ๆ เหรอคะ?”

แม้จะมีความสุข แต่เธอก็ยังคงหันมองชายหนุ่มด้วยความลังเล ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน ปิ่นหยกนี้ก็ล้ำค่ามาก

“รับไปเถอะครับ ผมไม่ต้องการมันแล้วจริง ๆ อีกอย่างตอนนี้คุณกำลังป่วย มันเลยเหมาะกับคุณมากกว่า”

พออวี้ฮ่าวหรานเห็นว่าอีกฝ่ายไม่กล้ารับ เขาจึงพูดโน้มน้าวทันที

ซูหว่านเอ๋อยังคงลังเลอยู่พักใหญ่ ในที่สุดเธอก็พยักหน้า พวงแก้มซีดขาวแดงระเรื่อขึ้นมาทันที

“ขอบคุณมากค่ะ”

เวลาเช้าผ่านไปในพริบตา

หลังจากรู้ว่าอีกฝ่ายพ้นขีดอันตรายแล้ว อวี้ฮ่าวหรานจึงรีบออกจากโรงพยาบาลแล้วตรงดิ่งไปที่บริษัท

วันนี้เขาต้องมอบทรัพย์สินของบริษัทเทียนชิงให้กับบริษัทฮัวหรงของหลี่หรง ดังนั้นชายหนุ่มจึงต้องเข้าร่วมให้ได้

เมื่อขับรถมาได้ครึ่งทาง อวี้ฮ่าวหรานก็สังเกตว่าบริเวณรอบ ๆ เงียบเชียบจนน่าขนลุก

ชายหนุ่มกำลังขับรถผ่านย่านชานเมืองรกร้าง บริเวณข้างถนนเงียบสงัดจนไม่ได้ยินเสียงสิ่งมีชีวิต

ในเวลานี้เขาใช้ประสาทสัมผัสอันฉับไวของตัวเองเพื่อฟังเสียงสิ่งมีชีวิตโดยรอบ แต่กลับไม่ได้ยินแม้แต่เสียงแมลงหรือนก

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกประหลาดใจจึงขมวดคิ้ว มีบางอย่างผิดปกติ!

เขาชะลอความเร็วรถให้ช้าลง หลังจากใช้ดวงตาเทวะสำรวจบริเวณรอบ ๆ ก็พบว่ามีค่ายกลบางอย่างรอบตัวอยู่

ค่ายกลที่แปลกประหลาด…ตอนนี้เขากำลังขับรถอยู่ในค่ายกลนั้น

ถ้าเป็นคนธรรมดา พวกเขาคงกลัวจนตัวสั่นเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังถูกใครบางคนปองร้าย

“ฮึ่ม! พวกหมาลอบกัด”

น้ำเสียงของอวี้ฮ่าวหรานอัดแน่นไปด้วยความรังเกียจ เขาจอดรถไว้ที่ข้างทางก่อนลงจากรถ

“ฮ่า ๆ! ในที่สุดฉันก็เจอแก!”

ทันใดนั้นกลุ่มคนก็ปรากฏตัวขึ้นไม่ไกลจากถนน!

“ฉันกับพวกลูกศิษย์เป็นคนสร้างค่ายกลนี้เอง มันเพิ่งถูกกระตุ้นตอนแกมาถึง”

คนที่อยู่ข้างหน้าคือชายชราสวมเสื้อคลุมสีเขียว อายุประมาณหกสิบปี แต่กลับมีพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งมาก

ด้านหลังของเขามีคนหนุ่มสาวหลายคนที่กำลังมองอวี้ฮ่าวหรานด้วยความสงสัย

พวกเขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าชายคนนี้คือคนที่ทำให้ผู้อาวุโสหลินหนีตายหัวซุกหัวซุน

“ฮึ! ตลกจริง ๆ ผู้ชายคนนี้ต้องใช้กลบางอย่างทำให้ผู้เฒ่าหลินกลัวแน่ ๆ”

“ใช่! อายุแค่นี้จะบรรลุขอบเขตก่อรากฐานระดับสูงได้ยังไง?”

“พวกเราจะลากตัวมันกลับไปคุกเข่าต่อหน้าท่านผู้เฒ่าหลิน แล้วจะรอดูว่ามันจะมีสีหน้ายังไง!”

“…”

พวกเขาพูดดูถูกอีกฝ่ายไม่หยุดปาก

คนพวกนี้เป็นศิษย์ของสำนักเมฆาเขียว ซึ่งผู้นำของพวกเขา อู๋เหนียน ผู้อาวุโสสูงสุดแห่งสำนักเมฆาเขียว!

“ฮ่า ๆ ฉันคิดว่าคนที่ทำให้หลินคังกลัวจนหัวหดจะน่ากลัวซะอีก ที่ไหนได้เป็นเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!”