ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 401

บทที่ 401 สร้างสถิติใหม่

บทที่ 401 สร้างสถิติใหม่

มูลค่ารถทั้งสามคันที่อยู่ในสนามตอนนี้รวมกันแล้วไม่ต่ำกว่ายี่สิบหรือสามสิบล้าน

แต่มันถูกวางไว้เป็นสิ่งเดิมพันของทั้งสองฝ่าย ซึ่งถือว่าเป็นของเดิมพันที่มีมูลค่ามหาศาลทีเดียว

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น! อวี้ฮ่าวหรานจะไม่มีวันยอมปล่อยหลี่หรงให้ไปกับอีกฝ่ายเด็ดขาด

ล้อเล่นน่า…คนพวกนี้เป็นแค่ริ้นไร มีอำนาจอะไรมาต่อรองกับเขา?

หลังจากคิดแบบนั้น คนทั้งสองก็เดินไปทางหลี่จิงเทียน

“ถ…ถ้าพี่เขยฉันมา พวกแกได้เห็นดีกันแน่…”

ทันทีที่เดินเข้าไปใกล้ หลี่หรงก็ได้ยินคำพูดของพี่รอง ซึ่งทำให้เธอพูดไม่ออก

“พี่เขย พี่รองกำลังคิดว่าพี่หนุนหลังเขาอยู่ ทั้งที่เมื่อก่อนเขาเกลียดพี่อย่างกับอะไรดี”

ในสายตาเขา หลี่จิงเทียนไม่ต่างอะไรกับดอกหญ้าบนกำแพง

“ฮ่า ๆ ไม่ต้องห่วง ฉันว่าเขาคงไม่มีวันกลับไปทำนิสัยเดิมแล้วล่ะ เขาเข็ดหลาบแล้ว”

หลังจากพ้นโทษ ทุกครั้งที่หลี่จิงเทียนได้ยินคำว่า ‘คุก’ ร่างกายของเขาจะสั่นสะท้านทันที

หลี่จิงเทียนถูกคนรอบตัวตามใจมาตั้งแต่เด็กจนโตเป็นผู้ใหญ่ เขาไม่เคยอดอยากขัดสน แถมยังไม่เคยมีเรื่องให้กลุ้มใจ

อวี้ฮ่าวหรานสาวเท้าไปทางรถสปอร์ตสีแดงอย่างรวดเร็ว

“พี่เขย! พี่…พี่มาแล้วเหรอ!”

หลี่จิงเทียนมีสีหน้าประหลาดใจทันทีที่เห็นพี่เขย จากนั้นก็เลื่อนสายตามองหลี่หรงที่อยู่ข้าง ๆ

“ทำ…ทำไมน้องเล็กถึงอยู่ที่นี่”

ตั้งแต่อวี้ฮ่าวหรานมีอำนาจ เขาก็กลัวน้องสาวคนนี้อย่างมาก

“ฮึ ถ้าฉันไม่มา ตระกูลหลี่ของเราคงถูกตราหน้าว่าเป็นขยะไปอีกนาน!”

หลี่หรงพึมพำ ถึงเธอจะไม่ชอบการกระทำของคนในครอบครัว แต่ครอบครัวก็คือครอบครัว ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมให้คนดูหมิ่นตระกูลของเธอเด็ดขาด

ขณะเดียวกัน เหอเส้าที่อยู่ด้านข้างจ้องมองเธอไม่วางตา

“เฮ้ คนสวย เธอเตรียมตัวไปเที่ยวคืนนี้กับฉันหรือยัง? ฉันชวนคนไปปาร์ตี้ไม่กี่คนหรอก”

เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพ่นคำพูดไร้สาระ อวี้ฮ่าวหรานก็มุ่นคิ้วทันที

“ฮ่า ๆ นายควรคิดคำขอโทษเอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่านะ”

เขาหัวเราะเบา ๆ แต่สายตากลับฉายแววรังเกียจ

“บ้าไปแล้วเหรอ! ไอ้หนู! ฉันคิดว่าหลี่จิงเทียนจะไร้ประโยชน์ที่สุดในตระกูลหลี่ซะอีก แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วล่ะ”

เหอเส้าหันมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

“อย่างน้อยนายน้อยหลี่ของเราก็รู้จักถ่อมตัว แต่นาย…ตลกชะมัด! ฮ่า ๆ!”

พอพูดจบ เขาก็ระเบิดหัวเราะเสียงดังราวกับมันเป็นเรื่องตลก คนหนุ่มสาวที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็หัวเราะเช่นกัน

“เป็นอะไรไป กลัวสู้พวกเราไม่ได้เหรอ? คนโง่อย่างพวกแกหัดส่องกระจกซะบ้าง”

“ตระกูลหลี่คือตระกูลหลี่ ไม่มีประโยชน์สักคน!”

“…”

ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของฝูงชน ใบหน้าของหลี่จิงเทียนซีดเผือด เขากำลังจะตอบโต้คนเหล่านั้น

แต่ใบหน้าของอวี้ฮ่าวหรานยังคงไร้อารมณ์เหมือนเดิม ราวกับมองดูฝูงมดแมลงอยู่ตรงหน้า

“ใกล้เวลาแข่งแล้ว”

เขามองนาฬิกาบนจอแอลอีดีด้วยสีหน้าไม่แยแส

“ใกล้แล้วครับพี่เขย ปกติเราเริ่มแข่งเวลาหกโมงสี่สิบ”

หลี่จิงเทียนตอบอย่างรวดเร็ว

“อืม นายไปเถอะ เดี๋ยวฉันมา”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า ก่อนเดินกลับไปที่รถสปอร์ตโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ไม่นาน เสียงกริ่งดังขึ้น ผู้เข้าแข่งขันมีเวลาเตรียมความพร้อมห้านาที

การแข่งขันครั้งนี้มีรถทั้งหมดแปดคัน ซึ่งทุกคันต่างจอดเรียงรายอยู่ที่เส้นปล่อยตัว

ท่ามกลางรถหลายคน รถสปอร์ตสีดำดึงดูดสายตาของผู้ชมมากกว่าคันอื่น

“เหอเส้าต้องชนะ! ครั้งนี้เขาเข้าเส้นชัยภายในสิบสี่นาทีแน่นอน!”