ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 423

บทที่ 423 สำนักโลกเร้นลับ

บทที่ 423 สำนักโลกเร้นลับ

“มันแปลกมาก บางคนบอกว่าหวงต้าเซียน*[1] กำลังบำเพ็ญเพียรอยู่บนนั้น ทางที่ดีคุณอย่าขึ้นไปตามลำพังดีกว่า”

“ครับ ขอบคุณครับ”

เมื่อได้คำตอบอันอบอุ่นจากชาวบ้าน อวี้ฮ่าวหรานก็พยักหน้าเบา ๆ ก่อนขอบคุณแล้วหันกลับไปมองภูเขาที่ตั้งตระหง่านตรงหน้า

วันนี้เป็นวันที่สองของการสืบหาเบาะแสแล้ว หลังจากตระเวนสำรวจวัดในบริเวณใกล้เคียงในวันแรก เขาก็นึกขึ้นได้ว่าเทพเจ้าไม่น่าจะลงมาบำเพ็ญเพียรในสถานที่ที่โจ่งแจ้งอย่างนี้

โลกใบนี้ปกครองด้วยมนุษย์ธรรมดา อีกทั้งผู้ฝึกตนส่วนใหญ่มักซ่อนตัวอยู่ในที่ลึกลับ

ไม่นานชายหนุ่มก็เดินขึ้นเขาพร้อมกับใช้เนตรเทวะสำรวจรอบ ๆ!

ตลอดทางเขาแผ่พลังวิญญาณไว้รอบตัวเพื่อสร้างเกราะป้องกัน หลังจากเวลาผ่านไปครึ่งวัน เขาก็พบถนนเส้นหนึ่งบนภูเขา!

“ต้องมีคนดูแลมันอย่างดีแน่นอน!”

อวี้ฮ่าวหรานพึมพำ ก่อนเร่งฝีเท้าเดินไปตามถนน

หลังจากเดินห่างออกไปสิบนาที อวี้ฮ่าวหรานก็พบว่าตัวเองกำลังเดินอยู่ในค่ายกลบางชนิด!

หนทางข้างหน้าดูเหมือนเดิมทุกอย่าง!

“ฮึ่ม! พวกฝีมือต่ำต้อย!”

อวี้ฮ่าวหรานแค่นเสียงอย่างโมโห ก่อนดีดนิ้วหนึ่งครั้งเพื่อทำลายภาพลวงตาตรงหน้า

ความเป็นจริงปรากฏสู่สายตาของเขาทันที! เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตูหินขนาดใหญ่!

บนประตูมีตัวอักษรตัวใหญ่สลักอยู่!!

สำนักเมฆาเขียว!

“หือ…สำนักเมฆาเขียว?”

อวี้ฮ่าวหรานตกตะลึงชั่วครู่ ชายหนุ่มจำได้ว่าเคยได้ยินชื่อสำนักนี้จากที่ไหนสักแห่ง

เขาไม่ได้สนใจเรื่องเล็กน้อยที่ไม่สำคัญต่อชีวิต ดังนั้นจึงจำสำนักนี้ไม่ได้

หน้าประตูมีศิษย์ของสำนักสองคนกำลังเฝ้ายามอยู่ ใบหน้าของพวกเขาขึงขังน่ากลัวมาก!

“คุณเป็นใคร? ทำไมถึงบุกรุกมาที่สำนักของเราโดยพลการ?”

หนึ่งในนั้นถามด้วยน้ำเสียงดุดัน

“ฮึ เหมือนจะเป็นแค่คนธรรมดาที่หลงเข้ามาน่ะ”

อีกคนดูถูกเหยียดหยาม

อวี้ฮ่าวหรานเหลือบตาขึ้นมองสิ่งก่อสร้างที่โผล่พ้นประตู จากนั้นคิ้วของเขาก็ขมวดมุ่นทันที

ต่อให้สำนักนี้จะไม่มีแม่ชีอาศัยอยู่ แต่ยังไงที่นี่ก็เป็นสำนักผู้ฝึกตน ทางที่ดีควรสอบถามข้อมูลให้ละเอียด

แถมชายหนุ่มยังจำได้เลือนรางว่าที่นี่คือสำนักฝึกตนของตระกูลอู๋!

จะบังเอิญอะไรขนาดนี้

อวี้ฮ่าวหรานถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่คิดว่าจะเจอฐานที่มั่นของศัตรูตัวฉกาจที่ตัวเองตามหามานาน

“นี่! ฉันกำลังถามแกอยู่! หูหนวกเหรอ?”

ตอนนั้นเอง หนึ่งในลูกศิษย์ของสำนักเมฆาเขียวก็รู้สึกโมโหเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายเพิกเฉยคำถามของตัวเอง!

“ฮึ แกก็แค่คนธรรมดา”

เขาลืมตาแล้วมองสำรวจชุดแต่งกายอีกฝ่าย จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามกว่าเดิม

ตอนนี้อวี้ฮ่าวหรานหลุดออกจากห้วงความคิดแล้ว เขามองลูกศิษย์สำนักเมฆาเขียวที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนพูดว่า

“ที่นี่คือสำนักเมฆาเขียวใช่ไหม? เรียกเจ้าสำนักของพวกนายมาเดี๋ยวนี้ ฉันมีเรื่องต้องถามเขา!”

“อะไรนะ? แกลองพูดอีกครั้งซิ?”

ศิษย์คนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที!

“ฉันบอกให้เรียกเจ้าสำนักของพวกนายมาเดี๋ยวนี้ ฉันมีเรื่อง…”

หลังจากเขาพูดเพียงครึ่งประโยค ลูกศิษย์อีกคนก็โพล่งขัดจังหวะ!

“ฮึ่ม! แกต้องการอะไร ทำไมถึงอยากพบท่านเจ้าสำนัก?”

ขณะที่พูด เขาก็เหวี่ยงหมัดใส่อวี้ฮ่าวหรานอย่างรวดเร็ว!

เด็กคนนี้มีพลังภายในแข็งแกร่งมาก อวี้ฮ่าวหรานใช้เวลาประเมินเพียงชั่วครู่

สำนักในโลกเร้นลับก็คือสำนักในโลกเร้นลับ แม้แต่ศิษย์ที่เฝ้ายามยังมีความแข็งแกร่งและมากฝีมือขนาดนี้

ถ้าเมืองฮ่วยอันมีผู้มากฝีมืออย่างนี้ หวังโจวเฟยหู่คงชอบใจมากแน่นอน