ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 433

บทที่ 433 เสริมความแข็งแกร่ง

บทที่ 433 เสริมความแข็งแกร่ง

หวังเหยียนย้อนเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน เมื่ออวี้ฮ่าวหรานได้ฟังก็นิ่วหน้า เพราะเขารู้เรื่องของเหล่ยเซียว

เมื่อครั้งที่ซูหว่านเอ๋อล้มป่วย อีกฝ่ายบุกเข้ามาและถูกชายหนุ่มเล่นงานกลับไป

ภายหลังเขาไม่คิดใส่ใจเรื่องนี้ จึงส่งต่อเรื่องนี้ให้ตระกูลซูจัดการ แต่นึกไม่ถึงว่าเรื่องจะบานปลายมาถึงจุดนี้

“เรื่องนี้…คงมีคนรนหาที่ตาย คงไปขวางทางไม่ได้อีก!”

อวี้ฮ่าวหรานส่งสายตาทะมึน ส่อเจตนาเข่นฆ่าต่อเหล่ยเซียว

“พ่อกับพี่ชายของซูหว่านเอ๋อถูกพวกมันลักพาตัวไป รู้ไหมว่าถูกพาตัวไปที่ไหน?”

หวังเหยียนเตรียมคำตอบเอาไว้เรียบร้อย

“ผมยังไม่ได้ตามสืบเรื่องนี้ละเอียดดี แต่ว่ารู้แล้วว่าเหล่ยเซียวมีบ้านอยู่แถวชานเมือง ถ้าเขาคิดจะแก้แค้นน่าจะลงมือในละแวกบ้านตนเอง”

“อืม ดีมาก”

อวี้ฮ่าวหรานพอใจกับคำตอบของอีกฝ่าย และอดที่จะชื่นชมไม่ได้

“ไม่เป็นไรพี่อวี้ ถึงอย่างไรคุณก็ช่วยพยัคฆ์เวหาของเรามามาก”

หวังเหยียนไม่คิดยกยอตนเอง

“ดังนั้นเรื่องของพี่อวี้ก็ถือเป็นเรื่องของผมเหมือนกัน หวังเหยียนคนนี้ต้องช่วยสุดความสามารถ”

“อืม ดีมาก!”

อวี้ฮ่าวหรานพึงพอใจกับคำตอบ เขารู้สึกว่าถึงเวลาต้องแสดงน้ำใจบ้าง

“หวังเหยียน ฉันจำได้ว่าขอบเขตพลังภายในของนายยังอยู่ที่ระดับสูงใช่ไหม?”

“ครับ?”

หวังเหยียนท่าทีงุนงงว่าเหตุใดอีกฝ่ายถึงได้พลันถามขึ้น หากแต่เขายังตอบไปตามจริง

“ถึงจะน่าอาย แต่ขอบเขตพลังภายในของผมยังอยู่ที่ระดับสูงจริง ๆ”

“อืม ก็ยังอ่อนแอเกินไป” อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า

เทียบกับฝักฝ่ายใหญ่ ๆ ในเมืองฮ่วยอันแล้ว ขอบเขตพลังภายในระดับสูงยังถือว่าอ่อนแอเกินไป

หากเขาไม่ได้ปะทะกับหลิ่วอวี้จิงและกงซุนซา ด้วยกำลังของอีกฝ่ายที่มีคงเพียงพอ

“หลังจัดการเรื่องครั้งนี้เรียบร้อยแล้ว ให้ฉันช่วยนายฝึกขอบเขตพลังภายในให้สำเร็จดีไหม?”

“อะไรนะครับ?”

หวังเหยียนมีท่าทีงงงันในทีแรก ก่อนกลับกลายเป็นตกตะลึงกับคำพูดของเขา!

“คุณ…คุณบอกว่าจะช่วยผมฝึกวิชาเหรอ?”

เขามองชายตรงหน้าอย่างเหลือเชื่อ

“ใช่ ไม่แปลกนี่ นายพาคนไปบ้านเหล่ยเซียว เดี๋ยวฉันจะกลับบ้านก่อน”

อวี้ฮ่าวหรานไม่ใส่ใจนัก เขาออกคำสั่ง หวังเหยียนจึงรีบขานรับเมื่อได้ฟัง เขาไม่รีรอพลางพยักหน้างึกงัก

“ผมจะไปเดี๋ยวนี้! จะไม่ทำให้คุณผิดหวังเด็ดขาด!”

เวลานี้ความตื่นเต้นในใจไม่อาจสงบลงได้ เขาติดอยู่ในขอบเขตพลังภายในระดับสูงมาหลายปี โอกาสเช่นนี้มีมาน้อยนัก!

ทันทีที่ได้ยินคำสั่งอีกฝ่าย หวังเหยียนก็ส่งอาหารเช้าในมือของตัวเองให้ก่อนจากไป

แน่นอนว่าเขายังคงมีน้ำใจ

หวังเหยียนให้ลูกน้องเจ็ดแปดคนอยู่เฝ้าข้างนอกห้องพักผู้ป่วย

อวี้ฮ่าวหรานพึงพอใจกับเรื่องนี้ เขายกชามโจ๊กขึ้นและกลับเข้าห้องพักผู้ป่วย

“ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมส่งคนไปช่วยพ่อกับพี่ชายของคุณแล้ว”

เขาวางชามโจ๊กบนโต๊ะข้างเตียงขณะเอ่ยปลอบเธอ

ซูหว่านเอ๋อสายตาเป็นประกายเมื่อได้ยินคำเขา ตั้งแต่เมื่อคืนกระทั่งตอนนี้ เธอเพิ่งได้รู้สึกโล่งใจ

“ขอบคุณค่ะ”

ริ้วแดงขึ้นสีที่แก้มซีดเซียวของเธอด้วยความตื่นเต้น

“ไม่เป็นไรเลยครับ”

หลังจากป้อนโจ๊กให้เธอเสร็จ ชายหนุ่มก็บอกลาและกลับบ้านไป ไม่ได้เจอกันมาสามวัน ก็ไม่รู้ว่าหลี่หรงจะเป็นอย่างไรบ้าง เพราะจากที่หวังเยียนเล่า เขาจึงทราบว่าดูเหมือนเธอจะไปตากฝนมา

“หวังว่าจะไม่เป็นไรนะ”

เขานึกเป็นห่วงในใจ ก้าวขึ้นรถและขับออกไป จากนั้นครึ่งชั่วโมงต่อมา อวี้ฮ่าวหรานก็กลับมาถึงบ้าน

เวลานี้หลี่หรงกำลังอาบน้ำอยู่

“พ่อจ๋า! พ่อกลับมาแล้ว!”

เจ้าตัวเล็กกำลังเล่นกับเจ้าลูกกวาด เมื่อหนูน้อยเห็นเขา ใบหน้าเล็ก ๆ ดูมีความสุขมาก