ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 434

บทที่ 434 สิ้นหวัง

บทที่ 434 สิ้นหวัง

“ก็ได้พี่เขย ฉันรู้แล้ว วันนี้จะไม่เข้าไปแล้วกัน”

หรี่หรงเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของพี่เขย เธออดยอมตามใจไม่ได้

เหตุที่เธอต้องรีบไปบริษัทเพราะบริษัทฮัวหรงกำลังอยู่ในช่วงขยายกิจการหลังจากควบรวมกับอีกบริษัท

“ดีแล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้ารับ เขารู้สึกผิดที่โทรมารบกวนเธอเมื่อคืนก่อน

“ถ้าที่บริษัทมีปัญหาอะไรก็ให้ฉันช่วยได้นะ”

หรี่หรงสีหน้าสดใสขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ได้เลย! พี่เขยพูดแล้วนะ อย่างนั้นวันนี้ฉันจะพักผ่อนให้เต็มที่เลย!”

เธอถอดเสื้อคลุมโยนลง ก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวนิ่ม

“ไปทำธุระของพี่เถอะ วันนี้ฉันไม่ไปไหนหรอก”

เมื่อเห็นว่าพี่เขยไม่ยอมไปไหน หรี่หรงจึงเอ่ยปากขึ้นก่อน

“อืม” อวี้ฮ่าวหรานไม่อยู่เฝ้าเมื่อได้ฟังคำเธอ

ผ่านไปคืนหนึ่งแล้ว ผู้นำตระกูลซูและลูกชายยังไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร

อย่างน้อยเพื่อไม่ให้ซูหว่านเอ๋อต้องเสียใจ เขาจึงต้องเร่งมือ

…

อีกฟากหนึ่ง ณ บ้านพักริมทะเลสาบบริเวณชานเมืองฮ่วยอัน

“ถุย! ไอ้แก่ ตระกูลซูของแกจบสิ้นแล้ว!”

ลึกลงไปชั้นใต้ดิน เหล่ยเซียวพร้อมลูกน้องหลายสิบคนจ้องมองซูกว่างไห่ซึ่งถูกมัดเอาไว้ตรงหน้า

“แค่คืนเดียวทรัพย์สมบัติของตระกูลซูก็จะตกมาอยู่ในมือฉันด้วยน้ำมือของแกเอง”

“เหล่ยเซียว! ไปตายซะไป!”

ซูกว่างไห่ซึ่งถูกมัดแน่นก่นด่าเกรี้ยวกราด

เขานึกอาลัยให้กับสมบัติที่เขาเพียรไขว่คว้ามา ในขณะเดียวกันก็เริ่มเป็นห่วงชะตาของตนเอง

“หึหึ ไปตายเหรอ? น่าเสียดายที่ตระกูลซูของต่างหากที่จะต้องถูกกำจัด!”

เหล่ยเซียวไม่สนใจคำปรามาส แต่กลับหัวเราะอย่างย่ามใจ

เพียะ!!

เขาหันไปตบหน้าซูหว่านผิง

“ลูกชายแกนี่มันทนไม้ทนมือดีจริง ๆ มันยังไม่ตายทั้งที่ถูกซ้อมมาตั้งแต่เมื่อคืน”

“แก! ไอ้เวร ไอ้ชั่ว!”

ซูกว่างไห่มองตาขวาง แทบอยากจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตายทั้งเป็น!

เขาเห็นลูกชายตนเองใบหน้าบวมช้ำ อาการบาดเจ็บสาหัส จึงอดรู้สึกปวดใจเกินทนไม่ได้

ลูกชายในไส้ของเขาถูกพวกเฮงซวยนี่รุมทำร้ายจนเกือบตาย!

เหล่ยเซียวท่าทีอวดดี

“ฮึ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แกมีลูกสาวด้วยนี่? ฉันเห็นคราวก่อนด้วยนะ สวยสุด ๆ ไปเลย!”

เขากำหมัด แววกระหายฉายผ่านสายตา

“…แต่ก็ไม่รู้ว่าลูกสาวแกดูอ่อนแอขนาดนั้นจะทนการทรมานได้อย่างลูกชายแกหรือเปล่าน่ะสิ?”

“ก็ลองดูสิ! ฉันจะฆ่าแกให้ดู! แกไม่ได้ตายดีแน่!”

ซูกว่างไห่กัดฟันกรอด จ้องฝ่ายตรงข้ามเขม็งด้วยสายตาเดือดดาล

“เฮอะ แกนี่โกรธง่ายจริง ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำจริงหรอกน่า”

เหล่ยเซียวไม่โกรธแม้แต่น้อย เพราะอีกฝ่ายก็เป็นแค่คนไร้ทางสู้ เขาจึงไม่คิดเอามาใส่ใจ

“ลูกสาวแกหนีเก่งดีนะ คนของฉันออกไปตามหาเธอเมื่อคืน แต่ยังไม่ได้ข่าวเลย”

“แต่ไม่ต้องกังวลไป ฉันจับเธอได้เมื่อไหร่จะให้มาอยู่กับพี่ชายเธอต่อหน้าแกเอง หึ ฉันว่าสภาพสิ้นหวังของลูกสาวแกคงน่ามองแน่”