ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 436

บทที่ 436 ฆ่าทันที

บทที่ 436 ฆ่าทันที

เหล่ยเซียวโกรธแค้นอย่างมาก เขาไม่คิดว่าซูกว่างไห่จะรู้จักกับกลุ่มแก๊งที่น่ากลัวอย่างนี้!

มันน่ากลัวที่อีกฝ่ายสามารถบดขยี้ตัวเขาให้จมดินได้ในพริบตาเดียว!

แต่ไอ้เฒ่าไม่ได้บอกอะไรเขาเลย!

ใครโหดเหี้ยมที่สุดน่ะเหรอ? พวกมันยังไงล่ะ!

ตอนนี้เจรจาไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะใครที่กล้าต่อต้านพยัคฆ์เวหา คนนั้นจะต้องตายสถานเดียว

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตัดสินใจได้!

“ฟังนะ! ไอ้พวกตระกูลซูอยู่ในกำมือฉันแล้ว! ถ้าแกไม่อยากให้พวกมันตายก็ส่งรถมาที่นี่แล้วสั่งให้ลูกน้องเปิดทางให้พวกฉัน!”

ตอนนี้เขาสิ้นหวังอย่างมาก

บางทีนั่นอาจเป็นวิธีเดียวที่ตัวเองจะสามารถหลบหนีออกจากที่นี่โดยที่ยังมีชีวิตอยู่

ยังไงก็ตามเมื่อโจวเฟยหู่ได้ยินอย่างนั้น เขาก็แสยะยิ้มทันที

“ฮ่า ๆ เหล่ยเซียว แกไร้เดียงสาเกินไปแล้ว! ต่อให้ฉันส่งรถไปให้ แต่แกคิดว่าจะหนีออกจากฮ่วยอันได้งั้นเหรอ?”

หัวหน้าแก๊งพยัคฆ์เวหาไม่กังวลเรื่องฝีมือของอีกฝ่ายเลย เพราะรู้ดีว่าลูกน้องของพวกเขาเก่งกาจไม่แพ้ใครหน้าไหน!

ชายหนุ่มผู้ฆ่าหยวนหลงคือคนที่สามารถบรรลุขอบเขตพลังภายในขั้นสูงสุดได้ในพริบตาเดียว คนธรรมดาไม่สามารถทำอย่างนี้ได้แน่

ผู้ชายตรงหน้าชื่อว่าเหล่ยเซียว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีความสามารถเรื่องพลังภายในแม้แต่น้อย!

แน่นอนว่าใบหน้าอวี้ฮ่าวหรานยังคงไร้อารมณ์เหมือนเดิม

“ฉันให้เวลาสิบวินาที ปล่อยเขาไปซะ ไม่อย่างนั้นแกตายแน่!”

“บัดซบ! แกคิดว่าฉันโง่เหรอ?”

เหล่ยเซียวสบถด่าด้วยความโมโห เขาเชื่อว่าถ้าตอนนี้ไม่มีตัวประกันอยู่ในมือ ก็คงถูกอีกฝ่ายฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แน่นอน!

เมื่อซูกว่างไห่เห็นพันธมิตรยืนอยู่ข้างหน้า ท่าทางของเขาจึงเปลี่ยนไปทันที

สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว ชายฉกรรจ์ร่างกำยำผู้หยิ่งยโสที่อยู่ถัดจากเขากลายเป็นชายผู้น่าสงสารไปแล้ว

“ฮ่า ๆ แกไม่รอดแน่! ถึงคราวตายของแกแล้ว! ตระกูลซูของฉันไม่ใช่ตระกูลที่แกจะรังแกได้ง่าย ๆ!”

“หุบปาก! ไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่!”

เหล่ยเซียวตะคอกด้วยความเคียดแค้น เขาเกลียดชังอีกฝ่ายอย่างมาก

แต่ซูกว่างไห่รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่มีทางทำร้ายเขาได้แน่

“ฆ่าฉันสิ! แกมีโอกาสแล้วนี่! ฉันรอเวลานี้มานานแล้ว!”

“แก! หุบปากซะ!”

เหล่ยเซียวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาตวาดเสียงดังพร้อมเงื้อมือขึ้นตบอีกฝ่าย

“หยุด!”

อวี้ฮ่าวหรานเบื่อที่จะเห็นทั้งสองคนทะเลาะกันเต็มทน เขาจึงตะโกนเสียงทุ้มทันที!

วินาทีต่อมา ร่างของตัวเขาก็ค่อย ๆ เลือนหายไปราวกับภาพหลอน จากนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหน้าเหล่ยเซียวอีกครั้ง!

ชายหนุ่มคนนี้เคลื่อนที่เร็วขนาดนี้ได้ยังไง?!

“อะไรวะ!”

เหล่ยเซียวอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายปรากฏตัวข้างหน้า เมื่อครู่อวี้ฮ่าวหรานยังอยู่ไกลจากเขาเกือบสิบเมตร แต่ทำไมตอนนี้กลับมาอยู่ข้างหน้าเขาได้ในพริบตา!

เขาก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับถูกฝ่ามือใหญ่จับไว้แน่นเหมือนคีมเหล็ก!

“ฉันบอกให้เวลาสิบวินาที แค่สิบวินาที!”

อวี้ฮ่าวหรานแสดงสีหน้าไร้อารมณ์ ขณะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

พูดจบ รังสีอาฆาตของเขาก็แผ่ปกคลุมร่างกายของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว!

“อ…เอ่อ…”

เหล่ยเซียวเป็นชายฉกรรจ์สูงกว่าหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร แต่กลับตกใจกลัวอีกฝ่ายจนต้องร้องขอชีวิต แต่ตอนนี้เขากลับพูดไม่ออกแม้แต่ครึ่งคำ

ตอนนี้เขาสัมผัสได้ว่าใบหน้าของตัวเองเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเพราะเลือดที่สูบฉีดมากเกินไป ภายใต้รังสีอาฆาตของอีกฝ่าย เขารู้สึกเหมือนกำลังจมดิ่งในห้วงอเวจี ชายหนุ่มตรงหน้าน่ากลัวกว่านักฆ่ากระหายเลือดซะอีก!

นี่คือความคิดสุดท้ายของเขา

“กร๊อบ!”

“แต่…”

เสียงซูหว่านเอ๋อดังมาจากในห้องคนไข้

“ไม่ต้องแต่หรอกครับ เชื่อหมอเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานเดินเข้าไปในห้องพร้อมพูดเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย

เมื่อมองเข้าไปในห้อง เขาถูกรูปลักษณ์บอบบางของซูหว่านเอ๋อดึงดูดทันที

แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามา ทำให้อากาศภายในห้องอบอุ่นเป็นพิเศษ ซูหว่านเอ๋อสวมชุดคนไข้นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล ใบหน้าของเธอยังคงซีดเซียวเหมือนเดิม

มีเพียงดวงตาสีดำขลับที่เปล่งประกายเป็นพิเศษ สายตาคู่นั้นกำลังจับจ้องไปที่สายน้ำเกลือที่ห้อยระโยงระยางอยู่ข้าง ๆ

แม้จะเคยอาศัยอยู่ในโลกเทวะ แต่อวี้ฮ่าวหรานไม่เคยเห็นภาพที่ทำให้จิตใจสงบสุขอย่างนี้มาก่อน

สุดท้ายแล้วภาพนี้ก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว ซูหว่านเอ๋อหันกลับมามองต้นเสียงทันทีที่ได้ยิน

เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อ ดวงตาสีดำราวกับไข่มุกคู่นั้นก็ฉายแววประหลาดใจ

“อวี้ฮ่าวหราน ขอบคุณมากนะคะ!”

หลังจากตกตะลึงครู่หนึ่ง เธอก็ขอบคุณอีกฝ่าย

“ฮ่า ๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณต้องพักผ่อนให้มาก ๆ นะ”

อวี้ฮ่าวหรานนั่งลงข้างเตียงแล้วเงยหน้ามองใบหน้าซีดขาวของหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง

“ถ้าในอนาคตมีเรื่องให้ช่วย คุณต้องโทรหาผมทันที แล้วผมจะช่วยคุณอย่างสุดความสามารถ”

ซูหว่านเอ๋อกัดริมฝีปากเบา ๆ เมื่อได้ยินอย่างนั้น

“ไม่…ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณช่วยเหลือฉันมามากพอแล้วฉันไม่อยาก… รบกวนคุณอีกแล้ว”

พูดจบ เธอก็ใช้มือข้างหนึ่งทัดผมไว้ข้างหูด้วยความประหม่า

“ฉัน…ฉันจัดการได้ค่ะ”

หลังจากได้ยินอย่างนั้น อวี้ฮ่าวหรานก็หัวเราะเบา ๆ จากนั้นเอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่ายด้วยความไม่สบายใจ

“คุณบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันนี่ครับ เพื่อจะช่วยเหลือเพื่อนไม่ได้เหรอ?”

มือที่เขากอบกุมไว้อ่อนนุ่มราวกับไม่มีกระดูก แถมยังให้ความรู้สึกเย็นเยียบเมื่อสัมผัสครั้งแรก